پاورپوینت کامل القاب امام حسین ۵۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل القاب امام حسین ۵۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل القاب امام حسین ۵۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل القاب امام حسین ۵۹ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل القاب امام حسین ۵۹ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: اوصاف، الغاب امام حسین، زیارت

پرسش: چه اوصافی برای امام حسین(ع) در زیارات و روایات آمده است؟

پاسخ: اوصاف و القابی ذکر شده که پاره‌ای از صفات مشترک امامان است، مثل حجهالله ، نورالله ، وجه‌الله اما برخی اوصاف ویژه حضرت است مانند ثارالله، قتیل‌العبرات، اسیرالکربات، قتییل‌الظمآء، وتر‌الموتور و… که در هر یک اسراری نهتفه است و به معانی بلندی اشاره دارد،

فهرست مندرجات

۱ – مقدمه
۲ – ثارالله
۲.۱ – معانی ثارالله
۲.۱.۱ – ولی دم حسین خداست
۲.۱.۲ – اهل خونخواهی
۲.۱.۳ – خونخواهی هنگام رجعت
۲.۱.۴ – خون خدا
۲.۱.۵ – خونبهای امام متعلق به خدا
۳ – قتیل العبرات (کشته اشک‌ها)
۴ – سید الشهداء
۵ – داعی الله (دعوت کننده به سوی خدا)
۶ – «أقمت الصلاه وآتیت الزکاه؛ برپا دارنده نماز و زکات»
۷ – «کنت نوراً فی الأصلاب الشامخه؛ درخشندگی ویژه»
۸ – خامس اصحاب الکساء
۹ – اسیر الکربات
۱۰ – ابو عبدالله
۱۰.۱ – علت نامگذاری کنیه امام به ابو عبدالله
۱۰.۱.۱ – عبدالله صفت برجسته امام
۱۰.۱.۲ – پدر تمام بندگان خدا
۱۱ – الوتر الموتور
۱۱.۱ – معنای وتر
۱۱.۱.۱ – وتر به معنای خون
۱۱.۲ – معنای موتور
۱۱.۳ – سه معنا برای وتر و موتور
۱۱.۳.۱ – یگانه و فرد
۱۱.۳.۲ – کسی که افرادی از او کشته شده
۱۱.۳.۳ – خون ریخته شده
۱۲ – پانویس
۱۳ – منبع

مقدمه

زیارتهای امام حسین(ع) (که از امامان و پیشوایان معصوم (ع) رسیده) از غنی‌ترین اسناد و مدارک برای شناخت حضرت و پی بردن به صفات و ویژگیهای ایشان است. اوصاف و القابی ذکر شده که پاره‌ای از صفات مشترک امامان است، مثل حجهالله، نورالله، وجه‌الله اما برخی اوصاف ویژه حضرت است مانند ثارالله، قتیل‌العبرات، اسیرالکربات، قتییل‌الظمآء، وتر‌الموتور و… که در هر یک اسراری نهتفه است و به معانی بلندی اشاره دارد، که به معنای برخی اشاره می‌کنیم:

ثارالله

معانی ثارالله

«ثار» از ریشه «ثَأر» و «ثُؤره» به معناى انتقام و خونخواهى و نیز به معناى خون است.
براى «ثارالله» بودن امام حسین معانى مختلفى ذکر شده که هر یک تفسیر خود را مى‌طلبد.

ولی دم حسین خداست

گروهی ثارالله را به معنای کسی که انتقام خونش را خداوند می‌گیرد می‌دانند. خداوند، ولىّ دم حضرت است و خود او خونبهای آن بزرگوار را از دشمنانش طلب مى‌کند؛ چرا که ریختن خون سیدالشهدا در کربلا، تجاوز به حریم و حرمت الهى و طرف شدن با خداوند بود. از آن جهت که اهل بیت(ع) «آل‌الله» هستند، شهادت امامان، ریخته شدن خونِ خداوند است.
اگر چه این واژه در قرآن نیامده است، اما مى‌توان آن را با آیات این گونه توجیه نمود. خداوند مى‌فرماید: «مَنْ قُتِل مظلوماً فقد جعلنا لولیّه ‌سلطاناً؛ آن کس که مظلوم کشته شد، براى ولیّ‌اش سلطه (و حق قصاص) قرار دادیم».
هر کسى (صرف نظر از مسلک و مذهبش)، اگر مظلومانه کشته شود، اولیاى دم او، حق خون‌خواهى دارند. از آن رو که اهل بیت به ویژه امام حسین(ع) مظلومانه و در راه ایمان و حق و خداوند کشته شده‌اند، در واقع «ولیّ دم» و خونخواه آنان، خداوند است.
بنابراین «ثارالله» به این معنا است که خونبهاى امام حسین(ع) از آنِ خدا است و اوست که خونبهاى امام را خواهد گرفت. این واژه حاکى از شدت همبستگى و پیوند سیدالشهدا(ع) با خداوند است که شهادتش همچون ریخته شدن خونى از قبیله خدا مى‌ماند که جز با انتقام‌گیرى و خونخواهى خدا، تقاص نخواهد شد.

اهل خونخواهی

بعضی لفظ اهل را در تقدیر گرفته‌اند و گفته‌اند ثارالله یعنی اهل ثارالله؛ اهل خون‌خواهی الهی که خداوند انتقام خونش را می‌گیرد.

خونخواهی هنگام رجعت

برخی گفته‌اند: ثارالله یعنی کسی که در دوران رجعت می‌آید و انتقام خونش را می‌گیرد.

خون خدا

گروهی ثارالله را به معنای خون خدا دانسته‌اند.
اگر « ثار » به معناى خون باشد، مراد از « ثارالله » معناى حقیقى نیست؛ بلکه یک نوع تشبیه، کنایه و مجاز است. چون مسلّم است که خدا موجودى مادى نیست تا داراى جسم و خون باشد؛ پس این تعبیر از باب تشبیه معقول به محسوس است؛ یعنى همان گونه که خون در بدن آدمى نقش حیاتى دارد، وجود مقدس امام حسین(ع) نسبت به دین خدا چنین نقشى دارد و احیاى اسلام با نهضت عاشورا بوده است.
شاید بتوان در این باره با نگاه عرفانى مستند به روایات به نتیجه‌اى نورانى دست یافت. از امام علی(ع) به «اسدالله الغالب» و «یدالله» تعبیر شده، و در حدیث «قرب نوافل» از پیامبر(ص) روایت شده است که خداوند فرمود:
«ما تحبّب إلیّ عبدى بشى‌ءٍ احبّ إلیّ ممّا افْترضتُه علیه وإنّه لَیَتَحَبَّبَ إلیّ بالنافله حتّى اُحِبُّه فإذا اَحْبَبْتُه کنتُ سمعه الذى یسمع به و بصره الذى یبصر به و لسانه الذى ینطق به و یده التى یبطش بها و رِجْله التى یمشى بها إذا دعانى اجبْتُه وإذا سألتنى اعطیته؛ بنده من به چیزى دوست داشتنى‌تر از واجبات، نزد من مقرّب و نزدیک نمی‌گردد او با نوافل به من اظهار دوستى مى‌کند. آن گاه که او را دوست بدارم، گوش او مى‌شوم که با آن مى‌شنود و دیده او مى‌شوم که با آن مى‌بیند و زبان او مى‌شوم که با آن سخن مى‌گوید و دست او مى‌شوم که با آن ضربه مى‌زند و پاى او مى‌شوم که با آن راه مى‌رود. اگر به درگاه من دعا کند، او را دوست خواهم داشت و اگر از من درخواست کند، به او عطا مى کنم».
از این روایت به خوبى آشکار مى‌شود که اولیاى خداوند، « خلیفه » او روى زمین و مظهر افعال الهى‌اند. خداوند جسم نیست، اما آن چه را که اراده مى‌کند انجام بدهد، از طریق دست اولیاى خود به ظهور مى‌رساند و کمکى را که مى‌خواهد به سوى بنده‌اى بفرستد، توسط اولیاى خود مى‌رساند، یا خونى را که قرار است براى احیاى دین ریخته شود، از طریق شهادت اولیاى خودش ظاهر مى‌سازد. از این رو همان طور که دست امام علی(ع) دست قدرت خدا و « یدالله» است؛ خون امام حسین(ع) نیز خون خدا و «ثارالله» است.
از این رو در زیارت عاشورا مى‌خوانیم: «السلام علیک یا ثار الله و ابن ثاره والوتر الموتور؛ سلام بر تو اى خون خدا و فرزند خون او! سلام بر تو اى یگانه دوران!» نیز در زیارتی دیگر می خوانیم : «و انک ثار الله فى الأرض و الدم الذى‌ لا یدرک ثاره أحد من أهل الأرض و لا یدرکه الا الله وحده».

خونبهای امام متعلق به خدا

همان گونه که نقش خون در بدن آدمى حیاتى است و بود و نبودش، مرگ و زندگى را رقم مى‌زند، وجود مقدّس امام على و امام حسین(ع) نزد خدا و در دین او چنین نقشى دارند. اگر آن حضرت نبود، اسلام نبود و اگر حسین(ع) نبود، اسلام و تشیّع نبود.
آرى! تا یاد و نام سیّدالشّهدا(ع) زنده و بر سر زبان‌ها است، تا عشق حسین(ع) در دل‌ها مى‌تپد، تا آتش محبت و ولایت او در قلوب انسان‌ها شعله‌ور است، تا فریاد «یا حسین» بر بلنداى آسمان‌ها و زمین طنین انداز است، نام و یاد خدا زنده و پایدار است؛ چون او همه هستى خود را در راه خدا انفاق و ایثار کرد، نیز سیماى ننگین ریاکاران و تحریف‌گران زمان را آشکار نمود و نقاب از چهره زشت آنان برداشت و اسلام ناب نبوى و علوى را بر مردم نمایاند. خون او شرافت «ثارالله» را گرفت.
صاحب کتاب مکیال گوید: اما رسیدن به فوز به وسیله خونخواهی مولای شهید (ع) وظیفه هر مؤمن است، چون پدر حقیقی مؤمنان است، چنان که آیه «ووَصَّینا الإنسان بوالدیه إحساناً» به امام حسن و امام حسین(ع) تفسیر شده است، از این رو صحیح است که هر مؤمنی، خود را از اولیای دم او بداند و خداوند خودش ولیّ دم حقیقی آن حضرت است. مولای ما قائم آل محمد(ص) را بر خونخواهی امام حسین(ع) امر کرده چنان که در روایات متعدد آمده است.
ثارالله، یعنی ای کسی که خونبهای تو متعلق به خدا است و او خونبهای تو را می‌گیرد، یعنی تو متعلق به یک خانواده نیستی که خونبهایش را پدر خانواده بگیرد، نیز متعلق به یک قبیله نیستی که خونبهای تو را رئیس قبیله بگیرد؛ تو متعلق به جهان انسانیت و بشریت می‌باشی؛ تو متعلق به عالم هستی و ذات پاک خدایی، بنابر این خونبهای تو را خدا باید بگیرد. تو فرزند علی بن ابی طالب هستی که شهید راه خدا بود و خونبهای او را نیز خدا باید بگیرد.

قتیل العبرات (کشته اشک‌ها)

این تعبیر نیز معنای وسیعی دارد که اشاره است به روایاتی که از حضرت نقل شده، از جمله فرمود: «أنا قتیل العبره لا یذکرنی مؤمنٌ إلاّ اسْتعبر؛ «لا یذکرنی مؤمن إلاّ بکى؛ من کشته اشکم. هر مؤمنی مرا یاد کند، اشکش جاری شود (یا گریه می‌کند)».
گریه علامت پیوند مکتبی با امام حسین است و منزلت معنوی گریه کننده را نشان می‌دهد. این جملات به این معنا نیست که امام (ع) شهید شد تا مردم بگریند و به ثواب برسند، بلکه بیانگر آثار و پیامد شهادت او است. علت قیام حضرت، نجات امت از جهالت و گمراهی بود، ولی سرشک عاشقان، برخاسته از عشق فطری هر مؤمن به اوست.

سید الشهداء

از معروف‌ترین لقب‌های امام (که در روایات و زیارتنامه‌ها بیان شده و مستند به امامان می‌باشد) لقب سیدالشهدا است.
گرچه این لقب ابتدا از آنِ حضرت حمزه، عموی پیامبر بود که در جنگ احد به شهادت رسید، اما حماسه و فداکاری امام حسین(ع) چنان سترگ و والا بود که او را سرآمد همه شهدا س