پاورپوینت کامل قضاوت حضرت داوود و سلیمان ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قضاوت حضرت داوود و سلیمان ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قضاوت حضرت داوود و سلیمان ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قضاوت حضرت داوود و سلیمان ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل قضاوت حضرت داوود و سلیمان ۳۳ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: سوره انبیاء، حضرت داوود (علیه‌السّلام)، حضرت سلیمان (علیه‌السّلام)، قضاوت، گوسفند.

پرسش: بر اساس آیات ۷۸ و ۷۹ سوره انبیاء، آیا حضرت داوود و سلیمان (علیه‌السّلام) قضاوتی مخالف با هم داشته‌ و حکم سلیمان (علیه‌السّلام) عادلانه‌تر بود؟!

پاسخ اجمالی: در مورد آنچه در سوره انبیاء و در ارتباط با ورود گوسفندان به یک مزرعه و از بین بردن زراعت آن، آمده است باید گفت:
اولاً: گوسفندان بدون چوپان نبودند، بلکه چون این اتفاق در شب رخ داد، چوپان مقصر شناخته شد؛ چون‌که صاحب کشتزار، موظف است هنگام روز از کشتزار خود مراقبت کند تا احشام به آن وارد نشوند، و شب‌هنگام نیز چوپان‌ها باید مراقب گوسفندان‌شان باشند تا وارد کشتزار مردم نشوند.
ثانیاً: دادرسی داوود و سلیمان (علیه‌السّلام) نه مخالف هم بود، و نه ناسخ و منسوخ، و نه حکم اجتهادی، چنان‌که برخی گفته‌اند، بلکه ممکن است اساساً حکم قطعی نبوده، و مشاوره و گفت‌وگو در مورد این اتفاق بوده، و ممکن است یک حکم بوده با دو روش اجرا.

فهرست مندرجات

۱ – محتوای آیه
۲ – نکات مهم
۲.۱ – شکایت صاحب زمین
۲.۲ – مقدم بودن حکم حضرت داوود
۲.۳ – اذن حضرت سلیمان در قضاوت
۲.۴ – مقصود از دو حکم
۳ – خلاصه مطالب
۴ – پانویس
۵ – منبع

محتوای آیه

قرآن کریم در آیه ۷۸ سوره انبیاء، جریان محاکمه و داوری داوود و سلیمان (علیه‌السّلام) را در‌باره اختلاف دو نفر حکایت نموده است که یکی از آنان فردی بود که از گوسفندهای خود غفلت ورزیده و آنان شبانه به یک زمین کشاورزی هجوم برده، محصولات آن‌جا را خراب و پایمال نمودند و صاحب زمین نیز طرف دیگر دعوا بود.
قرآن ماجرای این دادرسی را کاملاً سربسته بیان کرده و به یک اشاره اجمالی بسنده کرده است:
«وَ داوُدَ وَ سُلَیْمانَ اِذْ یَحْکُمانِ فِی الْحَرْثِ اِذْ نَفَشَتْ فیهِ غَنَمُ الْقَوْمِ وَ کُنَّا لِحُکْمِهِمْ شاهِدین؛ و داوود و سلیمان را یاد کن آن‌گاه که درباره کشتزاری داوری کردند که گوسفندان آن قوم، شبانه در آن‌جا می‌چریدند و ما شاهد داوری آنها بودیم.»
این دادرسی در روایات شیعی این‌گونه گزارش شده است که گوسفندان بدون چوپان نبودند، بلکه چون این اتفاق در شب رخ داد، چوپان به عنوان مقصر شناخته شد. چریدن گوسفندان متهم در هنگام شب بود، و صاحب کشت هنگام روز از کشتزار خود مراقبت می‌کرد و بر صاحب گوسفندان واجب بود که از آنها هنگام شب حراست کند، تا وارد کشتزار مردم نشوند.

نکات مهم

برای روشن شدن این ماجرا توجه به نکاتی ضروری به نظر می‌رسد:

شکایت صاحب زمین

گفته شده است که زمینی کشاورزی و یا باغ انگوری توسط گوسفندان تخریب شده و یا آسیب دید؛ از‌این‌رو صاحب آن زمین یا باغ نزد داوود شکایت کرد.
کلمه “حرث” به معنای زراعت است که البته به معنای باغ انگور نیز استعمال می‌شود.
کلمه “نفش”، به معنای چریدن حیوانات در شب است و اگر به صورت متعدی استفاده شود، معنایش آن است که چوپانان آنان را شبانه و بدون کنترل رها کنند تا هرجا که می‌خواهند بچرند.

مقدم بودن حکم حضرت داوود

گزارش شده است که در این ماجرا، ابتدا داوود (علیه‌السّلام) حکم می‌دهد که در برابر این خسارت بزرگ، باید تمام گوسفندان به صاحب باغ داده شود. اما سلیمان که در آن زمان کودک بود، به پدر می‌گوید: ‌ای پیامبر بزرگ خدا! این حکم را تغییر ده و تعدیل کن! پدر می‌گوید چگونه؟! سلیمان در پاسخ می‌گوید:
گوسفندان باید به صاحب باغ سپرده شوند تا از منافع آنها و شیر و پشمشان استفاده کند، و باغ به دست صاحب گوسفندان داده شود تا در اصلاح آن بکوشد، هنگامی که باغ به حالت اول بازگشت به صاحبش تحویل داده می‌شود، و گوسفندان نیز به صاحبش برمی‌گردد و خداوند طبق آیه بعد حکم سلیمان را تایید کرد: «فَفَهَّمْناها سُلَیْمانَ وَ کُلاًّ آتَیْنا حُکْماً وَ عِلْماً…»

اذن حضرت سلیمان در قضاوت

از آن‌جا که داوود (علیه‌السّلام) در بنی اسرائیل سمت پادشاهی داشت، و خداوند او را در زمین خلیفه خود کرده و به او فرمان داده بود تا عادلانه در میان مردم قضاوت کند، اگر هم سلیمان در این قضیه مداخله‌ای داشته حتماً به اذن پدرش بوده و شاید به این دلیل که داوود (علیه‌السّلام) به مردم بفهماند فرزندش لیاقت جانشینی او را دارد، و گر نه معلوم است که در یک واقعه معنا ندارد دو حاکم حکم کنند، و حکم هر یک هم مستقل از دیگری باشد.

مقصود از دو حکم

اما در‌باره دو حکم داوود و سلیمان (علیه‌السّلام) که در قرآن به عبارت “اِذْ یَحْکُمانِ” بدان اشاره شده است، مفسران نظریاتی را مطرح کرده‌اند.
برخی می‌گویند که مراد از این حکم، معنای مطابقی کلمه، یعنی حکم قطعی نیست، بلکه معنایش این است که در باره آن پیشامد، مشورت و یا مناظره و بحث می‌نمودند، نه این‌که هر دو حکم قطعی صادر ‌کرده باشند و این‌که فرمود: “اِذْ یَحْکُمانِ” که حکایت حال گذشته است، این وجه را کاملاً تایید می‌کند؛ چون می‌رساند که حکم کردنشان تدریجی بود، و در زمان بعد نیز ادامه داشت