پاورپوینت کامل فانوسی در دل ۲۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فانوسی در دل ۲۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فانوسی در دل ۲۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فانوسی در دل ۲۳ اسلاید در PowerPoint :

۲۴

آن فانوس را می بینی سر گردنه؟ همان را می گویم. من روشنش کرده ام، از همان روزی که
ابراهیم رفت و سلمان را هم با خودش برد. صبح که بروم سراغش دیگر به پت پت افتاده.
چه کنم؟ دلم جوش می زند دیگر. می ترسم سیاهی شب برسند آنجا و توی تاریکی پایشان
برود توی چاله ای چیزی یا حیوانی بپرد بهشان. دل است دیگر، هزار راه می رود.
می بینی؟ گوشه روسری ام را گره زده ام که زودتر پیدایشان بشود. هر وقت برسند، بازش
می کنم. دیگر چشمم به راه سفید شد، بس که نشستم کنج این بام و زل زدم به مال رو.
گوش کن! صدایشان را می شنوی که توی کوه می پیچد؟ ابراهیم است که دارد قاطر را هی
می کند. الله اکبر چه ابهتی دارد! فکر کنم آن پشت هایند. دیگر می رسند. بمیرم برای
سلمانم! هنوز سینه اش خس خس می کند، مثل همان روز که رفت. انگار بهتر نشده. توی
صدایش که درد هست. صمد هر روز غروب، آسمان که سرخ شد می اید هوار می زند: چی شد؟
آمدند؟ می گویم: نزدیکند، دارند می رسند، چیزی نمانده.

و او سر تکان می دهد و می خندد و راهش را می گیرد و می رود مثل کوکب مثل توران.
نمی دانم کجای این حرف خنده دار است. چه می دانم؟ امان از این موجود دو پا!

قربانش بروم سلمان را. هنوز بهتر نشده پاره تنم. بی خود چشم انتظارم گذاشتند. حتماً
تا حالا مردی شده برای خودش. قد کشیده مثل علم؛ چهارشانه. تصدقش بشوم! به آقایش
کشیده حتماً. می دانی؟ زیور را برایش زیر سر دارم؛ دختر شیخ علی را. خواستم انگشتر
ببرم برایش، ماندم اگر بگویند داماد خودش کو، چه بگویم. صبر کردم تا سلمان خودش
بیاید. سلمان هم مثل ابراهیم است. روی هر دختر که انگشت بگذارد از خدایشان است. لنگ
نمی ماند. دادم همین صمد از خراسان برایم یک دعای چشم نظر آورد. نگفتم که برای که
می خواهمش. قایمش کردم زیر متکایم. سلمان که بیاید، خودم سنجاقش می کنم زیر
پیراهنش. از بس که چشم بعضی ها شور است. یک نظر بیاندازند به گاو نر، درجا می افتد
و سقط می شود چه رسد به آدمیزاد.

ابراهیم هم لابد چند تار سفید دویده توی موهایش و پیشانی اش چین برداشته، ولی حتماً
همان جور راست راست راه می رود. سینه اش را می دهد جلو و دست هایش را از پشت قلاب
می کند. نگذاشته بشکند، مثل من که شده ام عینهو این دیوار طبله کرده؛ خمیده و سست.

یاد آن سال که می افتم دلم آتش می گیرد. انگار از زمین و زمان بلا می بارید
برایمان. خرمن هایمان نکوفته ماند زیر باران. هیچ سابقه نداشت که آن موقع سال آسمان
ببارد. باران بود عینهو دم اسب؛ بریز. روی سرت که می ریخت، انگار می خواست سوراخ
کند برود تو بدمصب. زبانم لال! نعمت خدا بود دیگر. یک شب بیش تر نبارید. صبح توی
ایوان چشمم به آسمان بود که یک دفعه دیدم پسر اصغر چوپان دارد هوار می کشد. دویدم
پایین. آب افتاده بود توی طویله. زبان بسته حیوان ها همه تلف شده بودند. پنجاه تا
گوسفند مثل ماهی توی آب بالا و پایین می شدند. شکم هایشان ورم کرده بود بس که آب
رفته بود به حلقشان. کارد می زدی به ابراهیم، خونش در نمی آمد ولی وا نمی داد. خدا
بگذرد از من! بس که آن روز زدم توی سرم که چشمم آب مروارید آورد. اصلاً من می گویم
سلمان هم همان را دید که به آن روزگار افتاد. کم حرف شده بود، روز به روز لاغرتر
می شد، شده بود مثل دسته بیل. چشم هایش گود افتاده بود، رنگ به رو نداشت. کوکب
می گفت استخوان مانده توی گلویش. انگشت انداخت، چیزی نبود. صمد می گفت صفرایش
بریده. هر کی چیزی می گفت. هر کاری از دستم برمی آمد کردم فایده نکرد که نکرد.
زمستان زودتر از هر سال رسیده بود. انگار دنیا هول داشت که زودتر به آخر برسد. همه
چیز دور برداشته بود.