پاورپوینت کامل عدم قیام امام حسین در زمان معاویه ۳۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عدم قیام امام حسین در زمان معاویه ۳۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عدم قیام امام حسین در زمان معاویه ۳۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عدم قیام امام حسین در زمان معاویه ۳۵ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل عدم قیام امام حسین در زمان معاویه ۳۵ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: معصومین، حکومت، معاویه، امام حسین، کوفیان، قیام.

پرسش: چرا امام حسین (علیه‌السّلام) در زمان معاویه قیام نکرد؟

پاسخ: در پاسخ به علت قیام نکردن امام حسین (علیه‌السّلام) در زمان معاویه، به مواردی می‌توان اشاره نمود: ۱- احترام امام حسین (علیه‌السّلام) به پیمان برادر و امام خود. ۲- فرار معاویه از رویارویی خونین با امام حسین (علیه‌السّلام) به جهت واهمه و هراسی که از تبعات آن داشت. ۳- معاویه سیاست مدار ماهری بود و جانب ظاهر را تا حدودی نگاه داشته و فساد درونی دستگاه حکومتش چندان بر عوام هویدا نشده بود. ۴- در صورت پیش دستی امام حسین (علیه‌السّلام) به قیام در زمان معاویه، این امکان برای معاویه بود تا آثار نهضت حسینی (علیه‌السّلام) را لوث نموده و با تبلیغات نافذ و گسترده‌ای که داشت، خود را محق جلوه دهد. ۵- عدم اعلام حمایت مردمی گسترده از امام حسین (علیه‌السّلام) در زمان معاویه.

فهرست مندرجات

۱ – پاسخ اجمالی
۲ – پاسخ تفصیلی
۲.۱ – احترام به پیمان برادر
۲.۲ – پرهیز معاویه از رویارویی علنی
۲.۳ – مخفی بودن فساد معاویه
۲.۴ – فساد علنی یزید
۲.۵ – دعوت علنی مردم کوفه
۳ – منابع برای مطالعه بیشتر
۴ – پانویس
۵ – منبع

پاسخ اجمالی

در پاسخ به علت قیام نکردن امام حسین (علیه‌السّلام) در زمان معاویه، به مواردی می‌توان اشاره نمود:
۱. احترام امام (علیه‌السّلام) به پیمانی که برادر و امامش، امام حسن مجتبی (علیه‌السّلام) در زمان حیات خود با معاویه بسته بود و معاویه تظاهر به احترام به آن پیمان می‌کرد.
۲. فرار معاویه از رویارویی خونین با امام حسین (علیه‌السّلام) به جهت واهمه و هراسی که از تبعات آن داشت و پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به نابودی حکومت بنی امیه، پس از شهادت امام حسین (علیه‌السّلام) خبر داده بودند و معاویه از تحقق آن وعده هراس داشت، لذا دیگران را نیز به احتراز از این امر وصیت کرد، اما یزید جوان و مغرور و مست حکومت، به وصیت پدرش عمل نکرد و از همان روز اول حکومتش، خود را رو در روی امام حسین (علیه‌السّلام) قرار داد و کمر به قتل او بست.
۳. معاویه سیاست مدار ماهری بود و جانب ظاهر را تا حدودی نگاه داشته و فساد درونی دستگاه حکومتش چندان بر عوام هویدا نبود، لکن یزید جوانی خام و بی تجربه بود که فساد و غوطه ور بودنش در هوسرانی و شهوت و میمون و سگ بازی و…، بر خاص و عام هویدا بود و جای انکار برای احدی نمانده بود و سکوت امام (علیه‌السّلام) در نزد عوام به منزله تایید او به حساب می‌آمد و این به معنای نابودی اصل و ریشه اسلام بود.
۴. در صورت پیش دستی امام (علیه‌السّلام) به قیام در زمان معاویه، این امکان برای معاویه بود تا آثار نهضت حسینی (علیه‌السّلام) را لوث نموده و با تبلیغات نافذ و گسترده‌ای که داشت، خود را محق جلوه دهد، لکن مشاهده شد که یزید از این امر (لوث کردن اهداف عاشورا) عاجز ماند و دیری نپایید که دودمانش بر باد رفت.
۵. عدم اعلام حمایت مردمی گسترده از امام (علیه‌السّلام) در زمان معاویه از دیگر عوامل به شمار می‌آید. در حالی که در زمان یزید، هزاران دعوت نامه از جانب کوفیان برای امام (علیه‌السّلام) ارسال شد که ایشان را به قیام تشویق نموده و به حمایت خود دلگرم کردند و اگر امام (علیه‌السّلام) به سمت عراق برای اجابت به این جمعیت انبوه خارج نمی‌شدند، از نظر عوام به منزله ترس و یا بی تفاوتی امام (علیه‌السّلام) نسبت به جنایات بنی امیه از یکسو و اهمال در پاسخ‌گویی به تقاضای مردم از سوی دیگر، تلقی می‌شد و تبعات آن جبران ناپذیر بود.

پاسخ تفصیلی

وضعیت حکومت و موضع گیری مردم و موقعیت امام حسین (علیه‌السّلام) با حکومت در زمان معاویه با زمان یزید از جهات عدیده‌ای متفاوت بود که اهم آن از این قرار است:

احترام به پیمان برادر

امام حسن مجتبی (علیه‌السّلام) در زمان حیات و دوران امامتشان، هنگامی که از یاری مردم در جنگ با معاویه مایوس گشته و فرماندهی لشکر ایشان (علیه‌السّلام) توسط معاویه به واسطه تطمیع یا تهدید، از جنگ کناره‌گیری کردند، برای حفظ اسلام و کیان جامعه اسلامی و حفظ جان یاران باقی مانده و امتحان و اتمام حجت بر معاویه و مردم، تن به صلحی ناخواسته دادند. گرچه مفاد صلحنامه اموری بود که جنگ به خاطر آنها پیگیری می‌شد، از جمله:
الف. ممنوعیت معاویه از اذیت و آزار علویان؛
ب. شروط مالی، از جمله برگرداندن حقوق مالیه غصب شده، به علویان و انصار و خواص امام علی (علیه‌السّلام)؛
ج. منع معاویه از سب و لعن امام علی بن ابی طالب (علیه‌السّلام) در مجامع عمومی؛
د. منع معاویه از استفاده از لقب « امیرالمؤمنین » برای خود؛
هـ. منع او از تعیین جانشینی برای خود مثل یزید و…
امام حسین (علیه‌السّلام) پس از شهادت امام حسن (علیه‌السّلام)، به احترام پیمانی که آن امام همام در شرایط زمانی خاص با معاویه بسته بودند، از درگیری مستقیم و خونین با معاویه اجتناب می‌نمودند؛ و به اقدامات امام و برادر خویش احترام می‌گذاشتند لکن پس از مرگ معاویه، جایی برای احترام به این پیمان باقی نماند؛ زیرا با شهادت امام حسن (علیه‌السّلام) و مرگ طرف دوم پیمان نامه، مدت قرارداد به اتمام رسید.

پرهیز معاویه از رویارویی علنی

معاویه، خود نیز از رویارویی خونین با حسنین (علیه‌السّلام) فرار می‌کرد و