پاورپوینت کامل بسم الله ۷۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بسم الله ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بسم الله ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بسم الله ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ واژه بسمله
۲ ساختار بسمله

۲.۱ مفردات آیه

۲.۱.۱ باء
۲.۱.۲ اسم
۲.۱.۳ الله
۲.۱.۴ رحمان و رحیم

۲.۱.۴.۱ تفاوتهای رحمان و رحیم

۳ تاریخچه و سوابق و نظایر

۳.۱ آیین‌های دیگر
۳.۲ اسلام

۴ اولین ترجمه بسم الله
۵ منزلت بسمله
۶ جزئیت بسم الله در سوره ها

۶.۱ اختلاف در جهر و اخفات

۷ لزوم ذکر بسم الله در آغاز قرائت

۷.۱ اختلاف در هنگام قرائت بیش از یک سوره
۷.۲ قرائت در نماز و جهر و اخفات

۷.۲.۱ دیدگاه شیعه
۷.۲.۲ اختلاف مذاهب اهل سنت

۸ تفسیر عرفانی بسلمه
۹ آثار هنری درباره بسمله

۹.۱ استعمال در اشعار فارسی

۱۰ پانویس
۱۱ منابع
۱۲ پیوند به بیرون

واژه بسمله

بَسمَله، گفتن یا نوشتن «بسم اللّه» یا «بسم اللّه الرحمن الرحیم» است.

از آیه «بِسمِ اللهِ الرَحمنِ الرَحیمِ» یا‌«بسم‌الله» به صورت مختصر با واژه «تسمیه» نیز یاد می‌شود.

ساختار بسمله

بسمله مرکب از پنج جزء است که از جنبه‌های گوناگون بررسی شده است. بسمله از یک جار و مجرور تشکیل شده و فعل یا مبتدا و خبر در آن نیست. فعل آن به صور مختلف در تقدیر گرفته شده است. اسماء به کار رفته در آیه چهار اسمند که سه اسم از آن از اسمای حسنای الهی است و یک گروه سه تایی اسمی را تشکیل می‌دهد.

مفردات آیه

باء

حرف جرّ «ب» را به معنای الصاق، استعانت و مصاحبت گرفته‌اند. از آنجا که قبل از حرف جرّ باید فعل یا شبه فعلی بیاید که جار و مجرور به آن تعلق گیرد، قبل از «بسم» را فعلی مقدّر، مانند أقرأُ یا أبدأُ محسوب می‌کنند.

اسم

درباره ریشه اسم دو قول عمده وجود دارد:

اشتقاق از ریشه سُمُوّ که جمع آن اسماء است. سمو به معنی بلندی است. [۹]
اشتقاق از ریشه وَسم به معنای نشانه گذاری.[۱۰]

الله

لفظ جلاله و مستجمع نام های الهی در قرآن. مقدسی درباره ریشه لفظ جلاله پنج قول ذکر کرده است.[۱۱] در تفسیر پرتویی از قرآن به ایجاز اینگونه گفته : فعل اله به معنای عبد، تحیر، تضرع، سکن آمده. اله نام معبود است چه حق و چه باطل. الله با حذف همزه و اضافه الف و لام نام همان معبود به حق است و الله نام جامع صفات خداوندی است.[۱۲]
این نام مشتقات فراوان در زبانهای مختلف سامی است و ریشه آن به ادیان کهن بازمی‌گردد. سابقه پرستش الله در میان اقوام سامی بسیار بوده و این نام برای آنان به ویژه در دو سه قرن پیش از اسلام در عربستان شناخته شده بود و حتی نام برخی اشخاص عبدالله بوده است. عرب علاوه بر خدایان متعدد، به وجود خدایی مقتدر در آسمانها که خالق است عقیده داشتند. بابلیان او را «ال» میخواندند. نَبطیان به نام «هلا» می‌شناختند. هرودت می‌گوید نبطیان خدایی را به نام «آلیلاه» می‌پرستیده‌اند. این واژه در زبان آرامی به صورت Eloi و در زبان اکدی نیز به صورت Allatu به معنای الهه قدیم عرب آمده است. [۱۳] قُرطُبی برگرفتن اسم لات از لفظ الله را از برخی مفسران نقل می‌کند.[۱۴]

رحمان و رحیم

این دو نام بارها در کنار یکدیگر آمده‌اند. دو نام مشتق از ریشه رحم، به معنای مهر و عطوفت در فارسی. هر دو از ریشه‌ای واحد اخذ شده‌اند مانند ندمان و ندیم.[۱۵]

تفاوتهای رحمان و رحیم

از نظر کاربرد در قرآن با هم دارای تفاوت معنایی است:

واژه رحمان در قرآن همیشه بر واژه رحیم مقدم است. از جمله دلایلش گفته‌اند که رحمان به منزله اسم عَلَم است که جز بر خدای تعالی بدان وصف نمی‌گردد و تقدم آن بر صفتش لازم می‌آید.[۱۶]
رحمان هیچ گاه بدون الف و لام نیامده است اما در رحیم چنین قیدی وجود ندارد.
رحمان یا تنها به کار رفته یا در صورت ترکیب، تنها با واژه رحیم ترکیب شده است. اما رحیم با دیگر اسماء ترکیب شده است. [۱۷]
رحمان، حالت اسم غیرمنصرف را دارد و تنوین نمی‌گیرد؛ هر چند شروط اصطلاحی منع صرف را در خود جمع نکرده باشد.
رحمان به دلیل انحصار در اطلاق بر پروردگار، فاقد جمع و مثنی و مؤنث است. اما جمع رحیم به صورت رحماء در قرآن آمده است و در عربی به صورت مثنی و مؤنث نیز می‌تواند بیاید.
کاربرد وزن فَعلان در آیات قرآن مبالغه‌ای را نشان می‌دهد که در وزن فعیل دیده نمی‌شود، مبالغه‌ای که خاص پروردگار متعال است. شمار زیادی از مفسران به این موضوع تصریح کرده‌اند. [۱۸]
رحمان در قرآن تنها بر خداوند اطلاق شده است و اسم علم است و نامیدن کسی به این نام، شایسته نیست. رحمان در مواردی به صورت وصفی بر خداوند اطلاق شده است: وَ رَبُّنا الرَّحمنُ المُستَعانُ عَلی ما تَصِفونَ [۱۹]. اما رحیم گاه به صورت وصفی بر رسول گرامی اسلام نیز اطلاق شده است. لَقَد جاءَکُم رَسولٌ مِن اَنفُسِکُم عَزیزٌ عَلَیهِ ما عَنِتُّم حَریصٌ عَلَیکُم بِالمُؤمِنینَ رَءوفٌ رَحیمٌ
رحیم در کاربردهای خود همواره قرین معنای رأفت و رحمت صرف است. اما رحمن گاه در سیاق هایی به کار رفته که دارای معنای قهاریت و جباریت پروردگار است و سیاق استعامل در برگیرنده تهدید است. قالَت اِنّی اَعوذُ بِالرّحمنِ مِنکَ اِن کُنتَ تَقِیاً [۲۰]

تاریخچه و سوابق و نظایر

آیین‌های دیگر

از عبارت مبنی بر ذکر خداوند، «بسم الله» سوابق و نظایر تاریخی مختلفی در سایر سنن دینی و قومی دارد. زَمَخشَری گفته است که عرب پیش از اسلام عبارات مشابهی نظیر لات یا العزی را به کار می‌بردند.[۲۱] نولدکه یادآور می‌شود که تکرار عبارت به نام خدا در کتب مقدس عبری و مسیحی نظایری برای بسم الله محسوب می‌شود.[۲۲]
همچنین ذکر مزدایی «پد نام یزدان» به معنای «به نام یزدان» که در حدود قرن سوم به کار می‌رفت نظیری برای بسم الله است. [۲۳]

اسلام

دربار سنت پیامبر (ص) در استفاده از «بسم الله الرحمن الرحیم» روایات مختلفی نقل شده است. به نقل ابن سعد [۲۴] و مسعودی [۲۵] شعبی، اعمش، ابومالک و قَتاده روایت کرده‌اند که پیامبر اکرم در ابتدای بعثت به رسم آن روزگار «بسمک اللهم» به کار می‌برد. از گزارش ابن هشام [۲۶] مبنی بر این که در آغاز معاهده صلح حدیبیه سهیل بن عمرو از سوی قریش درخواست نمود تا «بسمک اللهم» به جای «بسم الله الرحمن الرحیم» نوشته شود برمی‌آید که رسم معمول عرب نگارش «بسمک اللهم» بوده است و در ادامه روایت آمده که پیامبر اکرم از زمانی که آی ۴۱ سوره هود «و قالَ ارکَبُوا فیها بِسم اللّه مَجریها و مُرسیها» نازل شد، «بسم الله» گفت و پس از نزول آیه ۱۱۰ سوره اسراء، «قُلِ ادعُواللّهَ اَوِ ادعُوا الرَّحمن»، «بسم الله الرحمن» را به کار برد و بعد از نزول آیه ۳۰ سوره نمل «انَّه مِن سُلَیمان و اءِنَّهُ بِسم اللّه الرحمن الرحیم» صورت نهایی «بسم الله الرحمن الرحیم» را به آن داد. اما این گزارش بعید به نظر می‌رسد. زیرا سوره نمل متعلق به اواسط دوره مکی است و احتمال کاربرد عبارت کامل بسمله پیش از این زمان بسیار زیاد است.

گذشته از این، بنابر روایتی که طبری [۲۷] و واحدی نیشابوری [۲۸]از قول ابن عباس و دیگران نقل کرده‌اند، عبارت «بسم اللّه الرحمن الرحیم» نخستین عبارت قرآن است که در اول سوره علق (اقرا) بر پیامبر صلی الله علیه وآله وسلّم نازل شد، و در احادیث شیعی این عبارت سرآغاز قرآن معرفی شده است. از روایتی که کلینی[۲۹] به اسناد خود از امام صادق علیه‌السلام نقل می‌کند، آغاز هم کتب آسمانی «بسم الله الرحمن الرحیم» بوده است. این عبارت در ابتدای تمام سوره‌های قرآن، جز سوره توبه، آمده است.

اولین ترجمه بسم الله

بنابر روایتی، احتمالاً برای اولین بار، سلمان فارسی به درخواست ایرانیان ترجمه سوره حمد و «بسم الله الرحمن الرحیم» را انجام داد که در آن ترجمه «بسم الله…» «به نام یزدان بخشاونده» آمده است. [۳۰] در ترجمه تفسیر طبری، [۳۱] که مترجم آن ناشناس است، به صورت «به نام خدای مهربان بخشاینده» ذکر شده و تا زمان حاضر با اندک تفاوتی به صورت «به نام خداوند بخشنده مهربان» باقی مانده است، گو اینکه در [۳۲] «به نام خداوند جهان دارِ دشمن پرور به بخشایندگی، دوست بخشای به مهربانی» آمده است که صبغه و جهت گیری تفسیری و توجه به تفاوت معنایی «رحمان» و «رحیم» در تعبیرات دینی، در آن مشهود است.

منزلت بسمله

خوشنویسی بسم الله به خط ثلث

در کتاب‌های حدیثی، تفسیری و فقهی به احادیث بسیاری درباره ارزش و منزلت بسمله وآثار و پاداش تلاوت آن اشاره شده است:

بسمله باکرامت‌ترین و بزرگ‌ترین آیه قرآن است.[۳۳]
اسمی از اسماء الله است. [۳۴]
نزدیکی این آیه به اسم اعظم خدا بیش از نزدیکی سیاهی چشم به سفیدی آن است [۳۵].
همچنین سوگند دادن خدا به «بسم الله الرحمن الرحیم»، در برخی ادعیه، حاکی از ارزش این آیه است [۳۶].
کتابت زیبای آن برای تعظیم خداوند، موجب غفران و بخشش است.[۳۷]
زمانی که معلم به کودکی بگوید: بگو: «بسم‌اللّه الرحمن الرحیم» و او آن را بگوید، برای معلم و کودک و پدر و مادر وی برائت و آزادی از آتش دوزخ نوشته می‌شود.[۳۸]
ذکر نام خدا و، به طور اخص، بسمله در آغاز هر کاری بسیار تأکید شده است. بنابر حدیث «کُلُّ أَمرٍ ذی بالٍ لَم یبْدَأ بِاسمِ اللّهِ فَهُوَ اَبْتَر» [۳۹] ترک نام خدا در آغاز هر کارِ درخورِ توجهی به نافرجام ماندن و بی‌خیر و برکت شدن کار می‌انجامد. در سنت پیامبر و ائمه علیهم السلام، علاوه بر توصیه‌های عام نسبت به ذکر بسمله، در مواردی خاص، مانند اوقات خوردن غذا، نوشتن نامه، رفتن به بستر برای خواب و برخاستن از بستر تأکید بیشتری شده است.
ذکر بسمله برای مسلمانان به صورت شعار و نشانه دین اسلام درآمده است و بلند گفتن آن از نشانه‌های ایمان شمرده می‌شود، چنانکه پیامبر اکرم هنگام تلاوت قرآن، بسمله را به صدای بلند می‌گفت و مشرکان از او روی بر می‌گرداندند [۴۰]. به گونه‌ای که «بِسمِ اللّهِ الرَحمنِ الرَحیمِ» از حیث دلالت بر اسلام، جایگاهی بعد از شهادتین دارد و از شعارهای مخصوص مسلمانان است که کارهای خود را با آن آغاز می‌کنند.[۴۱]
نوشتن «بسم الله» تقریباً در آغاز همه نوشته‌ها، به پیروی از سنت پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم مرسوم شد، گو اینکه در روایاتی با ذکر آن در آغاز شعر مخالفت شده است [۴۲]. اما گاه در مکاتیب و فرامین سلطانی القاب سلطان پیش از بسمله ذکر می‌شد همان گونه که طغراها نیز پیش از بسمله می‌آمد [۴۳].

جزئیت بسم الله در سوره ها

درباره این موضوع که آیا «بسم الله» عبارتی از باب شروع سوره بوده و منظور از آن جدا کردن سوره‌ای از سوره قبلی است یا مستقلاً آیه به شمار می‌رود اختلاف نظر بوده است. در اینکه بسم الله در آیه ۳۰ سوره نمل از قرآن است، تردیدی نیست. اما درباره بسم الله آغاز سوره‌ها سه دیدگاه مهم وجود دارد.

دیدگاه قاریان مکه و کوفه[۴۴] و امامیه [۴۵]و شافعیه[۴۶]: بسم الله آغازین جزء همه سوره هاست اعم از فاتحه الکتاب و دیگر سور.
دیدگاه برخی از شافعیه[۴۷] و احمد بن حنبل (بنا به روایتی) [۴۸]؛ بسم الله تنها جزئی از سوره فاتحه الکتاب است.
دیدگاه قاریان مدینه، بصره و شام و فقهای حنفی و مالکی؛ بسم الله جزئی از ق