پاورپوینت کامل ابو حنفیه ۶۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ابو حنفیه ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ابو حنفیه ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل ابو حنفیه ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ نسب
۲ زندگی
۳ تحصیلات و اساتید

۳.۱ ارتباط با امام باقر(ع) و امام صادق(ع)

۴ مرجعیت فقهی
۵ فعالیت‌های سیاسی
۶ ترک کوفه
۷ بازگشت به کوفه
۸ وفات در زندان بغداد
۹ مکتب اعتقادی ابوحنیفه
۱۰ مواضع اعتقادی ابوحنیفه

۱۰.۱ ایمان و ارجاء
۱۰.۲ امامت

۱۱ برحق دانستن علی(ع)
۱۲ ابوحنیفه و شیعه
۱۳ رابطه ابوحنیفه با زیدیه
۱۴ فقه ابوحنیفه

۱۴.۱ ساختار فقه ابوحنیفه

۱۴.۱.۱ ادله نقلی
۱۴.۱.۲ قیاس
۱۴.۱.۳ استحسان

۱۴.۲ نظر امامیه درباره فقه ابوحنیفه

۱۵ ابوحنیفه و علوم روایی

۱۵.۱ قرائت
۱۵.۲ حدیث

۱۵.۲.۱ راویان وی
۱۵.۲.۲ اعتبار رجالی

۱۶ کتاب شناسی

۱۶.۱ آثار منتسب به ابوحنیفه

۱۶.۱.۱ چاپی

۱۶.۲ خطی

۱۷ جستارهای وابسته
۱۸ پانویس
۱۹ منابع
۲۰ پیوند به بیرون

نسب

ثابت بن النُعمان بن زُوطی بن ماه مشهور به ابوحنیفه از فقهای چهارگانه اهل سنت است. گفته شده پدربزرگ او زوطی به عنوان برده از کابل به کوفه آورده شد و یکی از افراد طایفه بنی تیم الله بن ثعلبه از قبیله ربیعه او را آزاد کرد. از این رو خاندان ابوحنیفه با این طایفه نسبت ولاء‌ داشت.[۱] در برخی آمده است که ثابت پدر ابوحنیفه، غلام آزادشده مردی از خاندان بنی قَفَل از طایفه مزبور بوده است.[۲] به روایت عثمان بن سعید دارمی از ابن اسباط، پدر ابوحنیفه تا مدتی پس از ولادت وی نصرانی بوده است.[۳]

زندگی

از زندگی شخصی ابوحنیفه آگاهی چندانی در دست نیست. آورده‌اند که او در کوفه به دنیا آمده،[۴] برای گذراندن معاش به تجارت خز (=نوعی پارچه ابریشمی) می‌پرداخته[۵] و در اوایل جوانی با حماد عجرد، شاعر کوفه معاشرت داشته است.[۶]

تحصیلات و اساتید

ابوحنیفه نزد بسیاری از فقها و علما دانش آموخت. استاد ویژه او حماد بن ابی‌سلیمان بود. وی مدت ۱۸سال در درسش شرکت می‌کرد و تا پیش از مرگ حماد، شاگرد وی بود.[۷] عامر شعبی، ابواسحاق سبیعی، عاصم بن ابی‌النجود، قیس بن مسلم، سماک بن حرب، علقمه بن مرثد، عطیه بن سعد عوفی و حکم بن عتیه از دیگر استادان وی بوده‌اند.[۸] همچنین نام برخی از رجال بصره همچون قتاده بن دعامه و مالک بن دینار در فهرست استادان وی نیز دیده می‌شود.[۹]

ابوحنیفه در زمان تحصیل (پیش از ۱۱۴ق) سفر یا سفرهایی به حجاز کرده و از شیوخ حرمین دانش آموخته است. او در مدینه مدتی در مجلس درس ربیعه بن ابی عبدالرحمن از فقیهان اهل رأی حاضر می‌شد[۱۰] و در مکه مدتی در مجلس عطاء بن ابی رباح (متوفی۱۱۴ یا ۱۱۵ق) فقیه بزرگ آن سرزمین حاضر می‌شد.[۱۱] او در مدینه از امام محمد باقر(ع)، عبدالرحمن بن هرمز اعرج، نافع مولای ابن عمر، محمد بن منکدر و ابن شهاب زهری و در مکه از کسانی چون عمرو بن دینار و ابوالزبیر مکی نیز بهره برد.[۱۲]

ارتباط با امام باقر(ع) و امام صادق(ع)

در برخی منابع اهل سنت به ارتباط روایی ابوحنیفه با امام باقر(ع) و امام صادق(ع) اشاره شده است؛ ذهبی و قرمانی به روایت او از امام باقر(ع)[۱۳] و امام صادق[۱۴] اشاره کرده‌اند. ابوالحجاج مزی امام باقر(ع) را در شمار مشایخ او آورده است.[۱۵] برخی دیگر از عالمان اهل‌سنت مانند ابن حجر هیثمی[۱۶]، ابن صباغ مالکی[۱۷] و سلیمان قندوزی[۱۸] به روایت او از امام صادق(ع) تصریح کرده‌اند. شیخ طوسی نیز نام وی را در شمار اصحاب امام صادق(ع) ذکر کرده است.[۱۹]

ابن ابی‌الحدید به شاگردی ابوحنیفه نزد امام صادق(ع) تصریح کرده است.[۲۰] عبارت معروفی به ابوحنیفه منسوب است که «لولا السنتان لهلک النعمان” اگر آن دو سال نبود نعمان هلاک می‌شد». گفته شده است که این عبارت نخستین‌بار در قرن چهاردهم قمری در کتاب مختصر تحفه الاثناعشریه[۲۱] مطرح شده است.[۲۲]

برخی عبارت مذکور را به علم‌آموزی ابوحنیفه نزد امام صادق(ع) تفسیر کرده و با استناد به آن شاگردی او را نزد آن حضرت اثبات می‌کنند.[۲۳] برخی دیگر بر این باورند که عبارت «لولا السنتان لهلک النعمان» به شاگردی ابوحنیفه نزد زید بن علی اشاره دارد نه امام صادق و شاگردی وی نزد زید بن علی[۲۴]را شاهد این مدعا می‌دانند.[۲۵] البته به دلیل نبود این عبارت در منابع نخستین در اصل آن نیز تردید شده و احتمال داده شده که سُنتان (به معنای دو روش) درست باشد نه سَنتان(دو سال).[۲۶]

مرجعیت فقهی

ابوحنیفه، پس از درگذشت حماد بن ابی‌سلیمان (۱۲۰ق) به عنوان برجسته‌ترین شاگردش مرجع صدور فتوا و تدریس فقه در کوفه گردید و از جایگاه اجتماعی ویژه‌ای برخوردار شد.[۲۷]

فعالیت‌های سیاسی

در فاصله سال‌های ۱۲۱-۱۳۲ق که حکومت اموی واپسین سال‌های خودرا می‌گذراند، ابوحنیفه به عنوان فقیهی مخالف با فساد دستگاه حکومت، با دیدگاه‌های اعتقادی خاص خود، بسیار مورد توجه جناح‌های مخالف حکومت، غیر از خوارج، قرار گرفت.

او در قیام زید بن علی در سال‌های ۱۲۱-۱۲۲ق، پنهانی زید را یاری نمود و مال و جنگ‌افزار در اختیارش قرار داد.[۲۸]

در سال ۱۲۶ق در جریان دریافت امان‌نامه برای بازگشت حارث بن سریج (یکی از سران انقلابی خراسان) به مرور، ابوحنیفه بین خراسانیان و اجلح از نزدیکان خلیفه، نقش میانجی را ایفا نمود.[۲۹]

در فاصله سال‌های ۱۲۷-۱۲۸ق که خوارج صُفری به رهبری ضحاک بن قیس شیبانی کوفه را تصرف کردند، ابوحنیفه با آنان درگیر مناظراتی بوده است.[۳۰]

ترک کوفه

هنگامی که یزید بن عمر بن هبیره در ۱۲۹ق از جانب مروان دوم به فرمانروایی عراق منصوب شد، ابوحنیفه را به تصدی منصب قضا و به روایتی، به نظارت بر بیت المال فراخواند اما ابوحنیفه از پذیرش پیشنهاد ابن هبیره سر باز زد.[۳۱] او به سبب افزایش فشار از جانب ابن هبیره برای پذیرش این منصب به مکه رفت و در دو سالِ باقیمانده از سلطه امویان را در آنجا به سر برد[۳۲] وی در این مدت به تبلیغ اعتقادات و آراء فقهی خود پرداخت و با ایوب سختیانی فقیه بصره که در آن زمان در حرم به سر می‌برد، رقابتی سخت داشت.[۳۳]

بازگشت به کوفه

پس از پیروزی عباسیان و به خلافت رسیدنِ سفاح، ابوحنیفه به کوفه مراجعت کرد،[۳۴] ولی با به کار بستن حیله‌ای لفظی از بیعت کردن با سفاح طفره رفت.[۳۵]

وفات در زندان بغداد

در آخرین روزهای زندگی ابوحنیفه، منصور عباسی او را به بغداد فراخواند و او را به زندان افکند. جعفری در کتاب تشیع در مسیر تاریخ علت زندانی شدن او را پشتیبانی از قیام نفس زکیه بر ضد منصور می‌داند.[۳۶] ابوحنیفه پس از چند روز در زندان درگذشت.[۳۷]

پیکر ابوحنیفه، پس از آنکه حسن بن عُماره بجلی، محدث کوفی بر آن نماز گزارد، در مقبره خیزران بغداد مدفون گردید[۳۸] بر مدفن وی در ۴۵۹ق قبه (گنبد) و مدرسه‌ای برپا گردید[۳۹] واکنون محله‌ای که مقبره درآن واقع است، به نام حی الأعظمیه خوانده می‌شود.

به گفته خطیب بغدادی، تاریخ‌نگار، درگذشت او در سال ۱۵۰ق بود.[۴۰] برخی نیز وفات او را سال ۱۵۱ق دانسته‌اند.[۴۱]

مکتب اعتقادی ابوحنیفه

بر پایه برخی روایات، ابوحنیفه در اوان جوانی در محافل اعتقادی کوفه شرکتی فعال داشت و در فرصت‌هایی که دست می‌داد، ضمن سفر به بصره با اباضیان، صفریان و دیگر گروه‌ها به مناظره می‌کرد.[۴۲]

مواضع اعتقادی ابوحنیفه

ایمان و ارجاء

بسیاری از نویسندگان اصحاب حدیث، امامیه، معتزله و اشاعره، ابوحنیفه را از زمره مرجئه شمرده‌اند.[۴۳] مرجئه ارتکاب کبیره را از بین برنده ایمان نمی‌دانستند و ضمن جدا شمردن عمل از ایمان، ایمان را حقیقتی می‌دانستند که زیادت و نقصان نمی‌پذیرد. در برابر این گروه خوارج و اصحاب حدیث بودند. خوارج عمل را آن اندازه در ایمان مؤثر می‌دانستند و معتقد بودند ارتکاب کبیره موجب زوال ایمان و سبب کفر می‌گردد. اصحاب حدیث در عین پرهیز از تکفیرِ مرتکب کبیره، ایمان را دارای درجات دانسته، با دخیل دانستن عمل در مفهوم ایمان، آن را قابل زیادت و نقصان می‌شمردند.

البته گروه‌هایی از مرجئه بر این باور بودند که با وجود ایمان، هیچ معصیتی زیانبار نخواهد بود و شخص مومن با ارتکاب هیچ معصیتی مستحق دوزخ نخواهد گشت. به اعتقاد آنان حسنات (کارهای نیک) مؤمنان، پذیرفته و سیئات (گناهان) آنان، آمرزیده خواهد شد. همچنین در نیمه نخست سده ۲ق میان مرجئه و اصحاب حدیث، گروه دیگری بودند که گاه در کتاب‌های ملل و نحل به آنان مرجئه السته گفته شده است.[۴۴] اینان در مورد زیادت و نقصان‌ناپذیری ایمان و جدایی عمل از ایمان با مرجئه هم عقیده بودند، ولی با نظرات آنان درباره ارزش عمل توافق نداشتند.

گفته شده تأکید ابوحنیفه بر زیادت و نقصان‌ناپذیری ایمان، باعث شده مخالفانش او را مرجئی بخوانند.[نیازمند منبع] ابوحنیفه در کتاب العالم و المتعلم ضمن تکیه بر ارزش عمل، تصریح کرده است که به عقیده او همه مؤمنان لزوماً به بهشت نخواهند رفت و گناهکاران بدون توبه، به خواست خداوند، عذاب گشته یا بخشیده خواهند شد. در العالم و المتعلم مردم از نظر مراتب اخروی به سه گروه تقسیم شده‌اند: اهل بهشت، اهل آتش و موحدانی که باید درباره آنان توقف کرد.[۴۵]

امامت

ابوحنیفه درباره تفضیل علی و عثمان، گفته است که ما امر عثمان و علی را به خداوند وا می‌گذاریم.[۴۶] البته ابن شهر آشوب در مثالب[۴۷] عبارت مذکور را چنین نقل نقل کرده است: حکم آنچه