پاورپوینت کامل تشکر از خدا ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تشکر از خدا ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تشکر از خدا ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تشکر از خدا ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ مفهوم‌شناسی
۲ در قرآن

۲.۱ موضوعات شکر در قرآن
۲.۲ نتایج شکرگزاری یا کفران نعمت

۳ در روایات
۴ از دیدگاه عرفا

۴.۱ اقسام شکر
۴.۲ اقسام شاکران
۴.۳ حقیقت شکر
۴.۴ تفاوت شکر با سایر مفاهیم اخلاقی
۴.۵ مراتب شکر

۵ پانویس
۶ منابع
۷ پیوند به بیرون

مفهوم‌شناسی

شکر در لغت به معنای شناخت احسان و نیکوکاری و انتشار آن است[۱] و در اصطلاح، به معنای به‌یادآوری و شناخت نعمت‌های خدا و اظهار قلبی و زبانی و عملی آنهاست.[۲] در زبان فارسی، غالبا کلمه «سپاسگزاری» معادل «شکر» انگاشته می‌شود که معادل دقیقی نیست.

برخی نویسندگان، در کنار شکر لغوی، از شکر عرفی هم سخن گفته‌اند. شکر لغوی اعم از شکر عُرفی است، چرا که هم شکر و سپاس خدا و هم غیر او را دربرمی‌گیرد، اما شکر عرفی فقط به معنای تشکر از نعمت‌های الهی است. یعنی، بین این دو نوع شکر نسبت عموم و خصوص مطلق برقرار است.[۳]

در آیاتی از قرآن، از جمله «فَاذْکُرُونِی أَذْکُرْکُمْ وَاشْکُرُوا لِی وَلَا تَکْفُرُونِ»[۴] یا «لِیَبْلُوَنِی أَأَشْکُرُ‌ أَمْ أَکْفُرُ‌»[۵]، شکر در برابر کفر آمده است؛ زیرا از معانی کفر، پوشانیدن است و گویی کافر بر نعمت‌های الهی پرده می‌کشد و مومن با شکر خود، از آنها پرده بر می‌دارد و به آنها اعتراف می‌کند. معنای اعتراف به نعمت نیز در کلمه شکر نهفته است و شکر، همراه با نوعی تعظیم، اعتراف و نیز یادآوری نعمت و اظهار آن است و ضد آن کفر به معنای نسیان و پوشاندن نعمت است.[۶]

در قرآن

در شش آیه از قران کریم، خداوند از مومنین سپاسگزاری کرده[۷]. سپاس در اینجا به معنای عطا کردن ثواب بسیار در مقابل عمل اندک است.[۸]

موضوعات شکر در قرآن

برخی از متعلقات یا موضوعات شکر در قرآن عبارتند از:

نعمت‌های مادی[۹]
دین و یکتاپرستی[۱۰]
خدا و والدین[۱۱]
عفو و بخشایش خدا[۱۲]
نجات از بلایا[۱۳]
علم[۱۴]

نتایج شکرگزاری یا کفران نعمت

بنابر قرآن کریم[۱۵]، شکر به نفع خود انسان است و شکر یا ناشکری، هیچ نفع یا ضرری به خدا نمی‌رساند؛ زیرا خدا غنی و بی‌نیاز از نفعی است و بزرگتر از این است که با ناشکری انسان، ضرری به او برساند. در برابر، انسان از شکر سو می‌برد و شکر نعمت‌ها باعث برکت آنها می‌شود.[۱۶] همچنین شکر سبب هدایت به راه راست می‌شود.[۱۷] و در مقابل، عدم شکرگزاری باعث عذاب می‌شود.[۱۸]

در روایات

امام علی (ع)، سپاسگزاری را نشانه ایمان[۱۹] و تقوا،[۲۰] مایه ابتلا و آزمایش،[۲۱] زیور توانگری،[۲۲] مایه فزونی[۲۳] و حفظ نعمت‌ها[۲۴] بیان می‌کند و از وی نقل شده است که مسلمان باید در هر حال شکرگزار باشد.[۲۵] امام علی، عبادت کسانی که خدا را از روی سپاسگزاری عبادت می‌کنند، عبادت آزادگان می‌نامند.[۲۶] و شکر و سپاسِ غلبه بر دشمن را، گذشت از او بیان می‌کند.[۲۷]

امام علی(ع) در نامه خود به حارث بن عبدالله همدانی، یکی از راه‌های شکرگزاری را تامل کردن در مورد افرادی بیان می‌کند که انسان از او برتر است.[۲۸] درباره زهد از امام اول شیعیان نقل شده است: زهد، کوتاهی آرزو و شکر نعمت‌هاست.[۲۹] او شکرگزاری را مانع عیب‌جویی از دیگران بیان می‌کند.[۳۰]

بر اساس روایتی از امام سجاد(ع)، باید از واسطه نعمت‌ها هم قدردانی کرد. ایشان می‌فرماید: روز قیامت خداوند به بعضی از بندگانش می‌گوید: آیا شکر فلان کس را به جای آوردی؟ آن بنده عرض می‌کند: خدایا من شکر تو را به جای آوردم. خداوند می‌فرماید: چون شکر او را به جا نیاوردی شکر مرا هم به جا نیاورده‌ای. سپس افزود شکرگزارترین شما در پیشگاه خدا کسی است که از مردم بیشترین قدردانی را به عمل آورد.[۳۱]
در روایات بسیاری آمده است کسى که بگوید: «الحمد لله»، شکر خدا را ادا کرده.[۳۲]

در نقل‌ها آمده امام صادق(ع) از مسجد خارج شد و متوجه شد مرکب او گم شده، فرمود: اگر خدا آن را به من بازگرداند به گونه‌ای خدا را شکر می‌کنم که حق شکر او است. راوی گفت: طولی نکشید که آن مرکب را آوردند. پس حضرت فرمود: «الحمدلله». پس شخصی به حضرت گفت: فدایت گردم آیا این طور نیست که فرمودید به گونه‌ای خدای متعال را شکر می‌کنم که حق شکر اوست؟ حضرت فرمودند: آیا نشنیدی از من که گفتم «الحمد لله»؟[۳۳]

از دیدگاه عرفا

وَ إِذْ تَأَذَّنَ رَ‌بُّکمْ لَئِن شَکرْ‌تُمْ لَأَزِیدَنَّکمْ وَلَئِن کفَرْ‌تُمْ إِنَّ عَذَابِی لَشَدِیدٌ (ترجمه: و آنگاه که پروردگارتان اِعلام کرد که اگر واقعاً سپاسگزاری کنید، [نعمت‌] شما را افزون خواهم کرد، و اگر ناسپاسی نمایید، قطعاً عذاب من سخت خواهد بود.)

سوره ابراهیم، ۷، ترجمه فولادوند.

یکی از ارکان اساسی در معنای شکر، شناخت و معرفت نعمت است، زیرا راهی است برای شناخت مُنعِم.[۳۴] یعنی وقتی بنده دانست که هر نعمتی فقط از جانب خداست، در واقع او را شکر کرده است.[۳۵] لذا، عزالدین کاشانی[۳۶] آن را نقطه آغاز شکر دانسته است و دیگر عرفا،[۳۷] دانستن نعمت از خدا را اصل شکر دانسته‌اند. بر این اساس، شکر، رؤیت منعِم است نه رؤیت نعمت.[۳۸]

خواجه عبدالله انصاری[۳۹] به معانی سه‌گانه معرفت نعمت و قبول نعمت و ثنای آن، و غزالی[۴۰] به علم، حال (شادمانی قلبی از نعمت) و عمل، که در واقع هر دو نوع معنا بر هم منطبق‌اند، اشاره کرده‌اند. برخی عرفا[۴۱] شکر نعمت را مشاهده بخشش همراه با نگه داشت حرمت، و برخی دیگر[۴۲] آن را اعتراف به نعمتِ منعِم و اقرار به ربوبیت او همراه با خضوع و فروتنی معنا کرده‌اند.

اقسام شکر

مَّا یفْعَلُ اللَّـهُ بِعَذَابِکمْ إِن شَکرْ‌تُمْ وَآمَنتُمْ وَکانَ اللَّـهُ شَاکرً‌ا عَلِیمًا (ترجمه: اگر سپاس بدارید و ایمان آورید، خدا می‌خواهد با عذاب شما چه کند؟ و خدا همواره سپاس‌پذیر [=حق‌شناس‌] داناست.)

سوره نساء، ۱۴۷، ترجمه فولادوند.

عرفا عموماً شکر را به سه بخش زبانی، قلبی(علمی) و عملی تقسیم می‌کنند.[۴۳] شکر زبانی اعتراف به نعمت، شکر قلبی دانستنِ نعمت از خدا، و شکر عملی اطاعت از منعم است.[۴۴] قشیری و جیلانی[۴۵] شکر قلبی را با عبارت ِملازمت بر بساط شهود با نگاهداشت حرمت، تعریف کرده‌اند. عزالدین کاشانی[۴۶] اعتراف قلبی وزبانی را کمال شکر و ابن عربی[۴۷] شکر علمی یا قلبی را «حق الشکر» دانسته‌اند. عرفا[۴۸] شکر عملی را با اعضا و جوارح میسردانسته‌اند که به معنای به کار بردن نعمت‌های الهی در جهت اطاعت خدا و عصیان نکردن به وسیله آنهاست، به- طوری که شکر هر عضو باید متناسب با آن هدفی باشد که برای آن آفریده شده است. نیز از جنید نقل کرده‌اند: «شکر، نافرمانی نکردن خداست به وسیل نعمت هایش»[۴۹]

غزالی[۵۰] صرف کردن نعمت در جهت طاعت را شرط شکر دانسته و نیز از نظر او[۵۱] شکر تعظیم و بزرگداشت منعم است، اما این تعظیم باید همچون حائل و مانعی او را از معصیت و نافرمانی منعِم بازدارد. ابن عربی[۵۲]آیه ۱۳ سور سبأ(اِعملوا آل داود شکراً و قلیلٌ من عبادی الشَکور:ای آل داود شکرِ [این نعمت ها] را به جای آورید ولی عد کمی از بندگان من شکرگزارند) را دلیلی بر شکر عملی دانسته است. برخی از عرفا[۵۳] شکر (عملی) را بر دو نوع تقسیم کرده‌اند: شکر عوام «بر خوردنی‌ها و پوشیدنی‌ها»، وشکر خواص «بر واردات قلبی و معنوی بر قلوب». عبدالرزاق کاشانی[۵۴] شناخت نعمت، قبول و عمل به آن را شکر عامه و اشتغال به شهود را به جای شک