توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ولادت حسن بن علی (علیه‌السلام) ۷۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ولادت حسن بن علی (علیه‌السلام) ۷۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل ولادت حسن بن علی (علیه‌السلام) ۷۴ اسلاید در PowerPoint :

میلاد امام حسن (علیه‌السلام)

امام حسن مجتبی (علیه‌السّلام) دومین امام شیعیان و اولین فرزند امام علی (علیه‌السّلام) و حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) و سبط اکبر پیامبر اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌وسلّم) می‌باشد.
امام حسن (علیه‌السّلام) بنابر قول مشهور در پانزدهم ماه رمضان سال سوم هجرت در مدینه متولد شد. بنابر سنت اسلامی، پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌وسلّم) در گوش او اذن و اقامه گفته و به امر خداوند او را حسن نام‌ نهاده و دیگر آداب اسلامی را اجرا نمودند.

فهرست مندرجات

۱ – تاریخ ولادت
۲ – اجرای آداب اسلامی بر نوزاد
۲.۱ – گفتن اذان و اقامه در گوش
۲.۲ – آداب هفتمین روز ولادت
۲.۳ – سنت تعویذ
۲.۴ – نام‌گذاری
۲.۴.۱ – نام‌گذاری به امر خدا
۲.۴.۲ – نام بهشتی
۲.۴.۳ – روایت طبری
۲.۴.۴ – روایت خلاف مشهور
۲.۵ – انتخاب کنیه‌ و القاب
۳ – اوصاف جسمانی
۳.۱ – شباهت به پیامبر
۳.۲ – شباهت به خدیجه کبری
۴ – محبت پیامبر به امام حسن
۵ – عناوین مرتبط
۶ – پانویس
۷ – منبع

۱ – تاریخ ولادت

حسن بن علی بن ابی‌طالب (علیهماالسلام) دومین امام شیعه و بزرگترین فرزند امام علی (علیه‌السّلام) و حضرت فاطمه (سلام‌الله‌علیها) و سبط اکبر پیامبر بزرگوار اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌وسلّم) بنابر قول مشهور در پانزهم ماه مبارک رمضان در سال سوم هجرت

[۱] ابوالحسن اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمه عن معرفه الائمه، ج۲، ص۱۳۶.

[۲] طبرسی، فضل بن الحسن، اعلام الوری، ص۴۰۲.

[۳] کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۴۶۱.

[۴] مقدسی، مطهر بن طاهر، البدء و التاریخ، ج۵، ص۲۰.

در شهر مدینه

[۵] شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج۲، ص۵.

[۶] شیخ طوسی، محمد بن حسن، تهذیب الاحکام، ج۶، ص۳۹.

متولد شد.

[۷] نجفی یزدی، جلیل، مناقب اهل بیت، قم، انتشارات نصایح، سال ۱۳۸۱شمسی، ج۲، ص۱۶۰.

[۸] ابن شهر آشوب، محمد بن علی‌، مناقب آل ابی‌طالب (علیهم‌السّلام)، ج۴، ص۲۸.

[۹] ابن اثیر، ابو الحسن علی بن ابی الکرم، اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج۲، ص۱۰.

[۱۰] ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، الاصابه فی تمییز الصحابه، ج۲، ص۶۰.

البته در این‌باره در کتاب‌های شیعه و سنی اقوال دیگری هم نقل شده که خلاف مشهور است،

[۱۱] حاکم نیشابوری، محمد بن عبدالله، المستدرک علی الصحیحین، ج۳، ص۱۸۵.

[۱۲] قرشی، باقر شریف، حیاه الامام الحسن (علیه‌السّلام)، ج۱، ص۴۹.

مثلا برخی منابع تولد ایشان را سال دوم هجرت دانسته‌اند.

[۱۳] کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۱، ص۴۶۱.

[۱۴] شیخ طوسی، محمد بن حسن، تهذیب الاحکام، ج۶، ص۳۹.

[۱۵] ابن اثیر، ابو الحسن علی بن ابی الکرم، اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج۲، ص۱۰.

۲ – اجرای آداب اسلامی بر نوزاد

آداب اسلامی درباره نوزاد توسط پیامبر گرامی اسلام (صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌وسلّم) اجرا شد.

۲.۱ – گفتن اذان و اقامه در گوش

از جمله سنت‌های اسلامی‌ درباره نوزاد، گفتن اذان و اقامه در گوش راست و چپ اوست که رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌وسلّم) این سنت را درباره این نوزاد عزیز انجام داد،

[۱۶] قرشی، باقر شریف، حیاه الامام الحسن (علیه‌السّلام)، ج۱، ص۵۱.

و پس از اینکه او را به دست آن حضرت دادند، در گوش راستش اذان و در گوش چپ او اقامه گفتند.

[۱۷] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۳، ص۲۴۱.

[۱۸] ابوالحسن اربلی، علی بن عیسی، کشف الغمه عن معرفه الائمه، ج۲، ص۱۳۷.

[۱۹] ترمذی، محمد بن عیسی، صحیح ترمذی، ج۴، ص۹۷.

[۲۰] ابو داود سجستانی، سلیمان بن الاشعث، صحیح ابی داود، ج۷، ص۴۳۱.

[۲۱] شوشتری، قاضی نور الله، احقاق الحق، ج۱۱، ص۶.

۲.۲ – آداب هفتمین روز ولادت

رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌وسلّم) در هفتمین روز ولادتش گوسفندی را عقیقه نموده و یک ران آن را به قابله دادند.

[۲۲] کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۶، ص۳۲.

[۲۳] حاکم نیشابوری، محمد بن عبدالله، المستدرک علی الصحیحین، ج۴، ص۲۶۵.

[۲۴] نسائی، احمد بن علی، سنن النسائی، ج۷، ص۱۶۴.

[۲۵] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۳، ص۲۳۹.

[۲۶] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۳، ص۲۵۰.

[۲۷] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۳، ص۲۵۷.

[۲۸] شیخ مفید، محمد بن محمد، الارشاد فی معرفه حجج الله علی العباد، ج۲، ص۵.

[۲۹] ترمذی، محمد بن عیسی، صحیح ترمذی، ج۴، ص۹۷.

[۳۰] قرشی، باقر شریف، حیاه الامام الحسن (علیه‌السّلام)، ج۱، ص۵۳.

[۳۱] ابن اثیر، ابو الحسن علی بن ابی الکرم، اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج۲، ص۹.

در پاره‌ای از روایات اهل سنت آمده که در روز هفتم مراسم ختنه نوزاد نیز انجام شد،

[۳۲] شوشتری، قاضی نور الله، احقاق الحق، ج۱۰، ص۵۱۹.

[۳۳] ابن حجر عسقلانی، احمد بن علی، فتح الباری، ج۱۰، ص۳۴۳.

[۳۴] أبو الحسن ماوردی، علی بن محمد بن محمد، الحاوی الکبیر، ج۱۳، ص۴۳۳.

ولی ظاهر روایات شیعه آن است که از جمله مختصات ائمه اطهار آن بوده که «مختون» یعنی ختنه شده؛ به دنیا می‌آمدند، جز آنکه به عنوان استحباب و سنت، به تعبیر روایات «امرار موسی» می‌کرده‌اند.

[۳۵] قمی، شیخ عباس، سفینه البحار، ج۲، ص۵۶۳.

همچنین رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌وسلّم) دستور دادند موی سر نوزاد را در روز هفتم بتراشند و هم وزن آن نقره صدقه دهند، و سپس بر سر نوزاد «خلوق» (نوعی عطر) مالید، و به دنبال آن به عنوان مذمت از رسم و شیوه معمول آن زمان که خون بر سر نوزاد می‌مالیدند به اسماء که راوی حدیث است فرمود: «یا اسماء الدم فعل الجاهلیه؛ ‌ای اسماء مالیدن خون بر سر نوزاد از کارهای زمان جاهلیت است!»

[۳۶] قرشی، باقر شریف، حیاه الامام الحسن (علیه‌السّلام)، ج۱، ص۵۳.

[۳۷] علامه مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج۴۳، ص۲۴۰.

۲.۳ – سنت تعویذ

از دیگر سنت‌های نوزاد در اسلام تعویذ او به دعاست، یعنی برای سلامتی و حفظ او از چشم زخم و شیاطین جنی و انسی به وسیله خواندن یا نوشتن دعا او را در پناه خدا قرار داده و به خدا می‌سپارند. طبق روایات بسیاری که در کتاب‌های شیعه و اهل سنت آمده، رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌وسلّم) دو فرزند خود حسن و حسین (علیهماالسلام) را به این دعا تعویذ فرمود: «اعیذ کما بکلمات الله التامه من کل شیطان وهامه و من کل عین لامه؛ شما را پناه می‌دهم به کلمات تامه و کامله پروردگار از هر شیطان بدخواهی و از هر چشم زخمی.»

[۳۸] قمی، شیخ عباس، سفینه البحار، ج۶، ص۵۴۲.

[۳۹] شوشتری، قاضی نور الله، احقاق الحق، ج۱۰، ص۵۲۰.

۲.۴ – نام‌گذاری

در سیره پیامبر و اهل بیت (علیهم‌السّلام) انتخاب نام نیک و پسندیده برای فرزندان از حقوق اولیه آنان شمرده شده و رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) بدان توصیه نموده بود. از این‌رو به هنگام ولادت سبط اکبر پیامبر همگی در فکر انتخاب زیباترین نام برای او بودند.

۲.۴.۱ – نام‌گذاری به امر خدا

در میان شیعه و سنی مشهور است که انتخاب نام امام حسن و امام حسین (علیهما‌السّلام) به امر خدا، بوده و به دستور رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌وسلّم) نام حسنین (علیهما‌السّلام) برای امام حسن (علیه‌السّلام) و امام حسین (علیه‌السّلام) برگزیده شد.

[۴۰] شیخ صدوق، محمد بن علی‌، علل الشرائع، ج۱، ص۱۳۷.

[۴۱] شیخ طوسی، محمد بن حسن، الامالی، ص۳۶۷.

به گفته برخی از منابع تاریخی و روایی: «مردم محیط جزیره العرب پیش از آن با نام حسن و حسین آشنا نبودند تا فرزندان خود را به این دو اسم نام‌گذاری کنند و این دو نام از جانب خداوند بر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) وحی شد، تا آن حضرت بر فرزندان علی (علیه‌السّلام) و فاطمه (علیهاالسّلام) این نام‌ها را بنهد.»

[۴۲] طبرسی، فضل بن الحسن، اعلام الوری، ص۴۱۱.

[۴۳] ابن اثیر، ابو الحسن علی بن ابی الکرم، اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج۲، ص۹.

[۴۴] بخاری، محمد بن اسماعیل، الادب المفرد، ص۲۸۶.

[۴۵] کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج۶، ص۳۳.

[۴۶] ابن اثیر، ابو الحسن علی بن ابی الکرم، اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج۲، ص۹.

۲.۴.۲ – نام بهشتی

در روایات بسیاری از طریق اهل سنت آمده که این دو نام شریف «حسن» و «حسین» در جاهلیت سابقه نداشته و از نام‌های بهشتی است، و متن یکی از آن روایات که محمد بن جریر طبری در کتاب ذخائر العقبی روایت کرده، این‌گونه است که عمران بن سلیمان گفته: «الحسن و الحسین اسمان من اسماء اهل الجنه، ما سمیت بهما فی الجاهلیه؛ حسن و حسین دو نام از نام‌های اهل بهشت است که در زمان جاهلیت سابقه نداشته است.»

[۴۷] محب الدین طبری، احمد ابن عبدالله، ذخائر العقبی فی مناقب ذوی القربی، ص۱۱۹.

[۴۸] قرشی، باقر شریف، حیاه الامام الحسین (علیه‌السّلام)، ج۱، ص۳۰.

جلال‌الدین سیوطی از علمای معروف اهل سنّت در قرن دهم نقل کرده است که: «حسن و حسین دو نام از نام‌های اهل بهشت است و مردم عرب پیش از این، این دو نام را بر فرزندان خویش نمی‌نهادند».

[۴۹] سیوطی، عبدالرحمن بن ابی‌بکر، تاریخ الخلفاء، ص۱۴۴.

[۵۰] مکارم شیرازی، ناصر، عاشورا ریشه‌ها، انگیزه‌ها، رویدادها، پیامدها، ص۴۱.

ابن اثیر در کتاب اسد الغابه می‌نویسد: «مردم پیش از ولادت امام حسن و امام حسین (علیه‌السّلام) با این نام آشنا نبودند تا فرزندان خود را به این دو نام‌گذاری کنند چرا که این دو اسم در زمان ولادت حسنین، از جانب خداوند بر پیامبر وحی شد، تا آن حضرت بر فرزندان علی (علیه‌السّلام) و فاطمه (علیهاالسّلام) این نام‌ها را بگذارد.»

[۵۱] ابن اثیر، ابو الحسن علی بن ابی الکرم، اسد الغابه فی معرفه الصحابه، ج۲، ص۹.

در کتاب عبقات الانوار آمده است: آن روز که امام حسن (علیه‌السّلام) متولد شد حضرت جبرئیل بر حضرت رسول (صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌وسلّم) فرود آمد و گفت: «ای محمد! پروردگار عالم به تو سلام رساند و فرمود که علی (علیه‌السّلام) برای تو به منزله‌ هارون برای موسی است لیکن بعد تو نبی نیست پس مسمی‌ کن این پسر خود را بنام پسر‌ هارون، که فرزندان‌ هارون: شبّر و شبّیر یعنی حسن و حسین نام داشتند.»

[۵۲] کنتوری‌، میر حامد حسین، عبقات الانوار فی امامه الائمه الاطهار، ج‌۱۱، ص۵۰.

[۵۳] ابن عبد البر، یوسف‌ بن‌ عبدالله، الاستیعاب فی معرفه الاصحاب، ج‌۱، ص۳۸۴.

در المناقب ابن شهر آشوب از عمران بن سلیمان و عمرو بن ثابت نقل کرده که گفته‌اند: «ان الحسن و الحسین اسمان من اسامی‌ اهل الجنه و لم یکونا فی الدنیا؛ حسن و حسین دو نام از نام‌های اهل بهشت است که در دنیا وجود نداشتند.»

[۵۴] ابن شهر آشوب، محمد بن علی‌، مناقب آل ابی‌طالب (علیهم‌السّلام)، ج۳، ص۱۶۶.

۲.۴.۳ – روایت طبری

محبّ‌الدین طبری به سندش از اسماء دختر عمیس نقل کرده که گفت: «فاطمه (علیهاالسّلام) فرزندش حسن را به دنیا آورد. پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌وسلّم) بر او وارد شد و فرمود: ‌ای اسماء! فرزندم را نزد من آور. من او را در پارچه‌ای زرد پیچیده و به حضرت دادم. حضرت آن پارچه را از او جدا کرد و فرمود: آیا به شما سفارش نکردم که هیچ مولودی را در پارچه زرد نپیچید؟! اسماء می‌گوید: فرزند را در پارچه‌ای سفید پیچیدم. حضرت او را گرفت و در گوش راستش اذان و در گوش چپش اقامه خواند. آن‌گاه به علی (علیه‌السّلام) فرمود: او را چه نام گذاردی؟ حضرت عرض کرد: من هرگز بر نام‌گذاری از شما سبقت نمی‌گیرم. پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌و‌اله‌وسلّم) فرمود: من نیز از پروردگارم در این امر سبقت نمی‌گیرم. جبرییل در این هنگام نازل شد و عرض کرد: ‌ای محمّد! پروردگارت تو