پاورپوینت کامل زندگی پربرکت بهجت عارفان در یک نگاه ۸۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زندگی پربرکت بهجت عارفان در یک نگاه ۸۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زندگی پربرکت بهجت عارفان در یک نگاه ۸۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل زندگی پربرکت بهجت عارفان در یک نگاه ۸۳ اسلاید در PowerPoint :

۱۴

ولادت:

عارف کامل و فقیه عظیم الشأن اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام، حضرت آیهاللّه العظمی حاج شیخ محمدتقی بهجت فومنی قدس سره، اواخر سال ۱۳۳۴ ق. در خانواده ای دیندار و تقواپیشه، در شهر مذهبی فومن واقع در استان گیلان، چشم به جهان گشودند. هنوز ۱۶ ماه از عمرشان نگذشته بود که مادر بزرگوارشان را از دست دادند. کربلایی محمود بهجت، پدر آیهاللّه العظمی بهجت، از مردان مورد اعتماد شهر فومن بود و در ضمن اشتغال به کسب و کار، به رتق و فتق امور مردم می پرداخت و اسناد مهم و قباله ها به گواهی ایشان می رسید. او اهل ادب و از ذوق سرشاری برخوردار بود و مشتاقانه در مراثی اهل بیت علیهم السلام، به ویژه حضرت اباعبداللّه الحسین علیه السلام شعر می سرود؛ مرثیه های جانگدازی که اکنون پس از نیم قرن هنوز زبانزد مداحان آن سامان است. باری، آیهاللّه العظمی بهجت در کودکی تحت تربیت پدری این چنین دلسوخته اهل بیت علیهم السلام قرار گرفتند. از همان کودکی از بازی های کودکانه پرهیز می کردند و آثار نبوغ و انوار ایمان در چهره شان نمایان و عشق فوق العاده به کسب علم و دانش در رفتارشان جلوه گر بود.

تحصیل:

پس از پایان دروس رایج مکتب خانه، در همان شهر به تحصیل علوم دینی پرداختند، اما روح کمال جو و جان تشنه ایشان تاب نیاورد و پس از طی دوران مقدماتی تحصیلات دینی، در سال ۱۳۴۸ ق، هنگامی که تقریباً ۱۴ سال از عمر شریف شان می گذشت، به عراق مشرف شدند و در کربلای معلّی اقامت گزیدند. بنا به گفته یکی از شاگردان نزدیک ایشان، معظم له خود به مناسبتی فرمودند: بیش از یک سال از اقامتم در کربلا گذشته بود که مکلف شدم. آری، دست تربیت حضرت ربّ سبحانه، هماره بندگان شایسته را از اوان کودکی و نوجوانی تحت نظر جهان بین خود گرفته و فیوضاتش را شامل حال آنان گردانیده و پیوسته می پاید، تا در بزرگی مشعل راهبری راه پویان طریق الی اللّه را به دستشان بسپارد. بدین سان، آیهاللّه العظمی بهجت حدود چهار سال در کربلای معلّی ماندند و از فیوضات حضرت سیدالشهدا علیه السلام استفاده نمودند و به تهذیب نفس پرداختند و در طی این مدت، بخش معظمی از دروس فقه و اصول را در محضر استادان بزرگ آن دیار مطهر فرا گرفتند. در سال ۱۳۵۲ق، برای ادامه تحصیل به نجف اشرف مشرّف گردیدند و قسمت های پایانی سطح را در محضر اساتید برجسته، از جمله مرحوم حضرت آیهاللّه آقا شیخ مرتضی طالقانی قدس سره به پایان رساندند.

پس از اتمام دوره سطح، در محضر استادان بزرگی چون آیات عظام: آقا سیدابوالحسن اصفهانی، آقا ضیاء عراقی و میرزای نائینی، حاج شیخ محمدحسین غروی اصفهانی (کمپانی) و شیخ محمدکاظم شیرازی قدس سرهم، بار یافتند و به یاری استعداد درخشان و تأییدات الهی، به تکمیل نظریات فقهی و اصولی خویش پرداختند؛ مخصوصا از مرحوم علامه غروی اصفهانی، که دارای فکری سریع و جوّال و همراه با تیزبینی مخصوص بود، بهره ها بردند.

سیروسلوک:

آیهاللّه العظمی بهجت، در ضمن تحصیل، به تهذیب نفس و استکمال معنوی همّت گماردند و از استاد برجسته خویش آیهاللّه العظمی شیخ محمدحسین غروی اصفهانی (کمپانی)، علاوه بر بهره علمی، استفاده های اخلاقی نیز بردند. آیهاللّه مصباح در این باره می گوید: پیدا بود که از نظر رفتار هم خیلی تحت تأثیر مرحوم آقا شیخ محمدحسین اصفهانی بودند، چون گاهی مطالبی را از ایشان با اعجابی خاص نقل می کردند و بعد نمونه هایش را ما در رفتار خود ایشان می دیدیم. پیدا بود که این استاد در شکل گرفتن شخصیت معنوی ایشان تأثیر به سزایی داشته است. هم چنین در درس های اخلاقی آقا سید عبدالغفار در نجف اشرف شرکت جسته و استفاده می نمودند، تا این که در سن ۱۸ سالگی به محضر پر فیض عارف کامل، حضرت آیهاللّه سیدعلی آقای قاضی بار می یابند، و مورد ملاطفت و عنایات ویژه آن استاد معظّم قرار می گیرند و در عنفوان جوانی چندان مراحل عرفان را سپری می کنند که غبطه دیگران را بر می انگیزند. آیهاللّه مصباح می گوید: ایشان از مرحوم حاج میرزا علی آقای قاضی، مستقیماً در جهت اخلاقی و معنوی بهره برده و سال ها شاگردی ایشان را کرده بودند. آیهاللّه قاضی از کسانی بودند که مُمَحَّضِ در تربیت افراد از جهات معنوی و عرفانی بودند. مرحوم علامه طباطبایی و مرحوم آیهاللّه آقا شیخ محمدتقی آملی و مرحوم آقا شیخ علی محمد بروجردی و عده زیادی از بزرگان و حتی مراجع در جنبه های اخلاقی و عرفانی، از وجود آقای قاضی بهره برده بودند. حضرت آیهاللّه بهجت از اشخاص دیگری نیز گه گاه نکاتی نقل می کردند؛ مثل مرحوم آیهاللّه آقا شیخ مرتضی طالقانی و دیگران…؛ خود آقای بهجت نقل می کردند: شخصی در آن زمان در صدد بر آمده بود که ببیند چه کسانی سحر ماه مبارک رمضان در حرم حضرت امیر علیه السلام، در قنوت نماز وترشان دعای ابوحمزه ثمالی می خوانند، آن طور که خاطرم هست، اگر اشتباه نکنم، کسانی را که مقید بودند این عمل را هر شب در حرم حضرت امیر علیه السلام انجام بدهند، شمرده بود و بیش از هفتاد نفر شده بودند. به هر حال، بزرگانی که تقید به جهات عبادی و معنوی داشتند در آن عصرها زیاد بودند. متأسفانه در عصر ما کمتر این نمونه ها را مشاهده می کنیم. البته علم غیب نداریم، شاید آن کسانی که پیشتر در حرم ها این عبادت ها را انجام می دادند حالا در خانه هایشان انجام می دهند، ولی می شود اطمینان پیدا کرد که تقید به اعمال عبادی و معنوی، سیر نزولی داشته و این بسیار جای تأسف است.

بازگشت به ایران:

آیهاللّه العظمی بهجت قدس سره بعد از تکمیل دروس، در سال ۱۳۶۳ ه.ق برابر با ۱۳۲۴ ه.ش. به ایران مراجعت کردند و چند ماهی در موطن خود، فومن اقامت گزیدند و بعد در حالی که آماده بازگشت به حوزه علمیه نجف اشرف بودند، قصد زیارت حرم مطهر حضرت فاطمه معصومه علیهاالسلام و اطّلاع یافتن از وضعیت حوزه قم را کردند، ولی در طول چند ماهی که در قم توقف کرده بودند، خبر رحلت استادان بزرگ نجف، یکی پس از دیگری شنیده می شد؛ لذا ایشان تصمیم گرفتند که در شهر مقدس قم اقامت کنند. در قم از محضر آیهاللّه العظمی حجت کوه کمره ای استفاده کرده و در بین شاگردان آن فقید سعید درخشیدند. مدتی نیز مانند آیات عظام امام خمینی، گلپایگانی و… به درس آیهاللّه العظمی بروجردی قدس سره حاضر می شدند. آیهاللّه مصباح در این باره می گوید: حضرت آیهاللّه بهجت از همان زمانی که مرحوم آیهاللّه العظمی بروجردی(ره) در قم درس شروع کرده بودند، از شاگردان برجسته واز مُستَشکِلین معروف و مبرّز درس ایشان بودند. معمولاً استادانی که درس خارج می گویند، در میان شاگردانشان یکی، دو، سه نفر هستند که ضمن این که بیش از همه، مطالب را ضبط می کنند، احیاناً اشکالاتی به نظرشان می رسد که مطرح و پی گیری می کنند تا مسایل کاملاً حل شود. اینان از دیگران دقیق ترند و اشکالاتشان علمی تر و نیاز به غور و بررسی بیشتری دارد و ایشان در آن زمان چنین موقعیتی را در درس مرحوم آیهاللّه بروجردی داشتند.

شیوه تدریس:

آیهاللّه مسعودی خمینی تولیت آستانه مقدسه کریمه اهل بیت علیهم السلام که خود سال ها از درس آیهاللّه العظمی بهجت بهره برده است، درباره ویژگی تدریس ایشان می گوید: سبک درس ایشان سبک خاصی بود. معمولاً آقایان مراجع و بزرگان در درس خارج یک مسئله ای را مطرح می کنند و اقوال دیگران را یکی یکی ذکر می کنند، سپس یکی را نقد می کنند و دیگری را تأیید و سرانجام یکی از آن نظرات را می پذیرند، یا نظریه دیگری را انتخاب می کنند، ولی ایشان بر خلاف همه، نقل اقوال نمی کردند، بلکه ابتدا مسئله را مطرح و بعد روند استدلالش را بیان می کردند. اگر شاگرد، آرای علما را دیده و مطالعه کرده باشد، می فهمد که دلیلی را که استاد ذکر می کند چه کسی گفته است و اشکال یا تأییدی را که می کند، می فهمد به سخن چه کسی اشکال یا قول چه کسی را تأیید می کند؛ لذا هر کس می خواست در درس ایشان شرکت کند، باید مبانی و نظرات آقایان دیگر را دیده و می دانست.

موعظه در درس:

حجهالاسلام والمسلمین قدس هم که سال ها در درس ایشان حضور داشته است، می گوید: روال آیهاللّه العظمی بهجت این بود که پیش از شروعِ درس، حدود ده دقیقه موعظه می کردند، ولی نه به عنوان موعظه، بلکه به عنوان حکایت حال بزرگان گذشته. آیهاللّه مصباح نیز در این باره می گوید: حضرت آیهاللّه بهجت گاهی داستانی را یا حدیثی را نقل می کردند که برای ما تعجب آور بود که ایشان چه اصراری دارند که بر مطالب معلوم و روشن تکیه می کنند؛ از جمله مطلبی که ایشان در تذکّرات پیش از درس اصرار می کردند، امامت امیرالمؤمنین علیه السلام بود. ما تعجب می کردیم که ما مگر در (امامت) آن حضرت شک داریم که ایشان این قدر اصرار دارند که دلایل امامت حضرت علی علیه السلام را برای ما بیان کنند؟! یک خرده ته دلمان گله مند بودیم که چرا به جای این مطالب یک چیزهایی که بیشتر حاجت ماست (در امور اخلاقی و معنوی) مطالبی را نمی گویند، اما بعد از این که به پنجاه شصت سالگی رسیدیم، در بسیاری از مباحث دیدیم که آن نکته هایی که ایشان چهل سال پیش در درسشان درباره امامت علی علیه السلام می فرمودند، به دردمان می خورد. گویا ایشان آن روز می دید که یک مسائلی بناست در آینده مورد غفلت و تشکیک قرار بگیرد. شاید اگر توجه ایشان نبود، ما انگیزه ای نداشتیم درباره این مسایل مطالعه ای داشته باشیم؛ حتی از نکته هایی که ایشان چهل سال پیش بیان می کردند، امروز بنده در نوشته هایم در مورد مسائل اعتقادی یا جاهای دیگر استفاده کرده ام.

جایگاه علمی:

یکی از دانشمندان نجف می گوید: ایشان در درس، به مرحوم آیهاللّه کمپانی امان نمی داد و پیوسته بحث ها را مورد نقد قرار می داد. مرحوم حضرت آیهاللّه حاج شیخ مرتضی حائری قدس سره نیز می گفتند: ایشان با اظهار نظرهای دقیق و اشکالات مهم، چنان نظر استاد را جلب کرده بود که چند روزی مجلس درس از حالت درس خارج شده بود. آن ایرادها برای ما هم مفید بود، ولی آقای بهجت برای گریز از شهرت، دیگر به انتقاد نپرداختند و اگر ادامه می دادند، معلوم می شد اگر بالاتر از دیگران نباشند، بی شک کمتر از آنان نیستند. مرحوم علامه محمدتقی جعفری قدس سره نیز می گفتند: آن هنگام که در خدمت آقا شیخ کاظم شیرازی مکاسب می خواندیم. آیهاللّه بهجت نیز که اینک در قم اقامت دارند، در درس ایشان شرکت می نمودند، خوب یادم هست که وقتی ایشان اشکال می کردند آقا شیخ کاظم با تمام قوا متوجه می شد؛ یعنی خیلی دقیق و عمیق به اشکالات آقای بهجت توجه می کرد و همان موقع ایشان در نجف به فضل و عرفان شناخته شده بود.

تشویق بزرگان به شرکت در درس ایشان:

آیهاللّه مصباح می گوید: اولین چیزی که ما را جذب کرد؛ آن جاذبه معنوی و روحانی ایشان بود، ولی تدریجاً متوجه شدیم که ایشان از لحاظ مقامات علمی و فقاهت هم در درجه بسیار عالی قرار دارند. این بود که سعی کردیم خدمت ایشان درسی داشته باشیم تا وسیله ای باشد، هم از معلومات ایشان بهره ای ببریم و هم بهانه ای باشد که هر روز خدمت ایشان برسیم. ما در درس ایشان استفاده هایی می بردیم که در بسیاری از درس ها کمتر یافت می شد. شهید بزرگوار استاد مطهری قدس سره نیز به درس ایشان عنایت خاصی داشتند. آیهاللّه محمدحسین احمدی فقیه یزدی در این رابطه می گوید: آیهاللّه شهید مطهری درباره درس حضرت آیهاللّه بهجت به ما خیلی سفارش می کرد و می فرمود: حتماً در درس ایشان شرکت کنید؛ مخصوصاً در اصول. چون آقای بهجت درس آقا شیخ محمد حسین اصفهانی را دیده، حتماً در درس ایشان شرکت کنید.

حضرت آیهاللّه العظمی بهجت قدس سره دارای تألیفات متعددی در فقه و اصول هستند که خود برای چاپ اکثر آنها اقدام نکردند و به کسانی هم که می خواستند آنها را حتی با غیر وجوه شرعیه چاپ کنند، اجازه نمی دادند و می فرمودند: هنوز بسیاری از کتاب های علمای بزرگ، سال هاست که به گونه خطی مانده است؛ آنها را چاپ کنید، نوبت اینها دیر نشده است.

آثار:

فهرست عمده تألیفات ایشان که برخی نیز با اصرار و پشتکاری بعضی از شاگردانشان به چاپ رسیده، عبارت اند از:

۱. رساله توضیح المسائل (فارسی و عربی)؛

۲. مناسک حج؛

دو کتاب فوق توسط برخی از فضلا، بر اساس فتاوای ایشان تألیف و پس از تأیید آقا به چاپ رسیده است.

۳. وسیله النجاه؛

این کتاب در بردارنده نظرات فقهی ایشان در اکثر ابواب فقه است که در متن وسیله النجاه آیهاللّه العظمی سید ابوالحسن اصفهانی قدس سره گنجانده شده و نهایتاً جلد نخست آن با تأیید ایشان به چاپ رسیده است.

۴. جامع المسائل؛

این کتاب مجموعه حواشی ایشان بر کتاب ذخیرهالعباد استادشان آیهاللّه العظمی محمد حسین غروی اصفهانی قدس سره و نیز تکمیل آن تا آخر فقه است که قسمت هایی از آن ابتدا با نام ذخیرهالعباد در تعداد نسخه اندک در اختیار برخی از شاگردان و خواص ایشان قرار گرفت و بعداً جلد اول از این مجموعه که قرار است در پنج مج