پاورپوینت کامل نیم نگاهی به «مکتب اسلام» نشریه ای با سابقه درخشان دینی ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نیم نگاهی به «مکتب اسلام» نشریه ای با سابقه درخشان دینی ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نیم نگاهی به «مکتب اسلام» نشریه ای با سابقه درخشان دینی ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نیم نگاهی به «مکتب اسلام» نشریه ای با سابقه درخشان دینی ۱۰۴ اسلاید در PowerPoint :

آیت اللّه العظمی مکارم شیرازی:

علامه طباطبایی رحمت اللّه علیه

به مجله «مکتب اسلام» مقاله می دادند

جریان شکل گیری و آغاز به کار مجله «درس هایی از مکتب اسلام» که به «مکتب اسلام» اشتهار یافت، به واسطه ضرورتی بود که از سوی متدینین حوزه و خارج از حوزه احساس می شد. جمعی از تجار روشنفکر تهران، با بعضی از مراجع آن زمان حوزه دیدار کرده و برای تأمین مالی نشریه ای از سوی حوزه علمیه اظهار آمادگی کردند و پیشنهاد دادند، عده ای از فضلای حوزه جمع شده و مجله ای را از طرف حوزه علمیه قم راه اندازی کنند. البته انتشار مجله مکتب اسلام با امکانات کمی شروع شد، ولی به مناسبت انتشار این مجله، شخصیت های خوبی در کنار هم جمع شدند. بزرگانی مثل علامه طباطبایی و آیت اللّه مطهری رحمت اللّه علیهما در این مجله همکاری داشتند و مقاله ارائه می دادند و افرادی نیز اعضای هیئت تحریریه بودند؛ واقعاً همه از بزرگان و صاحبان اثر بودند. امام موسی صدر، مرحوم دوانی و بعضی از مراجع فعلی نیز از اعضای هیئت تحریریه مجله بودند.

مکتب اسلام چراغی روشن در فضایی ظلمانی

در آغاز انتشار، تصور ما این بود که این مسئله با مخالفت هایی روبه رو خواهد شد و امکان دارد، استقبال زیادی هم از آن نشود، اما بعد از انتشار مجله، با استقبال بسیاری مواجه شد؛ مثل این که چراغی در یک فضای تاریک و ظلمانی روشن شده باشد و عده زیادی که در اثر تاریکی، راه خود را کج کرده بودند و به دنبال نور و روشنایی بودند، گرد این چراغ جمع شده و در شب ظلمانی در پرتو نور آن، مسیرشان را به سوی هدف پیدا کنند. استقبال به حدی زیاد بود که در همان شماره اول، چندین بار تجدید چاپ شد و مرحوم آیت اللّه العظمی بروجردی پس از استقبال کم نظیر مردم از مجله، اعلام کردند که از انتشار مجله حمایت می کنند و واقعاً هم حمایت کردند. مرحوم آیت اللّه العظمی بروجردی به تمام معنا از انتشار مجله مکتب اسلام حمایت کردند. مجله مکتب اسلام در آغاز، بدون امتیاز منتشر می شد. دستگاه طاغوت با مشاهده گسترش انتشار مجله و سروصدایی که به پا کرد، وحشت زده شد و احساس خطر کرد، چرا که تیراژ مجله به حدود ۱۲۰ هزار نسخه در هر شماره رسیده بود و این تیراژ در بین مطبوعات آن زمان بی سابقه بود. از سویی دیگر «مکتب اسلام»، تنها مجله ای بود که به طور کامل از اسلام و تشیع دفاع می کرد و هیچ گونه تملق گویی نسبت به دربار نداشت. این امر دستگاه را به وحشت انداخت و از طرف دربار اعلام کردند، بدون امتیاز نمی توانید مجله منتشر کنید و از انتشار «مکتب اسلام» ممانعت کردند و جلویش را گرفتند. در این شرایط، حمایت آیت اللّه العظمی بروجردی به این نحو بود که شخصی را دنبال رئیس ژاندارمری قم فرستادند و برایش پیغام دادند که این مجله باید منتشر شود. رئیس ژاندارمری هم دست پاچه شد و به تهران خبر داد، ولی مرحوم آیت اللّه العظمی بروجردی، منتظر نظر دستگاه طاغوت نماندند و بلافاصله به من گفتند: « شما فوراً مجله را منتشر کنید. من بعداً اجازه انتشار آن را برایتان می گیرم».

خلاصه، تهدید آیت اللّه العظمی بروجردی به حدی قوی بود که دستگاه بلافاصله، بدون امتیاز هم با انتشار مجله موافقت کرد و بعدها مجبور شدند امتیاز انتشار را هم صادر کنند.

بعد از اخذ امتیاز واقعاً در فشار بودیم؛ به طور مکرر آن را توقیف می کردند و بعد با وساطت علما و بزرگان آزاد می شد. مرا بارها به عنوان صاحب امتیاز مجله به تهران بردند و هشدار دادند. مکرر از سوی سازمان امنیت و اطلاعات کشور قم و تهران تهدید شدم. در این مورد خاطرات بسیار زیادی دارم و در شرح درگیری های ما با تشکیلات رژیم شاه، یک کتاب قطور می توان نوشت. من پرونده مجله «مکتب اسلام» را در تشکیلات وزارت کشور آن زمان دیدم؛ یک پرونده قطوری بود که روی جلد هر پرونده با خط درشت نوشته بودند: «مورد تأیید آیت اللّه بروجردی». و آن موقع هر کسی از دستگاه امنیت این عبارت را می دید وحشت می کرد. الحمدلله علی رغم همه این تهدید ها و فشارها نتوانستند مجله را تعطیل کنند.

مجله مکتب اسلام حلقه اتصال و همکاری میان حوزویان و دانشگاهیان بود، زیرا هر دو آن ها به دنبال یک هدف بودند و آن نشر معارف اسلام و تشیع بود. و حلقه اتصال دیگری هم در آن زمان نبوده است و ما هیچ مجله یا نشریه دینی دیگری هم نداشتیم و جلسات علمی مدونی برای نخبگان صورت نمی گرفت، چرا که اجازه نمی دادند، چنین جلساتی صورت بگیرد و طاغوت از نزدیک شدن نخبگان حوزوی و دانشگاهی به همدیگر وحشت داشت.

یادم هست، شاه یک بار در سخنرانی گفته بود ارتجاع سیاه و ارتجاع سرخ دست به دست هم داده اند و می خواهند مملکت را خراب کنند. حوزوی ها را ارتجاع سیاه و دانشگاهی ها را ارتجاع سرخ قلمداد می کرد.

این ها واقعاً از نزدیک شدن این دو قشر به همدیگر به شدت وحشت داشتند و جلوگیری می کردند و چون هیچ راهی برای ارتباط این دو قشر نبود، این مجله شکل گرفت و در آن موقع تنها حلقه اتصال فقط این نشریه بود.

الحمدلله شرایط کنونی برای ورود طلاب به عرصه رسانه های مختلف تبلیغی فراهم می باشد، شرایط داخلی و جهانی برای فعالیت در عرصه نشر فرهنگ دینی مناسب و گوش شنوا برای شنیدن پیام اسلام و مکتب اهل بیت علیهم السلام در دنیا زیاد است، منتها باید تلاش کنیم که از رسانه ها به نحو احسن بهره ببریم. این شرایط به واسطه وقوع انقلاب اسلامی و جریان هایی که به دنبال آن در سراسر دنیا شکل گرفت، ایجاد شده است؛ و مردم دنیا مشتاقانه به دنبال پیام اسلام هستند. حالا ممکن است عده ای مسلمان و شیعه بشوند و ممکن است نشوند، ولی گوش شنوا زیاد است، نباید بیکار بنشینیم. باید قدر این شرایط را که امروزه در داخل و خارج از کشور فراهم است، بدانیم، چرا که ممکن است این شرایط همیشه مهیا نباشد.

خاطرات زیادی در زمینه انتشار و پخش مجله مکتب اسلام دارم. یکی از آن ها را برایتان نقل می کنم. مجله مکتب اسلام در آن شرایط، الحمدلله خیلی پیشرفت کرده بود و در بین مردم نفوذ زیادی داشت و دستگاه شاه نمی توانست جلوی انتشارش را بگیرد. ولی در هر شماره، وقتی اولین بسته برای پخش به اداره پست می رفت، مأمورین ساواک آن را باز می کردند و اگر می دیدند در آن، چیزی علیه حکومت نوشته شده، همان جا جلوی پخش را می گرفتند و آن را مصادره می کردند.

در یکی از شماره های مجله به مناسبت ۱۷دی، مقاله ای نوشته شده بود با عنوان «محصول ۲۷ سال آزادی». منظور از آزادی، «بی حجابی» بود. این مقاله متن بسیار کوبنده ای داشت و نشان می داد که بی حجابی زنان چه آثار شومی را در جامعه گذاشته است. این شماره که به اداره پست رسید، مأموران بسته ها را باز کردند و به محض این که این مقاله را دیدند، جلوی پخش آن ها را گرفتند؛ البته ما به وسیله قطار و اتوبوس تعداد زیادی از بسته های مجله را ارسال کرده بودیم؛ ولی همان هایی که با پست ارسال می شد خیلی بود و حدود ۱۷ هزار نسخه می شد.

مأموران ساواک گفتند؛ اگر بخواهید این مجلات منتشر شود، باید این مقاله را- که ۸ صفحه بود- پاره کرده و مقاله دیگری را جایگزین آن کنید و کاغذ صفحات کنده شده را به ما تحویل بدهید. ما هم مقاله ای درباره قرآن نوشتیم و هزار نسخه از این مقاله چاپ کردیم و حدود هزار نسخه از نشریه را در چاپخانه اصلاح کردیم و به مأمورین اطلاع دادیم که مجلات را اصلاح کرده ایم؛ گفتند می آییم و حساب می کنیم. ما هم در انبار چاپخانه این ورق پاره ها ی مقاله قبلی را روی زمین پخش کردیم و مأمور ساواک که آمد، گفتیم آن را اصلاح کردیم، اگر باور ندارید بفرمایید بشمارید. هر مقاله ۸ صفحه بود و شمردن کاغذ پاره های آن ها کار مشکلی بود؛ با این ترفند فقط هزار نسخه اصلاح شد و بقیه ۱۷ هزار نسخه مرسولات پستی دوباره دست نخورده توزیع گردید.

آیت اللّه العظمی سبحانی:

نشریه باید توسط کسانی منتشر می شد

که هم مؤثر باشند و هم متهم نشوند

زمان آغاز انتشار مجله به اواسط دهه چهل بر می گردد. در آن زمان، هیچ مجله دینی منتشر نمی شد و یک استبداد عجیبی از طرف رژیم بر مطبوعات کشور حاکم بود، به حدی که تمام مجلات و روزنامه ها در اختیار دستگاه و نظام طاغوت بود و همه روزنامه ها و نشریات ثناگوی شاه و اعمال دربار بودند.

قبل از مجله مکتب اسلام، فقط یک روزنامه دینی بود با عنوان «ندای حق» که توسط مرحوم عدنانی منتشر می شد. به همین خاطر مؤمنین و متدینین می آمدند و اظهار می کردند که همه گروه ها و جوامع برای خودشان نشریه دارند، ولی حوزه، هیچ سازمان مطبوعاتی ندارد؛ لذا درخواست می کردند حوزه هم برای خودش نشریه و مجله داشته باشد.

بنابراین، انتشار نشریه از سوی حوزه، امر ارزشمندی بود، ولی بحث این جا بود که این گام توسط چه کسی برداشته شود که هم مؤثر واقع شود و هم شخص متهم نشود، چرا که در آن دوره، اسباب تهمت فراوان بود و با توجه به سوابق نشریات آن دوره، انتشار مجله و روزنامه کار ناپسندی به شمار می آمد.

گروهی از بازرگانان متدین تهران، در این راه پیشگام شدند تا هزینه مالی راه اندازی مجله را تأمین کنند و برای شروع کار قرار شد ۹ نفر از فضلای حوزه علمیه قم به عنوان هیئت تحریریه نشریه انتخاب شوند که از جمله آن ها آیت اللّه مکارم شیرازی، آیت اللّه نوری همدانی، آیت اللّه حاج سید عبدالکریم اردبیلی و جناب آقای واعظ زاده حفظهم اللّه در قید حیات هستند؛ علاوه بر این ها جناب آقای مجد الدین شیرازی، جناب آقای سید مرتضی جزائری و مرحوم آقای دوانی هم عضو هیئت تحریریه بودند که به رحمت حق پیوسته اند و دیگری هم زنده یاد امام موسی صدر بود و بنده هم در این جمع بودم و مجموعاً هیئت تحریریه اولیه مجله محسوب می شدیم. در این میان یک نفر از علما و مراجع بزرگ قم هم توانست نظر موافق مرحوم آیت اللّه العظمی بروجردی را جلب کند. البته مرحوم آیت اللّه العظمی بروجردی نظرش متوقف بر این بود که چند شماره منتشر شود و ایشان نظرشان را بعداً اعلام کنند. لذا مرحوم آیت اللّه العظمی بروجردی بعد از این که ۶ شماره از مجله منتشر شد، مرحوم دوانی را که با ایشان ارتباط نزدیک داشت احضار کرده و خیلی تشویق و ترغیب کرده بودند. بعد از اعلام موافقت حضرت آیت اللّه بروجردی انتشار مجله مکتب اسلام جا افتاد و اعضای آن با اشتیاق بیشتری به کار خود ادامه دادند.

مکتب اسلام زبان گویای حوزه بود. دلیل مدعا این است که این مجله در خط اسلام، تشیع و مرجعیت و حوزه بود و به هیچ مقام یا فردی منتسب نبود و از شخص خاصی تعریف و تمجید نمی کرد؛ در حقیقت زبان گویای حوزه بود و کلیات دین را به طور شفاف ارائه می داد. دستگاه طاغوت با انتشار مجله مکتب اسلام مخالف بود، ولی چون این مجله مورد تأیید مرحوم آیت اللّه العظمی بروجردی بود و ایشان با انتشار مجله موافق بودند، رژیم کمتر می توانست به آن صدمه بزند، ولی در عین حال گاه و بیگاه صاحب امتیاز را احضار کرده و تذکر می دادند و به طور مکرر تهدید می کردند. حتی در برخی موارد که مقالات را ضد نظام و حکومت و شاهنشاهی تشخیص می دادند، مجله را توقیف و از انتشار آن جلوگیری می کردند. مجله مکتب اسلام چندین بار در زمان طاغوت توقیف شد، چرا که راضی نبودند یک مجله ایرانی- که برد جهانی دارد- کلمه ای از شاه و دربار شاه تقدیر نکند و این برایشان سنگین می آمد. اگر در مجله اشکالی هم پیدا نمی کردند، ایراد می گرفتند که چرا شما سخنی از نظام شاهنشاهی نمی گویید؟!

هزینه انتشار اولیه و راه اندازی مجله توسط ۹ نفر از بازرگانان تهران، از جمله آقایان حاج اسماعیل سیگاری، حاج مجید پرکار، حاج محمد کلاهی و… تأمین می شد که مسئولیت هیئت مالی نشریه را بر عهده داشتند؛ با توجه به شناختی که از این ها در طول ۵۰ سال ارتباط به دست آوردم، اعلام می کنم که آن ها انسان های متدین و وارسته ای بودند.این نکته را متذکر شوم که مجله در ادامه انتشارش، توانست روی پای خود بایستد و همان سرمایه اولیه کافی بود و در ادامه درآمدی که از فروش مجله به دست می آمد، نه تنها برای تأمین هزینه انتشار کافی بود، بلکه هیئت تحریریه هم از درآمد آن برای رفع نیازها استفاده می کردند. اگر کار برای خدا و خالصانه باشد ماندگار می شود.

مکتب اسلام برای ما عبرت آموز است. مرحوم امام خمینی رحمت اللّه علیه به کسانی که دعوا و جنجال به پا می کردند، فرمودند: «دعوای من و شما برای خدا نیست، اگر به خاطر خدا بود که دعوا نمی کردیم». این که این مجله بیش از ۵۰ سال است منتشر می شود، به خاطر این است که هم پایه گذارانش و هم نویسندگانش مخلص بودند و برای خدا قدم برمی داشتند و به خاطر این اخلاص است که تا امروز، انتشار آن – الحمداللّه – ادامه پیدا کرده است. البته گاهی یک اختلاف سلیقه هایی پیش می آید، ولی اختلاف سلیقه غیر از اختلاف در جوهره کار است.

تداوم انتشار این مجله به ما نشان می دهد که اگر کار برای خدا باشد، دوام پیدا می کند. تیراژ مجله به مقدار سابق نیست؛ زیرا در آن موقع، مجله مکتب اسلام منحصر به فرد بود، ولی امروزه در ایران شاید صدها مجله منتشر می شود که اکثر آن ها رنگ دینی دارند و هر گروهی برای خودش نشریه خاص خودش را دارد، ولی با این حال، مجله مکتب اسلام باز هم به راه خودش ادامه می دهد و مخاطبان خودش را به همراه دارد.

حجت الاسلام والمسلمین مهدی پیشوایی:

مجله در داخل و خارج کشور، خوانندگان فراوانی داشت

من اوایل انتشار مجله، طلبه جوانی بودم و به نویسندگی و فعالیت های قلمی علاقه داشتم و با آغاز انتشار مجله مکتب اسلام، مشترک این مجله شدم و آن را به دقت مطالعه می کردم و دیگران را هم تشویق می کردم که مشترک مجله شوند.

از آن جایی که این مجله تنها مجله متعلق به حوزه به حساب می آمد و عملاً زبان گویای حوزه علمیه بود، روحانیون و مبلغین سعی می کردند این مجله را رواج دهند و برای آن مشترک جذب کنند.

همکاری بنده از سال دوازدهم انتشار مجله بعد از ارزیابی آیت اللّه العظمی سبحانی و آیت اللّه العظمی مکارم حفظهمااللّه رسماً آغاز شد و تا به امروز تداوم داشته است.

آن موقع دفتر مجله علاوه بر این که مجله را به صورت مکتوب منتشر می کرد، به نامه هایی که از طرف مخاطبین می رسید توسط حضرت آیت اللّه سبحانی پاسخ داده و مدیریت می شد و سالانه از این طریق به هزاران نامه پاسخ داده می شد. من همه نامه ها را می دیدم و تفکیک می کردم و از این طریق در جریان همه امور از جمله درخواست ها و دیدگاه های مردم بودم.

آن موقع نشریه جایگاه بسیار والایی پیدا کرده بود، و تقریباً در همه کشورهای فارسی زبان، مخاطب داشتیم؛ به خصوص در کشورهایی که دانشجویان ایرانی فعالیت داشتند و انجمن اسلامی تشکیل داده بودند، مشترک زیادی داشتیم و مجله مرتب به دست آن ها می رسید؛ حتی خود آن ها اخبار و گزارشی برای ما می فرستادند. علاوه بر دانشجویان، تعدادی از ایرانی های مقیم خارج نیز به صورت شخصی با دفتر مجله در ارتباط بودند و مجله را دریافت می کردند. تأثیرگذاری مجله در جامعه به حدی بود که وقتی مجله در برابر بعضی شیطنت ها و شبهات، موضع نشان می داد، خودشان را گم می کردند، چرا که قدرت و پشتوانه معنوی مجله بسیار زیاد بود و بعضی از انتقاداتی که در مورد مسائل اجتماعی و عمدتاً در سرمقاله منعکس می شد، بازتاب وسیعی در جامعه داشت. من به عنوان کسی که حدود ۹ سال مدیر داخلی مجله بودم و در حال حاضر نیز ویراستاری مجله را بر عهده دارم و برای آن سرمقاله می نویسم، از صمیم قلب معتقد هستم آن چه باعث ماندگاری این نشریه شده، اخلاص بنیان گذاران اولیه، اعضای این نشریه است.

یک روز به ما اطلاع دادند که از سفارت فرانسه می خواهند بیایند و سئوالاتی درباره مجله دارند. به اتفاق چند نفر از دوستان رفتیم. دو – سه نفر فرانسوی به همراه مترجم آمده بودند. مضمون اظهاراتشان این بود که ما در اروپا عوامل پیروزی انقلاب اسلامی را بررسی کردیم و به این نتیجه رسیدیم که عوامل پیروزی انقلاب اسلامی ناشناخته اند و عوامل ناپیدای زیادی در وقوع این انقلاب، مؤثر بوده اند که هنوز