پاورپوینت کامل خلافت امویان ۸۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خلافت امویان ۸۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خلافت امویان ۸۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل خلافت امویان ۸۸ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ قبل از حکومت
۲ خلافت معاویه

۲.۱ انتقال خلافت به دمشق
۲.۲ گماردن امویان بر مناطق مختلف
۲.۳ تعیین جانشینی یزید

۳ خلافت یزید

۳.۱ وقایع زمان یزید

۳.۱.۱ حادثه کربلا
۳.۱.۲ واقعه حره

۳.۲ معاویه بن یزید و انتقال خلافت به مروانیان

۴ خلافت مروان

۴.۱ نبرد با ضحاک بن قیس
۴.۲ نبرد با عبدالله بن زبیر

۵ خلافت عبدالملک

۵.۱ شکست مصعب در عراق
۵.۲ شکست عبدالله بن زبیر در حجاز
۵.۳ حجاج بن یوسف

۶ خلافت ولید بن عبدالملک
۷ خلافت سلیمان بن عبدالملک
۸ خلافت عمر بن عبدالعزیز
۹ خلافت یزید بن عبدالملک
۱۰ خلافت هشام بن عبدالملک
۱۱ خلافت ولید بن یزید

۱۱.۱ شورش یزید بن ولید

۱۲ خلافت یزید بن ولید

۱۲.۱ آشفتگی‌ها پس از یزید بن ولید

۱۳ خلافت مروان بن محمد

۱۳.۱ قیام‌ها و آشفتگی‌ها
۱۳.۲ قیام بنی عباس

۱۴ در اندلس
۱۵ پانویس
۱۶ منابع

قبل از حکومت

نوشتار اصلی: بنی امیه

بنی امیه از شاخه های مهم قریش است. نسب ایشان به امیه بن عبدشمس بن عبدمناف می‌رسد. ابوسفیان در زمان ظهور اسلام، بزرگ بنی امیه بود. با نبرد بدر جدال میان بنی هاشم و بنی امیه چهره خونین گرفت. ابوسفیان پس از فتح مکه اسلام آورد. در زمان سه خلیفه نخست ، بنی امیه در جنگ‌ها شرکت کردند و در فتح برخی مناطق شام امیر سپاه بودند و بعدها امارت آنجا را بدست گرفتند. در زمان عثمان -که خود اموی بود- امویان قدرت خود را بیشتر کردند. در این زمان مروان بن حکم بر بسیاری از امور تسلط یافت. با آغاز خلافت امام علی، سرشناسان اموی ساکن در مدینه نخست به مکه رفتند و پس از چندی به بهانه خونخواهی عثمان در جنگ جمل در مقابل امام علی (ع) قرار گرفتند. آنان پس از شکست لشکر جمل، به سوی شام که معاویه در آنجا امارت داشت، راهی شدند. امام خواستار برکناری معاویه بود. با مخالفت معاویه جنگ صفین به راه افتاد. پس از امام علی، امام حسن به اجبار با معاویه صلح و خلافت را به او واگذار کرد، و به این ترتیب سلسله بنی امیه آغاز شد.

خلافت معاویه

خلافت معاویه با صلح با امام حسن (ع) در ۴۱ قمری آغاز شد. در پی خلافت معاویه، خلافت به سلطنت تبدیل شد.[۱] او و یارانش بارها از واژه «مُلک» برای حکومت خود استفاده کردند.[۲]

انتقال خلافت به دمشق

معاویه مرکز خلافت را (که ابتدا در مدینه و سپس در کوفه بود) به دمشق منتقل کرد. او به وفاداری مردم شام اطمینان داشت. معاویه از دیرباز با مردم شام منافع مشترک ایجاد کرده بود.[۳] شامیان به جز یک بار همواره بر وفاداری خود استوار بودند.[۴]

گماردن امویان بر مناطق مختلف

معاویه روابط خود با بنی امیه را در جهت حفظ منافع کلی خلافت تنظیم کرد. او مروان را به ولایت مدینه گماشت.[۵] اما بعدها روابطشان به سردی گرایید.[۶] غالب امویان در حجاز گرد آمدند.[۷]

معاویه ولایت بصره و کوفه را با توجه به ساختار شکننده قبیله‌ای آنها، به مغیره بن شعبه ثقفی و عبدالله بن عامر اموی واگذاشت.[۸] همچنین معاویه برای جلب همکاری زیاد بن ابیه، او را فرزند ابوسفیان و برادر ناتنی خویش خواند.[۹] این اقدام، معاویه را در معرض توهین و استهزا قرار داد.[۱۰] ولی با انتصاب زیاد به ولایت عراق در ۴۵ قمری -که شامل بخش بزرگی از ایران نیز می‌شد-[۱۱] و به یاری استبداد او، ثبات اقتصادی و اداری به عراق بازگشت.[۱۲] پس از مرگ زیاد، معاویه برای شهرهای یاد شده افرادی غیر از بنی امیه را برگزید.[۱۳]

معاویه در سال نخست با رومیان پیمان صلح بست.[۱۴] اما پس از آن، فتوح هر ساله در بیشتر نقاط مجدداً شروع شد[۱۵] و دامنه آن به شمال افریقا و قسطنطنیه و قبرس و سیسیل و اقصای خراسان بزرگ و حتی مرز هند رسید.[۱۶]

تعیین جانشینی یزید

بنا به برخی روایات، معاویه از حدود ۵۰ قمری تلاش‌هایی را برای بیعت گرفتن برای یزید به عمل آورد و نخست از مردم شام و متحدانش بیعت گرفت.[۱۷] و بیشتر رجال به جز امام حسین و چند تن از فرزندان صحابه با او بیعت کردند.[۱۸]

خلافت یزید

نوشتار اصلی: یزید بن معاویه

یزید به اشراف‌زادگان عرب عهد جاهلی بیشتر شباهت داشت تا به خلیفه مسلمانان.[۱۹] دوران خلافت او، بسیاری از مظاهر اسلامی مورد هجمه و حمله قرار گرفت. حادثه کربلا، واقعه حره و آتش زدن کعبه از جمله این حمله‌ها بود.

وقایع زمان یزید

حادثه کربلا

نوشتار اصلی: واقعه عاشورا

او در اواایل خلافت در ۶۱ قمری برای بیعت گرفتن از امام حسین(ع) به دست عبیدالله بن زیاد عامل خود بر عراق فاجعه کربلا را پدید آورد.[۲۰] او گرچه کوشید خود را مبرا یا پشیمان نشان دهد[۲۱] اما اشاره‌اش به انتقام از غزوه بدر، خشنودی او را نشان می‌داد.

واقعه حره

نوشتار اصلی: واقعه حره

در ۶۲ قمری گروهی از اشراف مدینه با یزید دیدار کردند[۲۲] و پس از بازگشت آنها، مردم را به قیام علیه یزید برانگیختند و والی شهر را اخراج کردند. پس از این ماجرا امویان، مدینه را محاصره کردند[۲۳] عبدالله بن زبیر با استفاده از حادثه کربلا نیز مردم مکه را بر ضد یزید همراه خود کرد.[۲۴]

یزید، لشکر مسلم بن عقبه مری را راهی حجاز کرد.[۲۵] لشکر شام به دستور یزید مدینه را غارت کردند.

پس از سرکوب مدینه لشکر شام برای دفع ابن زبیر به سوی مکه رفت. شهر را محاصره کردند و با تیرهای آتشین کعبه را به آتش کشیدند.[۲۶] هنگامی که مکه در محاصره بود، خبر مرگ یزید در ربیع الاول ۶۴ قمری/۶۸۳م رسید.[۲۷]

معاویه بن یزید و انتقال خلافت به مروانیان

نوشتار اصلی: معاویه دوم

گفته شده یزید پیش از مرگ با مشورت حسان بن مالک کلبی، فرزندش معاویه که حدود ۲۰ سال داشت را جانشین خود کرد. معاویه دوم پس از مرگ یزید به منبر رفت و با انتقاد از خاندان خود، خویش را از خلافت خلع کرد و پایان خلافت «آل سفیان» را اعلام کرد. او پس از مدتی درگذشت.[۲۸]

داستان معاویه دوم مبهم است و با تردیدهایی روبرو است. سخنان منسوب به او خصوصاً اعلام پایان خلافت آل سفیان، به مشروعیت مروان بن حکم که از آل سفیان نبود، کمک می‌کرد. ممکن است مروان تلاش کرده باشد که با جعل اخبار معاویه دوم، تصویری زاهدانه از او نشان داده و خروج خلافت از آل سفیان را مشروع جلوه دهد.[۲۹]

پس از مرگ معاویه دوم حجاز و عراق و شام دستخوش آشفتگی‌هایی بود. در حجاز و عراق، هواداران عبدالله بن زبیر با او بیعت کردند.[۳۰]

مردم دمشق به طور موقت با ضحاک بن قیس بیعت کردند.[۳۱] در بصره در اتفاقی مشابه، مردم با عبیدالله بن زیاد بیعت کردند[۳۲]اما پس از مدتی مردم کوفه و بصره، بر ضد والیان خود قیام کردند.[۳۳]در پاره‌ای از نقاط مانند قنسرین و حمص و فلسطین مردم با ابن زبیر بیعت کرده بودند.[۳۴]

ضحاک بن قیس از بیم تقویت جایگاه حسان بن مالک کلبی که ابتدا به خالد بن یزید و بعدها به مروان بن حکم تمایل داشت، به سوی ابن زبیر کشانده شد.[۳۵] حسان والی وقت فلسطین و دایی یزید[۳۶] به اردن رفت و قبایل بسیاری را که دل با بنی امیه داشتند، گرد آورد.[۳۷] مروان و سران اموی که از حجاز اخراج شده بودند به حسان پیوستند.[۳۸] حسان نخست به نفع خالد بن یزید -که بعدها به امور علمی روی آورد- فعالیت کرد.[۳۹] براساس برخی نقل‌ها مروان نخست می‌خواست با ابن زبیر بیعت کند و برای امویان امان بگیرد[۴۰] ولی از سوی عبیدالله بن زیاد به او پیشنهاد خلافت شد و دیگران استقبال کردند.[۴۱]

خلافت مروان

نوشتار اصلی: مروان بن حکم

در ذیقعده ۶۴ق/۶۸۴م در جابیه با مروان بن حکم بیعت شد.[۴۲] برتری سنی او نسبت به خالد بن یزید در خلافت تأثیر داشت.[۴۳] در بیعت با مروان، در مورد جانشینی او نیز بحث شد. حاضران در جابیه با خالد بن یزید پس از مروان و با عمرو بن سعید بن عاص پس از او بیعت کردند.[۴۴] مروان در همان ایام با ام خالد همسر یزید ازدواج کرد.[۴۵] مروان توانست خلافت را به خاندان خویش منتقل کند. وی در ۶۵ق برای پسرش عبدالملک و پس از او، عبدالعزیز بیعت گرفت.[۴۶] و خالد بن یزید را از خلافت محروم کرد و از تحقیر او خودداری نمی‌کرد.[۴۷]

بنا به مجموعه‌ای از روایات، ام خالد از شدت خشم مروان را در رمضان ۶۵ از میان برد.[۴۸]

نبرد با ضحاک بن قیس

ضحاک پیش از بیعت با مروان، قصد همکاری با بنی امیه را داشت، اما به ابن زبیر پیوست.[۴۹] در جنگ بزرگ و خونینی در مرج راهط، سپاهیان مروان طی چند روز سپاهیان ضحاک را به سختی شکست دادند و ضحاک کشته شد.[۵۰] در ایام جنگ دمشق به دست مروان افتاد[۵۱] سپس شهرهای دیگر شام و فلسطین به مروان پیوستند و مروان با لشکرکشی، مصر را به قلمرو خود افزود.[۵۲]

نبرد با عبدالله بن زبیر

سراسر خلافت کوتاه مدت مروان به مقابله با عبدالله بن زبیر گذشت. مروان نخست هجوم مصعب بن زبیر به فلسطین را دفع کرد و سپس از آنجا لشکری را به حجاز روانه کرد و توانست مدینه را اشغال کند؛ اما بعداً از سپاه فرستاده ابن زبیر شکست خورد.[۵۳]

قلمرو خلافت اموی

خلافت عبدالملک

نوشتار اصلی: عبدالملک بن مروان

عبدالملک بنیانگذار نوین خلافت اموی در شاخه مروانی بود. او پیش از خلیفه شدن، به زهد و عبادت شهرت داشت، اما پس از رسیدن به خلافت تغییر رویه داد.[۵۴] عبدالملک کمترین انتقاد را بر نمی‌تافت و در رعایت نظم مالی سختگیر بود.[۵۵] عبدالملک سیاست پیشین سرکوب خوارج به ویژه شاخه ازارقه و کشورگشایی‌ها را با جدیت پی گرفت. در این دوره نقل دیوان از فارسی به عربی به وسیله یک ایرانی انجام گرفت و در حدود سال ۷۵ق سکه ضرب شد.

او با شکست دادن مصعب بن زبیر در عراق و عبدالله بن زبیر در حجاز، بساط زبیریان را برچید و حجاج بن یوسف ثقفی را به ولایت مدینه و سپس عراق و ایران برگزید.

او می‌خواست جانشینی را از برادرش عبدالعزیز به فرزندانش منتقل کند، اما از این کار منصرف شد. عبدالعزیز در ۸۵ق مرد و ولایتعهدی به ولید و سپس سلیمان و بعد از او مروان بن عبدالملک رسید.[۵۶] عبدالملک در ۸۶ق درگذشت.

شکست مصعب در عراق

عبدالملک با مشکلات بسیاری روبرو بود که بزرگترین آن ابن زبیر و دوگانگی خلافت بود. او نخست به عراق پرداخت که زیر نظر مصعب بن زبیر بود. درگیری مصعب با شیعیان و خوارج مجال جنگ با امویان را به وی نمی‌داد. در این مدت عبدالملک با رومیان قرارداد ترک مخاصمه بسته بود و آماده نبرد با مصعب بود.[۵۷] عمرو بن سعید بن عاص با استفاده از غیبت عبدالملک، بر او شورید. عبدالملک به دمشق بازگشت و شورش او را سرکوب کرد.[۵۸] و باز رو به عراق نهاد. جنگ با اتباع زبیر به دلیل زمستان به درازا کشید.[۵۹] در جنگ دیر جاثلیق، مصعب بن زبیر در ۷۱ یا ۷۲ق شکست خورد و کشته شد.[۶۰]

شکست عبدالله بن زبیر در حجاز

ابن زبیر در مکه حکومت می‌کرد. عبدالملک، حجاج بن یوسف ثقفی را راهی نبرد با او کرد.[۶۱] حجاج پس از سرکوب عوامل ابن زبیر در طائف[۶۲]، با کسب اختیارات بیشتر برای تعرض به مکه، چندین ماه شهر را در محاصره گرفت که بر اثر آن قحطی شد و کعبه آماج تیرهای آتشین واقع گردید[۶۳] و سرانجام ابن زبیر در ۷۳ق از پای درآمد.[۶۴]

عبدالملک سپس به نبرد با رومیان پرداخت و به سختی شکستشان داد.[۶۵] او مانند دوره معاویه تقریباً هر ساله درگیری‌هایی با رومیان داشت.[۶۶]

حجاج بن یوسف

عبدالملک ولایت مدینه را به حجاج سپرد و برادرش بشر را به ولایت عراق برگزید. پس از مرگ بشر در ۷۴ق نخست ولایت عراق و سپس در ۷۸ق همه قلمرو ایران تا شرق را به حجاج سپرد.[۶۷] او شریک سرسپرده خلیفه محسوب می‌شد. او با خشونتی کم نظیر، سرزمین‌های تحت ولایت خود را آرام کرد و در برخی امور اقتصادی و اداری، اصلاحاتی اساسی به عمل آورد.[۶۸]

حجاج خلیفه را از پیامبر بالاتر می‌دانست.[۶۹] و خروج از اطاعت خلیفه را با کفر و بی‌دینی یکسان می‌شمرد.[۷۰]

حجاج سیاست سرکوب شیعه و خوارج را با شدت دنبال کرد.[۷۱] بسیاری از علما و تابعین را به حبس کشاند.[۷۲]
استبداد و خشونت حجاج، قیام‌هایی را در پی داشت. از همه مهمتر جنبش عبدالرحمن بن محمد بن اشعث بود که از سجستان آغاز شد و طبقه قاریان در آن فعال بودند.[۷۳] این قیام حتی حکومت بنی امیه را به خطر افکند و عبدالملک به عزل حجاج راضی شده بود.[۷۴] پس از ۳ سال جنگ، عبدالرحمن بن اشعث در ۸۲ق شکست خورد.

خلافت ولید بن عبدالملک

ولید پس از عبدالملک به خلافت رسید. بخش بزرگی از خلافتش به فتوحات گذشت. قتیبه بن مسلم باهلی در خراسان و مسلمه بن عبدالملک در نواحی روم به بسط قلمرو خلافت اشتغال داشتند.[۷۵] ولید به ساخت و ساز و تجدید عمارت توجه داشت.[۷۶] حجاج همچنان از جایگاه پیشین برخوردار بود[۷۷] و در شوال ۹۵ق مرد.[۷۸] ولید در جمادی الآخر ۹۶ مرد.

خلافت سلیمان بن عبدالملک

سلیمان که پیشتر والی فلسطین بود،[۷۹] پس از ولید به خلافت رسید.[۸۰] سلیمان برخی والیان را تغییر داد. یزید بن مهلب را بر عراق گماشت.