پاورپوینت کامل سکوت یا سخن گفتن ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سکوت یا سخن گفتن ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سکوت یا سخن گفتن ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سکوت یا سخن گفتن ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل سکوت یا سخن گفتن ۵۱ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: سکوت، سخن گفتن، نشر علم، دانش، حکمت.

پرسش: در روایات بسیاری خوانده‌ایم که سکوت عبادت است، در چه مواردی واجب است که جواب طرف مقابل را بدهیم؟ به بیان دیگر؛ با توجه به روایات مختلف و به ظاهر متضاد، آیا کلام برتر از سکوت است و یا سکوت برتر از کلام؟

پاسخ: براساس برخی روایات، سخن گفتن، امری ناپسند بوده و همواره باید مهر سکوت بر دهان نهاد؛ اما روایات دیگری وجود دارند که سخن گفتن را برتر از سکوت می‌دانند. بر این اساس باید موقعیت‌های متفاوت را مورد بررسی قرار داد و سکوت و کلام را در هر یک از آنها مورد ارزیابی قرار داد.

فهرست مندرجات

۱ – مقدمه بحث
۲ – روایات ناظر بر برتری سکوت
۲.۱ – روایتی از امام علی
۲.۲ – روایتی از امام صادق
۲.۳ – روایتی از لقمان حکیم
۲.۴ – روایتی از امام رضا
۳ – توجه به موقعیت
۳.۱ – شهادت و گواهی
۳.۲ – نشر دانش و حکمت
۳.۲.۱ – دانش کافی
۳.۲.۲ – وجود داوطلب برای کسب دانش
۳.۲.۳ – رعایت اعتدال
۳.۳ – سکوت و کلام در برابر سخن دیگران
۳.۳.۱ – در برابر سخن حق
۳.۳.۲ – در برابر عقیده باطل
۳.۳.۳ – در برابر با رفتار ناپسند دیگران
۳.۳.۴ – دفاع از حق شخصی
۳.۴ – سخن گفتن درباره دیگران
۳.۴.۱ – سخن به بزرگ‌داشت دیگران
۳.۴.۲ – سخن در ارتباط با تحقیر مؤمنان
۳.۴.۳ – سخن صحیح اما نابجا
۳.۵ – سخن عادی
۴ – نتیجه نهایی
۴.۱ – روایتی از امام سجاد
۴.۲ – روایتی از امام باقر
۵ – پانویس
۶ – منبع

مقدمه بحث

موضوعاتی نظیر مرز بین تملق و تواضع تفاوت میان عزت نفس و تکبر، برتری حضور در اجتماع و یا انزوا،… و انتخاب سکوت یا کلام، از جمله مباحث کاربردی است که از یک طرف، جامعه دینی بدان نیاز داشته و از طرفی، مرزبندی دقیق میان آنها دشوار بوده و نیاز به بحث و بررسی‌های گسترده‌ای دارد.
به عنوان نمونه، در ارتباط با پرسشتان چنان‌چه خواهیم دید، گاه سکوت به ماه و کلام به خورشید تشبیه شده و گاه در نقطه مقابل، سکوت با طلا و کلام با نقره، همسان ارزیابی می‌شود که جمع بین آنها در نگاه اول، بسیار دشوار به نظر می‌رسد.
در این نوشتار، با توکل بر پروردگار، تلاش می‌کنیم تا به قدر توان، سکوت و کلام را در مقایسه با یک‌دیگر بررسی نماییم.
در این راستا، ابتدا چند روایت را مطالعه می‌کنیم که سکوت را برتر از کلام می‌داند و در ادامه با کمک آیات قرآن و دیگر روایات به این موضوع خواهیم پرداخت که آیا همواره چنین برتری وجود دارد و یا باید شرایط را در نظر داشت.

روایات ناظر بر برتری سکوت

برخی روایات ناظر بر برتری سکوت، بدین شرح است:

روایتی از امام علی

مولای متقیان علی (علیه‌السلام) در سخنی حکمت آمیز، بیان می‌دارد: “آن که زیاد سخن می‌گوید، به ناچار دچار اشتباهات فراوانی خواهد شد و هر که اشتباهاتش بسیار شد، حیایش کم می‌شود و شخص بی‌حیا، بی‌تقوا نیز شده که بی‌تقوایی منجر به مرگ قلب می‌شود و هر که قلبش مرد، وارد دوزخ خواهد شد”.

روایتی از امام صادق

امام صادق (علیه‌السلام) می‌فرماید: “در دیوان پروردگار، بنده با ایمان، تا آن زمان که ساکت است، همواره نیکوکار ارزیابی خواهد شد؛ اما زمانی که دهان به سخن گشود، ممکن است نیکوکار و یا گناه‌کار نگاشته شود”.

روایتی از لقمان حکیم

حضرتش به نقل از لقمان حکیم فرمودند که از نکات موجود در سفارشات ایشان به پسرش، این بود: “ای فرزندم! اگر گمان می‌کنی که قیمت سخن گفتن، هم طراز نقره است، پس بدان که ارزش سکوت، هم طراز طلا است”.

روایتی از امام رضا

امام رضا (علیه‌السلام) می‌فرماید: “با آن‌که نادان نیستی، چه زیباست که لب از سخن فرو بندی و هر آن‌که پرگویی کند، ناچار دچار لغزش‌های بسیاری خواهد شد”.

توجه به موقعیت

اگر فردی در مطالعات خود، تنها این دسته از روایات را مدنظر قرار دهد، شاید به این نتیجه برسد که سخن گفتن، امری ناپسند بوده و همواره باید مهر سکوت بر دهان نهاد؛ اما این تمام ماجرا نیست؛ زیرا از طرفی، برخی از موارد اشاره شده، پرگویی و بدزبانی را ناپسند دانسته و از طرف دیگر، چنان‌چه ملاحظه خواهیم کرد، روایات دیگری وجود دارند که سخن گفتن را برتر از سکوت می‌دانند. بر این اساس باید موقعیت‌های متفاوت را مورد بررسی قرار داده و سکوت و کلام را در هر یک از آنها مورد ارزیابی قرار داد. برخی از این موقعیت‌ها، عبارت‌اند از:

شهادت و گواهی

بنا بر تصریح قرآن کریم، گواهان نباید از ادای شهادت استنکاف کنند: «لا یاب الشهداء ادا ما دعوا».
امام صادق (علیه‌السلام) در بیان آیه فوق می‌فرماید: “برای هیچ فردی سزاوار نیست که اگر او را برای گواهی دادن به موضوعی که شاهد آن بوده، دعوت کنند، بگوید که من نمی‌توانم گواهتان باشم”. بر این اساس، می‌توان نتیجه گرفت که گواهی و شهادت، از مواردی است که سخن گفتن در آن، برتر از سکوت است.
البته گاهی به ندرت اتفاق می‌افتد که در آن نباید هر آنچه را دید بر زبان آورد؛ مانند زمانی که به عنوان نمونه، نگهداری قرآن از طرف حکومتی ظالم، جرم تلقی شده و مجازات سنگینی داشته باشد که در این صورت، حتی در صورت مشاهده آن نزد فردی، نباید علیه او گواهی داد.

نشر دانش و حکمت

از مهم‌ترین آموزه‌های ادیان مختلف آن است که صاحبان دانش، به نشر و انتقال آن به دیگران همت ورزند و به تعبیر امام علی (علیه‌السلام) زکات دانش، منتشر کردن آن است.
قرآن کریم، افرادی را که به دلیل منافع شخصی، دانش خود را پنهان می‌دارند، مورد لعنت خدا اعلام می‌کند.
اما آیا همواره باید تحت پوشش نشر دانش، دهان به سخن باز کرد و یا این‌که در برخی موارد، سکوت و خویشتن داری بهتر از سخن گفتن است. در این زمینه باید گفت که لزوم نشر دانش، شرایطی دارد، از جمله:

دانش کافی

انسان هر چه دانشمند هم باشد، اما تا دانش لازم را در ارتباط با موضوعی خاص به دست نیاورده، نباید خود را به عنوان بیانگر آن معرفی کند و به فرموده امیرالمؤمنین (علیه‌السلام): “وقتی انسان توانایی سخنی حکمت‌آمیز را دارد، سکوت او ارزشی نخواهد داشت، همان‌گونه که سخن گفتن هنگام نادانی بی‌ارزش خواهد بود”.
به همین دلیل، سخن دانشمندان در رشته تخصصی خود ارزشمند بوده و در جهت مقابل، سکوت آنان در برابر موضوعاتی که اطلاع کافی از آن ندارند، از ارزش والاتری برخوردار خواهد بود.

وجود داوطلب برای کسب دانش

یک‌ اندیشمند نباید همواره و حتی هنگامی که فردی مشتاق دانش او نیست، لب به سخن گشوده و بر این باور باشد که چنین رفتاری، وظیفه اجتماعی و دینی او است.
استاد سخنوران علی (علیه‌السلام) دراین زمینه می‌فرماید: “آفرین به دانشمندی که خویشتن‌دار است و چون از مرگ در هراس است، به آماده‌سازی و ذخیره‌سازی مشغول می‌باشد. اگر از او پرسشی شود، به‌خوبی پاسخ آن را خواهد داد، اما اگر دیگران ارزش او را ندانند، ساکت خواهد ماند. سخن او سنجیده است و سکوت او ناشی از نادانی نیست”.
می‌دانیم که نهج البلاغه‌ای که قرن‌هاست ادیبان و سخنوران و حکیمان را به‌ اندیشه وا می‌دارد، جز بخش‌های کوچکی از آن، بازتابی از سخنان نغز و شیوای این بزرگ مرد الاهی تنها در مدت کوتاهی از زندگی او است و همگان می‌دانند که جامعه اسلامی، ده‌ها سال نتوانسته از حضور و وجود ایشان، بهره کافی ببرد و به عبارتی، پنج‌ششم از زندگانی ایشان بعد از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) به سکوت نسبی و تنها یک‌ششم آن به کلام سپری شده است.
البته مواردی هم وجود دارد که به دلیل نادانی حاکم بر جامعه، در نگاه اول، داوطلبی برای دانش مشاهده نمی‌شود؛ اما با پیش‌قدم شدن فردی در نشر آن، این اشتیاق برای بسیاری از افراد به وجود می‌آید که با بهره‌وری از سخن دانشمندان، با نادانی تحمیل شده بر خود به مبارزه برخیزند که در این زمان نیز سخن گفتن از وظایف یک دانشمند به شمار می‌آید.
حرکات اصلاحی پیامبران در تاریکی‌ها و جاهلیت‌ها، نماد برجسته‌ای از این امر است.

رعایت اعتدال

در برابر گفتار حقی که بر زبان می‌آی