پاورپوینت کامل آفتاب دیار جود و وجود ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آفتاب دیار جود و وجود ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آفتاب دیار جود و وجود ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آفتاب دیار جود و وجود ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

اشاره

درباره «قصد و مقصود و آخر و اول»، «اولین خلق و آخرین مرسل»، «پادشاه دیار جود و
وجود» حضرت محمد(صلی الله علیه و آله) سخن بسیار گفته شده است؛ اگرچه قبل از آن همه اندیشه ها و
واژه ها از ناتوانی ادراک و کوتاهی قامتشان در وصف آن «چاکرش آفتاب و بنده سهیل» لب
به اعتراف گشوده اند.

با این همه، از اجداد طاهر آن حضرت و به ویژه پدر و مادر و دایه گرامی ایشان کمتر
سخن به میان آمده، این مقاله به مناسبت تقویمی تولد آن عصاره خلقت و در بضاعت کوتاه
خود حاوی نکته هایی شنیدنی در این باره است.

نیاکان رسول خد(صلی الله علیه و آله)

حضرت محمد(صلی الله علیه و آله) از فرزندان پیامبر بزرگ خدا حضرت ابراهیم خلیل(علیه
السلام) است. نام اجداد آن حضرت
تا حضرت ابراهیم درکتاب های سیره و تاریخ آمده است. پدر و نیاکان نزدیک ایشان
عبارتند از: عبدالله، عبدالمطلب، هاشم، عبد مناف، قصی، کلاب، مره، کعب، لوی، غالب،
فهر مالک، نضر، کنانه، خزیمه، مدرکه، الیاس، مضر، نزار، معد، عدنان.

ابن عباس نقل می کند که رسول خد(صلی الله علیه و آله) فرمود:«هرگاه در شمارش نیاکان من به عدنان
رسیدید، توقف کنید و بالاتر نروید.» تمامی نیاکان آن حضرت به شهادت کتاب های سیره و
تاریخ از اشخاص بزرگوار و سرشناس قریش و مورد احترام جامعه عرب بودند.

قریش، قبیله پیامبر(صلی الله علیه و آله)

قریش، در جامعه عرب آن روزگار موقعیت ممتاز و بی مانندی داشت. این قبیله و تیره های
وابسته به آن در اداره مکه که مکانی مقدس و مورد احترام همگان بود، چند مسئولیت
محوری بر عهده داشتند:

۱. پرده داری حرم (الحجابه) ۲. آب رسانی به زائران (السقایه) ۳. پذیرایی مهمانان
(الرفاده) ۴. امور نظامی و دفاعی (اللواء)

قریش، شش ماه از سال را در دو کوچ تابستانی و زمستانی و سفرهای تجاری می گذراندند و
در موسم حج نیز به بازارهای مکه رونق بسیار می بخشیدند، در نتیجه تمام قبیله های
عرب در پی برقراری رابطه با این قبیله بودند.

هاشم، جد دوم پیامبر(صلی الله علیه و آله)

همان طور که می دانید پیامبر و اهل بیت او را از خاندان بنی هاشم می خوانند. این
انتساب به دلیل نام هاشم، نیای دوم پیامبر اکرم(صلی الله
علیه و آله) است. وی با «عبد شمس» برادر دوقلو
بودند. پس از وفات عبدمناف (پدر هاشم وجد سوم رسول خدا) میان فرزندان او به ویژه
عبدشمس و هاشم و فرزندان آنها در اداره امور کعبه رقابت پیش آمد و در نهایت به وقوع
حوادث بزرگ تاریخی انجامید.

هاشم، فردی بخشنده و جوانمرد بود و نمی گذاشت مردم مکه در سال های خشک سالی و قحطی
متحمل رنج و سختی شوند و حتی در نتیجه تدبیر هاشم، پیمان های تجارتی با امرای
ایران، یمن و حبشه بسته شد.

نقل شده که هرگاه ماه ذی الحجه فرا می رسید، هاشم سحرگاه به سوی کعبه می رفت، به
دیوار آن تکیه می داد و خطبه می خواند و مردم را به نیکی به یک دیگر و حمایت از
ضعیفان و رسیدگی به مستمندان دعوت می کرد. اگرچه مدیریت، خیرخواهی و بزرگواری هاشم،
مردم مکه را به سپاسگزاری و قدردانی از او وا می داشت اما عده ای نیز به عظمت و
مقام والای او رشک و حسد می ورزیدند.

گفته شده امیه، سرسلسله خاندان بنی امیه فرزند عبدشمس و برادرزاده هاشم از جمله
اینان بود. آثار این حسد، صد و سی سال پس از اسلام نیز ادامه یافت و جنایاتی به بار
آورد که در تاریخ بی سابقه بود.

عبدالمطلب، بزرگ قریش

هاشم در لحظات آخر عمرش سرپرستی فرزند خود «شیبه» را ـ که بعدها به عبدالمطلب شهرت
یافت ـ به برادرش «مطلب» سپرد. شیبه بر اثر تعلیم و تربیت مطلب و شرافت ذاتی خود
به مراتب والایی از علم و اخلاق رسید به گونه ای که در شجاعت، پاکی، اخلاق و ایثار
زبان زد خاص و عام گشت و طولی نکشید که به عنوان بزرگ مکه انتخاب شد. به گفته
تاریخ نویسان، وی با آن که در محیطی تاریک و فاسد زندگی می کرد، موحد و معتقد به
معاد بود و هرگز به رذایل اخلاقی رایج در عصر جاهلیت آلوده نشد.

عبدالله پدر رسول خد(صلی الله علیه و آله)

عبدالله ۸۱سال قبل از هجرت که مقارن با بیست وچهارمین سال حکومت انوشیروان ساسانی
بود، چشم به جهان گشود. عبدالمطلب در میان فرزندان خود به عبدالله بیش از دیگران
علاقه نشان می داد. این محبت به سبب برخی بشارت ها و نشانه هایی بود که کم وبیش از
کاهنان و دانشمندان ادیان آن زمان شنیده بود. آنها به وی گفته بودند که از صُلب
عبدالله پسری به دنیا خواهد آمد که از طرف خداوند به نبوت مبعوث می شود و شریعت او
به دورترین نقاط جهان خواهد رسید.

برای عبدالله سه کنیه: ابوقُشم، ابومحمد و ابواحمد ذکر شده و لقب او نیز ذبیح است.

فرزند دو ذبیح

نقل شده است که پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) فرمود:«اناابن الذبیحین؛ من فرزند دو ذبیح هستم.» روزی
از امام رض(علیه السلام) پرسیدند، منظور پیامبر از این سخن چه بوده است؟ امام فرمود:«یعنی
[ایشان] از نسل اسماعیل بن ابراهیم و عبدالله بن عبدالمطلب است». داستان ذبیح بودن
اسماعیل معلوم است اما داستان ذبیح بودن عبدالله بن عبدالمطلب از این قرار است که
عبدالمطلب نذر کرده بود که اگر خداوند به او ده فرزند پسر عطا کند، یکی از آنها را
در راه خدا ذبح کند. چون شمار فرزندان پسر او به ده نفر رسید، همه فرزندان را به
درون کعبه برد و قرعه زد، قرعه به نام عبدالله، محبوب ترین فرزندش افتاد. عبدالمطلب
قرعه را چندبار تکرار کرد، ولی هربار قرعه به نام عبدالله درآمد. بنابراین، مصمم شد
که عبدالله را در راه خدا ذبح کند، ولی بزرگان قریش او را از این کار منع کردند و
به او پیشنهاد دادند که میان شترها و فرزندش قرعه زند. سرانجام وقتی میان صدشتر و
عبدالله قرعه کشی کردند، قرعه به نام شترها افتاد. عبدالمطلب سه بار این قرعه را
تکرار کرد و هرسه بار، قرعه به نام شترها درآمد. پس آن صدشتر را به جای عبدالله در
راه خدا قربانی کرد و گوشت آنها را میان مردم تقسیم کرد و از آن تاریخ، عبدالله به
لقب ذبیح شهرت یافت.

نوری از پیامبر

درمیان فرزندان عبدالمطلب و جوانان قریش، عبدالله چهره ای بسیار نورانی و درخشان
داشت. جمال و کمال او ب