پاورپوینت کامل مانع نشدن امام علی از کشته شدن خود ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مانع نشدن امام علی از کشته شدن خود ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مانع نشدن امام علی از کشته شدن خود ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مانع نشدن امام علی از کشته شدن خود ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل مانع نشدن امام علی از کشته شدن خود ۴۶ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: امام علی، مسجد، اهل‌بیت.

پرسش: امام علی (علیه‌السّلام) از شهادت خود خبر داشت، تاریخ آن را می‌دانست و قاتل خود را نیز می‌شناخت. چرا امام (علیه‌السّلام) خود را در معرض کشته شدن قرار داد؟ آیا او مکلّف نبود که از قتل خود پیش‌گیری کند، تا امّت اسلامی از برکات وجود او بیشتر بهره ببرند؟ و آیا رفتن امام (علیه‌السّلام) به مسجد در شبی که می‌داند ترور خواهد شد، افکندن نفس در مهلکه نیست؟

فهرست مندرجات

۱ – سایر امامان
۲ – مبادی علم امام
۲.۱ – عدم علم تفصیلی
۲.۲ – عدم علم زمان تحقق تقدیر‌الهی
۲.۲.۱ – روایتی از امام رضا
۲.۳ – تکلیف امام به انتخاب شهادت خود
۲.۳.۱ – پاسخ شیخ مفید
۲.۳.۲ – پاسخ علامه طباطبایی
۳ – نتیجه
۴ – پانویس
۵ – منبع

سایر امامان

این پرسش درباره سایر امامان از اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) نیز وجود دارد که: اگر آنان از چگونگی شهادت خود خبر داشتند، چرا از آن پیش‌گیری نمی‌کردند؟

مبادی علم امام

پیش از آن‌که به پاسخ پرسش‌های مذکور بپردازیم، لازم است به سؤال دیگری جواب دهیم که: اصولاً ائمه (علیهم‌السّلام) از کجا می‌دانستند که چگونه شهید می‌شوند؟
پاسخ تفصیلی این پرسش را در کتاب اهل‌البیت فی الکتاب و السنه تحت عنوان: «مبادی علومهم» آمده است و پاسخ اجمالی آن این است که مبادی دانش‌های متنوّع و گسترده اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) عبارت است از: آموزش پیامبر اسلام (که از طریق امام علی (علیه‌السّلام) به همه آنان منتقل شده است)، کتب انبیای الهی، کتاب امام علی (علیه‌السلام)، مصحف فاطمه (علیهاالسلام)، کتاب جَفْر، کتاب جامعه، و الهام.
و بر اساس متونی که در فصل چهارم همان بخش آمده است، امامان اهل‌بیت، از طرقی که بدان‌ها اشارت رفت، آنچه را که می‌خواستند بدانند، می‌دانستند.
چرا امام، خود را در معرض کشته شدن قرار داد؟
برای توجیه پیش‌گیری نکردن امامان از شهادت خود (با این که از آن مطّلع بودند)، پاسخ‌های متعددی ارائه شده است که می‌توان گفت اصلی‌ترین آنها بدین شرح است:

عدم علم تفصیلی

پاسخ نخست این‌که هر چند اهل‌بیت (علیهم‌السّلام) اجمالاً می‌دانستند چگونه شهید می‌شوند، امّا علم تفصیلی به این موضوع نداشتند، هرچند سبب عدم علم تفصیلی آنان، عدم خواست آنان باشد.
این پاسخ برخلاف ظاهر روایاتی است که دلالت دارد ائمه (علیه‌السّلام) به تفصیل از جریان شهادت خود خبر داشتند و لااقل در مورد شخص امام علی (علیه‌السّلام) با آن همه متون تاریخی و حدیثی که بخشی از آن ملاحظه شد، این توجیه قابل قبول نیست و شگفت از مرحوم شیخ مفید که می‌فرماید: «این‌که امام، به وقت شهادت خویش علم داشته باشد، حدیثی که بر این علم دلالت کند وجود ندارد»!

عدم علم زمان تحقق تقدیر‌الهی

پاسخ دوم این است که امامان (علیهم‌السّلام) به تفصیل، جریان شهادت خود را می‌دانند؛ امّا در هنگامی که طبق تقدیر قطعی الهی باید شهید شوند، آن علم و اطّلاع از آنان سلب می‌گردد.

روایتی از امام رضا

روایتی از امام رضا (علیه‌السّلام) نقل شده که بنا بر یک احتمال می‌تواند مؤیّد این پاسخ باشد:
حسن بن جهم گوید: به حضرت رضا (علیه‌السّلام) گفتم: امیر‌مؤمنان، قاتل خود و شبی را که در آن به شهادت می‌رسد و جایی را که در آن کشته می‌شود، می‌دانست و سخن آن حضرت (وقتی صیحه اردک‌ها را در خانه شنید) که: «صیحه کنندگانی‌اند که در پی آنها نوحه گران‌اند» و سخن ام کلثوم به آن حضرت که: «کاش نماز را امشب داخل خانه بخوانی و به دیگری دستور دهی که با مردم نماز بخواند» و امتناع آن حضرت، و ورود و خروج مکرّر او در آن شب بدون سلاح، در حالی که می‌دانست ابن ملجم ملعون او را با شمشیر می‌کشد، همه اینها از دلایلی است که آن حضرت نمی‌بایست خود را در معرض قرار می‌داد.
ایشان فرمود: «ذلِکَ کانَ، و لکِنَّهُ خُیِّرَ فی تِلکَ اللَّیلَهِ لِتَمضِیَ مَقادیرُ اللّهِ (عَزَّوجَلَّ)؛ اینها بود؛ ولی آن حضرت در آن شب مخیّر شده بود که تقدیر خدای متعال را محقّق سازد».
در برخی از نسخه‌های مصدر این حدیث، به جای کلمه «خُیر (مخیر شده بود)» «حُیّر (متحیّر شده بود)» آمده است. بنابراین، احتمال سخن امام علیه السلام، به روشنی دلالت دارد که برای امام (علیه‌السّلام) در آن لحظه حالتی پیش آمد که تکلیفی برای پیش‌گیری از قتل خود نداشت تا تقدیر‌الهی جریان یابد.

تکلیف امام به انتخاب شهادت خود

بی‌تردید، تقدیر شهادت برای امام (علیه‌السّلام) براساس حکمت بالغه الهی است و مصالح ملزمه‌ای دارد که باید تحقق پیدا کند. از این‌رو، امام (علیه‌السّلام) نه تنها نباید از آن پیش‌گیری نماید؛ بلکه با این‌که دقیقا می‌داند چگونه شهید می‌شود، باید شهادت را انتخاب کند، و انتخاب شهادت با علم به وقت و چگونگی آن، فضیلتی است که جز پیشوایان بزرگ الهی و خواص اصحاب آنان، آن را برنمی‌تابند.
هر چند ندیدم کسی این پاسخ را ارائه کرده باشد؛ امّا به نظر می‌رسد که این بهترین سخن در توجیه پیش‌گیری نکردن امامان اهل بیت (علیهم‌السّلام) از شهادت خود با علم به چگونگی آن است که با دلایل عقلی و نقلی(روایتی که از حسن بن جهم از امام رضا (علیه‌السّلام) نقل شد، بنا‌بر‌آن که «لکنّه خیر» خوانده شود، می‌تواند از مؤیّدات این پاسخ باشد.)نیز تأیید می‌شود. اکنون متن پاسخ شیخ مفید و علّامه طباطبایی (رضوان اللّه تعالی علیهما) را برای مزید اطلاع پژوهش‌گران در این‌جا می‌آوریم.

پاسخ شیخ مفید

علّامه مجلسی روایت کرده است که: در کتاب المسائل العکبریه از شیخ مفید سؤال شده است: نزد ما اجماعی است که امام می‌داند چه خواهد شد. پس چرا امیر‌مؤمنان به مسجد رفت، با آن‌که می‌دانست کشته می‌شود و قاتل و زمان کشته شدن را هم می‌دانست؟ و چرا حسین بن علی (علیهماالسلام) به کوفه رفت، با آن‌که می‌دانست آنان یاری‌اش نمی‌کنند و او در این سفر کشته می‌شود؟ و چرا وقتی محاصره‌اش کردند و می‌دانست که آب را به روی او بسته‌اند و اگر چند ذراع زمین را حفر کند، آب می‌جوشد، ولی زمین را نکَند و به ضرر خویش کمک کرد تا از تشنگی جان باخت؟ و چرا امام حسن (علیه‌السّلام) با معاویه قرار داد بست و حکومت را به او سپرد، با آن‌که می‌دانست او پیمان می‌شکند و به عهد خود وفا نمی‌کند و شیعیان پدرش را می‌کشد؟
شیخ مفید جواب داد:
امّا پاسخ این‌که «امام می‌داند چه پیش خواهد آمد»، اجماع ما بر خلاف آن است و چنین سخنی مورد اجماع شیعه نیست. اجماع شیعه بر این است که امام، حکم هر چه را پیش آید، می‌داند، نه آن‌که به خودِ پیشامدها دانا باشد و به نحو تفصیل و جزئی بر آنها آگاه باشد. این نکته، اصلی را که همه آن سؤال‌ها را بر آن استوار کرده، ساقط می‌کند. منعی نمی‌بینیم که امام، با آگاهی یافتن از طریق خدای تعالی بعضی از حوادث را بداند؛ ولی این سخن که او همه آنچه را خواهد شد، می‌داند، به این اطلاق، قبول نداریم و گوینده‌اش را بر صواب نمی‌دانیم، چرا که ادّعایی بدون دلیل