پاورپوینت کامل امام زمان امام مهربانی‌ها ۶۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امام زمان امام مهربانی‌ها ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امام زمان امام مهربانی‌ها ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امام زمان امام مهربانی‌ها ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

پاورپوینت کامل امام زمان امام مهربانی‌ها ۶۱ اسلاید در PowerPoint

کلیدواژه: امام زمان، مهربانی، رحمت، شیعیان، دعا کردن، هدیه، سلام.

پرسش: ‌منظور از اینکه امام زمان (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف)، امام مهربانی است، چیست؟

پاسخ اجمالی: امام، مظهر اسمای حسنای الهی و تجلی رحمت واسع حق است. امام به دلیل شدت رافت و محبتی که نسبت به پیروانش دارد، بیشترین اتصال و ارتباط را با شیعیان خود دارد. محبّت امام، محبتی است خالص و بی‌منّت و بی‌نهایت و محبتی است که نه به زبان، که در دل و اعماق جان او نهفته است و به همین دلیل، با همه‌ی وجود و با جسم و جان با شیعیانش پیوند دارد و در غم و رنج آنها شریک است. امام زمان (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف)، مربی بزرگ و معلم دلسوز برای انسان‌هاست و در همه اوقات و لحظات صلاح حال ایشان را رعایت می‌کند و در عین بی‌نیازی از ایشان، بیشترین لطف و عنایت را نثارشان می‌سازد. نمونه هایی از مهرورزی امام نسبت به انسان‌ها و به ویژه شیعیان عبارتند از: هم‌دردی و غم‌خواری با شیعیان در مواقع گرفتاری‌ها و بیماری و رنج‌ها، دعا کردن امام برای شیعیان به تناسب اعمالشان، به نام صدا زدن شیعیان توسط امام که یکی از جلوه‌های محبت ایشان است، سلام دادن امام زمان به پیروانش، هدیه دادن امام.

فهرست مندرجات

۱ – مقدمه
۲ – حدیث قدسی
۳ – روایتی از امام زمان
۴ – توصیف معصومان
۵ – امام تجلی رحمت خدا
۶ – مهرورزی‌های امام
۶.۱ – غم‌خواری
۶.۱.۱ – روایتی از امام رضا
۶.۱.۲ – روایتی از امام صادق
۶.۱.۳ – بیان امام زمان
۶.۲ – دعا کردن امام
۶.۲.۱ – روایتی از امام رضا
۶.۲.۲ – نقل سید بن طاووس
۶.۲.۳ – روایتی دیگر
۶.۲.۴ – نقل شیخ طوسی
۶.۳ – نام بردن
۶.۳.۱ – نام بردن حضرت ابراهیم در قرآن
۶.۴ – نقل سید بحرالعلوم
۶.۵ – سلام دادن
۶.۵.۱ – نقل روایت
۶.۵.۲ – نقل آقای ری‌شهری
۶.۶ – هدیه دادن
۶.۶.۱ – نقل علامه مجلسی
۶.۷ – فریادرسی
۷ – پانویس
۸ – منبع

مقدمه

امام، مظهر اسمای حسنای الهی و تجلی رحمت واسع حق است: «السلام علیک ایها الرحمه الواسعه» کسی که تربیت شده‌ی خدای رحمان باشد، مظهر رحمت بی‌کران الهی است. در وسعت سینه‌ی او که دریاها هم به چشم نمی‌آید، کران، تا به کران عشق به همه‌ی انسان‌ها موج می‌زند. امام، پدری مهربان، همدمی شفیق و همراهی خیرخواه است. یکی از زوایای ناشناخته‌ی امام عصر (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف)، مهر و محبّت آن بزرگوار به انسان‌ها و به ویژه شیعیان است. متاسفانه از گذشته‌ی دور چنین بوده است که امام را تنها با شمشیر و خونریزی و قهر و انتقام معرفی کرده و چهره‌ای خشن از آن حضرت نشان داده‌اند؛ حال آنکه آن حضرت مظهر رحمت بی‌کران الهی و پدر مهربان امّت و همدمی دلسوز و همراهی خیرخواه است. در اینجا چند روایت درباره امام زمان (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) ذکر می‌کنیم.

حدیث قدسی

در حدیث قدسی در پایان ذکر امام معصوم آمده است: «وَ اٌکملُ ذَلِکَ بِابنِهِ (م ح م د) رَحمَهً لِلعَالَمِین؛ و تکمیل می‌کنم (سلسله امامان) را به فرزندش (م ح م د) به عنوان رحمتی برای همه جهانیان.»

روایتی از امام زمان

و در سخنی از امام زمان (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف) آمده است: «انَّ رَحمَهَ رَبَّکُم وَسِعَت کُلَّ شَیءٍ وَ انَا تِلکَ الرَّحمَه؛ همانا رحمت پروردگارتان همه چیز را فرا گرفته و من آن رحمت بیکران الهی هستم.»

توصیف معصومان

و در بیان معصومان ‌(علیهم‌السّلام) چنین توصیف شده است: «و اشفَقَ عَلَیهِم مَن ابَائِهِم وَ اُمَّهاتِهِم؛ (امام) دلسوزتر است بر مردم از پدران و مادرانشان.»
«اُوسَعُکُم کَهفاً وَ اَکثَرُکُم عِلما وَ اٌوصَلُکُم رَحِما؛ (حضرت مهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف)) از همه‌ی شما، مردم را بیشتر پناه می‌دهد و از همه‌ی شما علمش افزون‌تر و رحمت و لطفش از همه فراگیرتر است.»

امام تجلی رحمت خدا

آری، امام تجّلی رحمت خدا است که در وسعت سینه‌ی او، کران تا کران عشق به انسان‌ها موج می‌زند و اگر قهر دارد بر گروهی‌ اندک است که نه انسان، بلکه گرگ‌هایی انسان نمایند که زندگی بشریت را با درنده‌خوئی خود زشت و سیاه کرده‌اند (و تجلّی این قهر الهی، در زمان ظهور آن مظهر عدالت است؛ یعنی آن زمان که حقوق مظلومان از ظالمان در طول تاریخی گرفته خواهد شد. بنابراین مقصود از مهر و محبّت امام نه آن است که امام، قهر و خشونت ندارد، بلکه او با دشمنان خدا و بشریّت با شدّت و قهر برخورد خواهد کرد) و روشن است که قهر با اینان، عین مِهر است با مردمان وگرنه او میر مهر است نه امیر قهر.

مهرورزی‌های امام

امام زمان مربی بزرگ و معلم دلسوز انسان و پدر مهربان مردم است و در همه اوقات و لحظات صلاح حال ایشان را رعایت می‌کند و در عین بی‌نیازی از ایشان، بیشترین لطف و عنایت را نثارشان می‌سازد؛ چنانکه خود فرمود: «لَو لَا مَا عِندَنَا مِن مَحَبَّهِ صَلَاحِکُم وَ رَحمَتِکُم وَ الاِشفَاقِ عَلَیکُم لَکُنَّا عَن مُخَاطَبَتِکُم فِی شُغُل؛ اگر این گونه نبود که ما دوستدار اصلاح کار شما هستیم و به شما نظر لطف و رحمت داریم از توجه و التفات به شما (به دلیل کارهای ناپسندتان) احتراز می‌کردیم.»
بنابراین، امام زمان گرچه غایب است ولی ابر رحمتی است که پیوسته می‌بارد و کویر تفتیده‌ی مردم را حیات و نشاط می‌بخشد و محروم کسی است که از این کانون مهر، مهربانی‌ها را نچشد و محبت‌ها را حس نکند. «اللهم هَب لَنَا رَافَتَهُ وَ رَحمَتَهُ وَ دُعَاءَهُ وَ خَیرَه؛ خدایا مهربانی و رحمت و دعا و نیکی امام را به ما کرامت فرما.» در اینجا به گوشه‌ای از مهرورزی‌های امام زمان اشاره می‌کنیم:

غم‌خواری

از مهم‌ترین و برترین صفات مومن، هم‌گرایی و هم‌دردی با برادران دینی است. مومنان در جامعه اسلامی چونان پیکر واحدی هستند که درد و غم هر یک سبب رنج دیگران و آسایش و شادی هرکدام باعث سرور دیگران خواهد بود؛ زیرا آنها به تصریح قرآن برادرند. در روایات متعدّد ائمه معصومین ‌(علیهم‌السّلام) احساس هم‌دردی و غم‌خواری خود را نسبت به شیعیان بیان کرده‌اند که این حسّ زیبا سبب آرامش و تسلّای دل دوستان ایشان است و قوت قلبی است که آنها را در فراز و نشیب‌های زندگی دلگرمی داده و صبوری و مقاومت آنها را تقویت می‌کند.

روایتی از امام رضا

امام رضا (علیه‌السّلام) می‌فرماید: «مَا مِن احَدٍ مِن شِیعَتِنَا یَمرَضُ اِلَّا مَرِضنَا لِمَرضِهٍ وَ لَا اغتَمَّ اَلَّا اغتَمَمنَا لِغَمِّمهِ وَ لَا یَفرَحُ اِلَّا فَرِحنَا لِفَرَحِه؛ هیچ یک از شیعیان، مریض نمی‌شود مگر اینکه ما نیز در بیماری او بیمار می‌شویم و‌ اندوهگین نمی‌شود مگر اینکه ما نیز در غم ایشان محزون می‌شویم و شادمان نمی‌گردد مگر اینکه ما نیز به خاطر شادی او شادمانیم.»

روایتی از امام صادق

یکی از شیعیان امام صادق (علیه‌السّلام) گوید: بر آن حضرت وارد شدم و عرض کردم: «از عمرو بن اسحاق» حدیثی به من رسیده است. فرمود: آن را عرضه کن. گفتم: وی بر امیرالمومنین علی (علیه‌السّلام) داخل شد، پس از آن حضرت آثار زردی بر صورتی دید و فرمود: این زردی چیست؟
پس بیماری خود را توضیح داد. آن حضرت به او فرمود: ما خوشحال می‌شویم به خوشحالی شما و‌ اندوهگین می‌شویم به‌ اندوه شما و بیمار می‌شویم به بیماری شما… امام صادق (علیه‌السّلام) فرمود: عمرو راست گفته است.
بنابراین، امام به دلیل شدت رافت و محبتی که نسبت به پیروانش دارد، بیشترین اتصال و ارتباط را با شیعیان خود دارد و به دلیل همین محبت و دوستی فزاینده است که در غم و رنج آنها شریک است مانند مادری که به دلیل شدت دوستی و ارتباط با فرزندش به هنگام بیماری او، بیمار می‌شود؛ چنان که با بهبودی و شادی او نشاط پیدا می‌کند زیرا که فرزند، همچون جان شیرین برایش عزیز و دوست داشتنی است.
امام صادق (علیه‌السّلام) فرمود: «وَ اللَّهِ اِنَّی ارحَمُ بِکُم مِن انفُسِکُم؛ به خدا سوگند من نسبت به شما از خود شما مهربانترم.»
نتیجه اینکه جنس محبّت امام با سایر محبت‌ها متفاوت است. محبتی است خالص و بی منّت و بی نهایت و محبتی است که نه به زبان که در دل و اعماق جان او نهفته است و به همین دلیل با همه‌ی وجود و با جسم و جان با شیعیانش پیوند دارد.

بیان امام زمان

یکی از نمونه‌های روشن این محبّت الهی در وجود امام زمان (عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشریف) این‌گونه در بیان حضرت توصیف شده است: «اِنَّهُ اٌنهی اِلیَّ ارتِیَابُ جَمَاعَهِ مِنکُم فِی الدَّینِ وَ مَا دَخَلَهُم مِنَ الشَّکِّ وَ الحَیرَه فِی وُلَاهِ اٌمرَهِم فَغَمَّنَا ذَلِکُ لِّا لَنَا وَ سَاونَا فِیکُم لَا فَینَا لِاَنَّ اللَّهَ مَعَنَا فَلَا فَاقَهَ بِنَا اِلَی غَیرِه؛ به من رسیده است که گروهی از شما در دین به تردید افتاده و در دل آنها نسبت به اولیای امرشان شک و حیرت راه پیدا کرده است و این امر مایه‌ی‌ اندوه ما شد، البته به خاطر خود شما نه برای خودمان و باعث ناراحتی ما نسبت به شما و نه درباره‌ی خودمان گردید؛ زیرا که خداوند با ماست و با بودن او نیازی به دیگری نداریم.»

دعا کردن امام

دعا کردن یکی از اسباب خیر و نیکی مؤمنان نسبت به یکدیگر دعا کردن است که گره‌گشای بسیاری از مشکلات و برون رفت از بن‌بست‌های فراوان است؛ و نیز بدون تردید دعا از بهترین وسائل قرب الهی و رسیدن به خواسته‌های دنیوی و اخروی است و البته هرچه دعا کننده از ایمان و اخلاص بیشتر برخوردار باشد دعای او به اجابت نزدیک‌تر خواهد بود. تصور کنید که یک عالم ربّانی و مردی سر تا پا خدائی به شما بگوید که شب گذشته در راز و نیازم حالت خوشی دست