پاورپوینت کامل رقص سماع ۴۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رقص سماع ۴۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رقص سماع ۴۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رقص سماع ۴۷ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ از آیین‌های تصوف
۲ سماع حلال و حرام

۲.۱ جواز و عدم جواز سماع
۲.۲ علاقه به سماع
۲.۳ حرمت سماع
۲.۴ اختلاف در مسأله سماع

۳ ادله جواز سماع

۳.۱ ادله قرآنی
۳.۲ ادله روایی

۴ ادله عدم جواز سماع

۴.۱ ادله قرآنی عدم جواز
۴.۲ ادله روایی عدم جواز

۵ نظر فقهای شیعه و سنی
۶ پانویس
۷ منابع

از آیین‌های تصوف

سماع به فتح سین به معانی شنیدن، شنوایی، آواز و سرود[۱] که البته معانی دیگری نیز برای آن مطرح شده است؛ از جمله صدای خوشی که گوش از شنیدن آن لذت ببرد.[۲].

برخی سماع را یکی از آیین‌های مهم تصوف عنوان کرده‌اند[۳] که در اندیشه بسیاری از اهل تصوف، لطیفه‌ای برای غذای روح اهل معرفت است.[۴] اختلاف تعابیری که از عرفا در تاریخ عرفان اسلامی در مورد سماع وجود دارد نشان‌دهنده تفاوت نگاه‌ها به این پدیده را دارد تا حدی که جنید بغدادی در یکی از رسائل خود، بخشی را به اختلاف اقوال در مورد سماع اختصاص داده است.[۵]

عده‌ای از بزرگان صوفیه بر این باورند که سماع به معنای وجد، سرور، رقصیدن و چرخیدن سالک است که البته با آداب و تشریفات خاصی همراه است.[۶] این در حالی است که برخی دیگر وجد را از آثار سماع و رقص را از آثار وَجد عنوان کرده‌اند.[۷] تعدادی دیگر از بزرگان صوفیه، تعریف ماهُوی واساسی از سماع ارائه نکرده‌اند و برای تعریف آن از تمثیل‌هایی چون غذا، دوا، شمشیر و امثال آن استفاده کرده‌اند.[۸]

سماع حلال و حرام

شیخ شهاب‌الدین سهروردی نظرات مختلفی در مورد سماع را مطرح می‌کند. دسته‌ای از صوفیان آن را فسق و دسته‌ای دیگر آن را روشنگر حق و مایه تعالی می‌دانند.[۹] عارفانی همچون روزبهان بقلی شیرازی بر وجود و لزوم سماع تاکید دارند،[۱۰] برخی دیگر نیز معتقدند که اگر سماع با دل شنیده شود حلال و اگر از روی شهوت و هوای نفس استماع شود، حرام است[۱۱] عده‌ای دیگر هم حرمت و حلیت سماع را به نحوی دیگری بیان کرده‌اند و معتقدند که سماع برای عوام حرام، برای زهاد مباح و برای اهل تصوف مستحب است.[۱۲]

جواز و عدم جواز سماع

بیشتر موافقان سماع با وجود تأکید به جواز سماع، ورود به فضای سماع را در هر شرایطی جایز نمی‌دانند و آن را مشروط به رعایت قواعد و آدابی کرده‌اند.[۱۳] غزالی معتقد است سماع در صورتی مباح است که همراه یا منجر به حرام شرعی نباشد.[۱۴] او معتقد است که سماع مباح، به پنج دلیل حرام می‌شود؛

سماع از زن یا جوانی که موجب شهوت گردد.
همراه بودن سماع با برخی آلات لهو همچون رباط، چنگ، رودها و نای عراقی.
همراه شدن سماع با سخنان زشت، هجو، طعن و سخنان شهوت‌انگیز.
جوان بودن شنونده و غلبه شهوت بر او.
از روی عادت بودن سماع.[۱۵]

این در حالی است که نفراتی همچون مولانا و ابوسعید، سماع را مباح می‌دانند و نه تنها برای آن هیچ شرطی قائل نیستند، بلکه آن را مختص به هیچ طبقه خاصی نمی‌دانند.[۱۶]

علاقه به سماع

با وجود تأکید بر سماع برخی از عارفان مانند هجویری و جنید بغدادی معتقدند که سماع توشه درماندگان است و علاقه و توجه سالک به سماع در مراحل بالای سلوک، نوعی ضعف تلقی می‌شود چنانکه هجویری معتقد است «سماع، توشه درماندگان است پس هر کس که رسید، او را به سماع حاجت نیاید.»[۱۷] همچنین عبدالکریم قشیری از قول شیخ جنید بغدادی عنوان می‌کند که او معتقد بود وابستگی و دوست داشتن سماع در مریدان، نشانه‌ای است از اینکه هنوز در وجود او بطالت و تاریکی وجود دارد.[۱۸]

حرمت سماع

در مقابل همه کسانی که موافق سماع‌اند، افراد معدودی همچون شیخ مجدالدین بغدادی و عزالدین کاشانی[۱۹] وجود دارند که مخالف سماع هستند. شیخ مجدالدین بغدادی معتقد است که «مناسب است به سماع و وجد، اشتغال نورزیم و ترک آن را بهتر بدانیم و به جای آن، به اطاعت از حق تعالی و انجام واجبات و ترک محرمات او مشغول گردیم.»[۲۰] حتی به نظر برخی ابن عربی را نیز باید در دسته مخالفان سماع قرار داد. به عقیده ابن عربی، سماع برای مبتدی حرام است و کسی نیز که به مراحل بالای عرفان رسیده است به آن نیازی ندارد.[۲۱] بر همین اساس، مدعی شدند که با توجه به این آراء مخالف و شخصیت پر اهمیت صاحبان آن، نمی‌توان مدعی شد که سماع به عنوان یکی از مسلّمات و ضروریات سلوک و طریقت عرفانی در پهنه عرفان اسلامی باشد.[۲۲]

اختلاف در مسأله سماع

وجود اختلاف در مساله سماع نشان‌دهنده این است که اگر چه برخی تلاش کرده‌اند سماع را یکی از مهمترین آیین‌های تصوف مطرح کنند اما مسلماً سماع، سیره همه عرفا در طول تاریخ عرفان اسلامی نبوده است.[۲۳] بلکه در احوال چندی از عرفای بزرگ تاریخ عرفان اسلامی، مانند شیخ ابوالحسن خرقانی و یا شیخ اشراق آمده است که حتی یک بار نیز در حلقه سماع حاضر نشده‌اند.[۲۴] خصوصاً فقهای عارف شیعه و عرفای عصر حاضر، که اغلب آن‌ها از مجالس سماع، به دور بودند و بالاخص این که در سیره ائمه معصومین(ع) نیز جایگاهی برای سماع مشاهده نمی‌شود. از این رو نمی‌توان این پدیده را از ضروریات و لوازم حقیقی عرفان اسلامی دانست.[۲۵]

ادله جواز سماع

با توجه به اینکه بسیاری از علمای تصوف تلاش می‌کردند تصوف را با تشرع و طریقت را با شریعت هماهنگ کنند، علمای متعددی از صوفیه مانند شیخ ابوطالب مکی در قوت القلوب، ابو القاسم قشیری در رساله قشیریه، محمد غزالی در احیاء العلوم، ابو نصر سراج طوسی در کتاب اللّمع، ابو الحسن غزنوی در کشف المحجوب، سهروردی در عوارف المعارف، ابو ابراهیم بخاری در شرح کتاب التعرّف لمذهب التصوّف و بسیاری از دیگر علمای صوفیه ادله متعدد شرعی از قبیل آیات، روایات، سیره صحابه و تابعان برای جواز و اباحه سماع و غناء مطرح کرده‌اند.[۲۶] این دلایل را در دو دسته کلی ادله قرآنی و ادله روایی می‌توان دسته‌بندی کرد.

ادله قرآنی

علمای تصوف به دو دسته از آیات برای جواز سماع استناد کرده‌اند: یک دسته آیاتی هستند که به نظر آن‌ها صراحت به مسأله سماع دارند این آیات عبارتند از:

آیه ۱۸ سوره زمر: برخی از بزرگان صوفیه معتقدند که خداوند در این آیه، مدح افرادی را کرده است که از بهترین قول پیروی می‌کنند و از آنجا که الف و لام در «القول» عمومیت را می‌رساند، پس قول مذکور در این آیه، شامل اقوال قَوّالین نیز می‌شود.[۲۷] برخی استدلال به این آیه را برای جواز سماع نا تمام دانسته‌اند.[۲۸]
آیه ۸۳ سوره مائده: عده‌ای نیز معقتدند آن سماع و شنیدنی‌ای که در این آیه مطرح شده همان سماع است.[۲۹] برخی عنوان کرده‌اند که این آیه، اخص از مدعای صوفیان است، چرا که حتی اگر منظور این آیه سماع باشد، این سماع مختص آیات قرآن و چیزهایی که به حضرت رسول(ص) نازل شده (قرآن کریم) خواهد بود.[۳۰]

اما دسته دیگر آیاتی هستند که به صراحت به مسأله سماع نپرداخته‌اند:

آیه ۲۱ سوره ذاریات: «وَ فِی أَنْفُسِکُمْ أَفَلاتُبْصِرُونَ؛ و در خود شما؛ پس مگر نمی‌بینید؟» بر اساس این آیه خداوند به ما نعمت گوش را داده است تا از آن بهره‌مند