پاورپوینت کامل روش استفاده از شعر در تحقیق و تبلیغ (۲) ۶۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روش استفاده از شعر در تحقیق و تبلیغ (۲) ۶۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روش استفاده از شعر در تحقیق و تبلیغ (۲) ۶۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل روش استفاده از شعر در تحقیق و تبلیغ (۲) ۶۸ اسلاید در PowerPoint :

۸۵

اشاره

در شماره قبل، نُه مورد از توصیه هایی که در روش صحیح استفاده از شعر در تحقیق و تبلیغ، کاربرد دارد را مطرح کردیم و اینک چند سفارش دیگر را در این خصوص یادآور می شویم.

۱۰. معانی مجازی و عرفانی

بعضی از کلماتِ به کار رفته در اشعار، مانند ساقی، خُم، می، باده، ساغر، شراب، مستی، میکده، خرابات، خط، خال، زلف و گیسو، گاه دارای معانی مجازی و عرفانی هستند. از اینرو – تا آنجا که امکان دارد – چنین اشعار و اصطلاحاتی را به تناسب و در حد کافی، معنی کنیم و توضیح دهیم تا دیگران چیزی غیر از مراد و منظورِ شاعر را برداشت نکنند.

در این زمینه، به غزلی از حضرت امام خمینی ۱ بنگریم که این گونه واژه ها و تعبیرها را در آن به کار گرفته اند و معلوم است که معانی عرفانی، مورد نظر ایشان بوده است:

دل که آشفته روی تو نباشد دل نیست

آن که دیوانه خال تو نشد عاقل نیست

مستیِ عاشقِ دلباخته از باده توست

به جز این مستی ام از عمر، دگر حاصل نیست

عشق روی تو در این بادیه افکند مرا

چه توان کرد که این بادیه را ساحل نیست

بگذر از خویش اگر عاشق دلباخته ای

که میان تو و او، جز تو کسی حائل نیست

رهرو عشقی اگر، خرقه و سجاده فکن

که به جز عشق، تو را رهروِ این منزل نیست

اگر از اهل دلی، صوفی و زاهد بگذار

که جز این طایفه را، راه در این محفل نیست

در خَم طُرّه او چنگ زنم چنگ زنان

که جز این، حاصلِ دیوانه لایَعقِل نیست

دست من گیر و از این خرقه سالوس رهان

که در این خرقه، به جز جایگهِ جاهل نیست

علم و عرفان به خرابات ندارد راهی

که به منزلگه عُشاق، رهِ باطل نیست

۱۱. سبک و سخیف نبودن

مواظب باشیم اشعاری را در گفته ها و نوشته های خود به کار گیریم که دارای الفاظ سبک و معانی سخیف نباشند. نگارنده بر این باور است که در هنگام راز و نیاز با خدای سبحان و سخن گفتن با خاندان عصمت و طهارت: نیز باید ادب لفظی و معنایی را رعایت کنیم و ابیاتی بدین گونه را بر زبان نیاوریم و بر کاغذ ننشانیم:

بنده پُرجُرم و خطا، منم خدا

بنده بی شرم و حیا، منم خدا

من سگ دربان توام حسین جان

در پی احسان توام حسین جان

۱۲. مفهوم و مأنوس بودن

از اشعاری بهره بگیریم که الفاظِ به کار رفته در آن، مهجور و برای مخاطبانْ نامأنوس و نامفهوم نباشند؛ مگر آن که ضرورتی یا اضطراری در این کار باشد و البته معانی آن الفاظ را به گونه ای برای مخاطبان روشن کنیم و توضیح دهیم؛ در مَثَل، بسیاری از مردم و مخاطبان ما، معنای دو کلمه «آزفَنداق» و «تَرْگ» در این بیت حکیم اسدی طوسی را نمی دانند:

کمانْ آزفنداق شد، ژاله تیر

گُلِ غنچه تَرْگ و زره آبگیر

همچنین معنای کلمه «اَنگِشتال» در این بیت ابوالعباس که شاعری ازقرن چهارم هجری است، برای بسیاری نامفهوم است:

ز خان و مان و قرابت، به غربت افتادم

بماندم این جا بی برگ و ساز و اَنگِشتال

شایان توجه است که «آزفنداق» به معنای «رنگین کمان» و «ترگ» به معنای «کلاه خُود» و «انگشتال» به معنای «بیمارگون و ضعیف ولاغر» است؛ البته گاه تک تک الفاظ، نامفهوم و نامأنوس نیستند؛ بلکه ترکیب و چینش آنها باعث شده است که مفهوم و معنای شعر دشوار شود؛ مثلاً در بیت زیر از ناصر خسرو، بر اثر جا به جایی ارکان جمله، فهم سخن پیچیده شده است:

پسنده است با زهد عمار و بوذر

کند مدح محمود، مر عنصری را؟

مراد شاعر این است که آیا سزاوار است عنصری، محمود عصیانگر را با زهدی همپایه عمار یاسر و ابوذر غفاری مدح کند و این ستایش دروغین را بر او ببندد؟

۱۳. توضیح و تبیین

گاه لازم است که برخی از اشعار، مانند ابیات زیرین از حافظ را برای مخاطبان خود، توضیح دهیم و تشریح و تبیین کنیم؛ زیرا این گونه اشعار، از نظر مفهومی و معنایی، دارای سطحی بالاتر و والاتر هستند. توجه به این نکته در اشعار عرفانی از اهمیت بیش تری برخوردار است:

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند

وَ انْدر آن ظلمت شب، آب حیاتم دادند

بی خود از شعشه پرتوِ ذاتم کردند

باده از جام تجلیِ ّ صفاتم دادند

دوش دیدم که ملائک درِ میخانه زدند

گِل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

ساکنان حرم سِتر و عفافِ ملکوت

با منِ راه نشین، باده مستانه زدند

۱۴. عرضه به شعرشناس

در صورتی که شاعر و یا شعرشناس نیستیم، پیش از به کار گرفتن اشعار در سخنرانیها و کلاسها و نوشته هایمان، بکوشیم که آنها را نزد شاعر یا شعرشناسی خبره و فرادست بخوانیم تا مبادا از اشعاری استفاده کرده باشیم که مثلاً از نظر وزن، قافیه، تناسب و یا انتساب، درست نباشند؛ به طور مثال، یکی از نویسندگان در نوشته خود به یکی از ابیات مثنوی مولوی به صورت زیر استشهاد کرده و نوشته خود را برای نظرخواهی به یکی از نویسندگان و شاعران خبره داده بود:

هم سؤال از علم خیزد هم جواب

همچنان که خار و گُل از آب و خاک

آن شاعر خبره پس از مشاهده این بیت به صورت بالا، متوجه عیب قافیه ای آن شده و بیت مذکور را بدین صورت، اصلاح کرده بود تا دو کلمه «جواب» و «آب» با یکدیگر هم قافیه شوند:

هم سؤال از علم خیزد هم جواب

همچنان که خار و گُل از خاک و آب

یا یکی از قلم به دستان، بیتی از حضرت امام خمینی۱ را در نوشته خود به صورت زیر آورده بود:

ما را رها کنید در این رنجِ بی حساب

با قلب پاره پاره و سینه ای کباب

مواظب باشیم اشعاری را در گفته ها و نوشته های خود به کار گیریم که دارای الفاظ سبک و معانی سخیف نباشند

یکی ازشاعران چیره دست پس از خواندن این بیت در نوشته آن شخص، به او تذکر داده بود که مصراع دوم این بیت از نظر وزنی با کمبودی رو به روست و احتمالاً باید به صورت «با قلب پاره پاره و با سینه ای کباب» باشد. پس از مراجعه نویسنده به اشعار حضرت امام قدس سره، درستی نظر آن شاعر برای وی آشکار شده بود.

۱۵. حفظ شعر

اگر بخواهیم که اشعار به صورت صحیح در ذهن و حافظه ما جای گیرند، باید از همان رو به رو شدنِ اولیه ما با اشعار، آنها را به صورت صحیح بخوانیم تا به صورت صحیح نیز وارد ذهن و حافظه ما شوند. در غیر این صورت، چنان چه شعری از همان آغاز به شکل غلط وارد ذهن و حافظه ما شود، زحمت حفظ کردن آن دو برابر می گردد؛ زیرا یک بار باید شکل غلطِ شعر را از ذهن و حافظه خود خارج کنیم و یک بار دیگر نیز شکل درستِ آن را به ذهن و حافظه خود وارد کنیم.

گفتنی است که برای حفظ صحیح اشعار، کلمه اول و سپس کلمه دوم در آغاز هر بیت، نقش مهم تری در حفظ شعر دارند. از اینرو، آنها را بهتر به خاطر بسپاریم.

۱۶. لا اَدری

هرگاه نویسنده ای در پایان یک شعر «علامت سؤال» بگذارد، یا کلمه «لااَدری» را بنویسد، به معنای آن است که نام شاعرِ آن شعر برای نویسنده نامعلوم بوده است. قابل توجه است که «لا اَدری» در زبان عربی به معنای «نمی دانم» است. به دو مثال در این زمینه نظر اندازیم:

از اشعاری بهره بگیریم که الفاظِ به کار رفته در آن، مهجور و برای مخاطبانْ نامأنوس و نامفهوم نباشند

ز ناله ام دلِ کوه آنچنان به درد آمد

که من خموش شدم او هنوز می نالد

(لا اَدری)

اندیشه کنم هر شب تا دل ز تو بر گیرم

چون روز برآرد سر، مِهر تو ز سر گیرم

۱۷. سهو قلم

گاه ممکن است در هنگام انتشار اشعار شاعران، سهو قلمی از سوی گردآورنده اشعار و یا غلط تایپی از سوی حروفچین رخ داده باشد که ما متوجه آن نشویم. یکی از راه حلهای این مشکل آن است که در صورت امکان، به نسخه ها و یا چاپهای دیگر اشعارِ آن شاعر مراجعه کنیم و پس از اطمینان یافتن از درستی شعر، به خواندن و نوشتن آن برای دیگران بپردازیم. دیگر آن که به سی دی هایی گوش فرادهیم که این اشعار را در آنها خوانده اند؛ به طور مثال، بیتی از سروده های سعدی به صورت زیر نوشته شده بود:

دیده از دیدار مَهرویان گرفتن مشکل است

هر که ما را این نصیحت می کند بی حاصل است

پس از مراجعه به غزلیات سعدی، بیت مذکور به صورت زیر دیده شد:

دیده از دیدار خوبان برگرفتن مشکل است

هر که ما را این نصیحت می کند بی حاصل است

۱۸. نام غیر تخلّصی

گاهی نام شاعری در شعری به کار رفته است؛ ولی از موارد تَخَلُّص شعری او نیست؛ بلکه شاعری دیگر در شعر خویش، او را مخاطب خود قرار داده است؛ به طور نمونه، ملک الشعرای بهار در یکی از سروده هایش، سعدی را مخاطب قرار داده و در بخشی از آن چنین گفته است:

سعدیا چون تو کجا نادره گفتاری هست

یا چو شیرین سخنت نخلِ شکرباری هست

یا چو بستان و گلستانِ تو گُلزاری هست

هیچم ار نیست، تمنای توام باری هست

مشنو ای دوست که غیر از تو مرا یاری هست

یا شب و روز به جز فکر توام کاری هست

۱۹. نسخه بدل

برخی از اشعار دارای نسخه بَدَل هستند و به شکلهای دیگری نیز خوانده می شوند. توجه به این نکته، گاه معانی و حتی معرفتهای جدیدتری را برای ما به ارمغان می آورد؛ مثلاً بیت دوم از دفتر اول مثنوی مولوی به دو شکلِ «از نفیر» و «در نفیر» خوانده شده است که تفاوت معنایی نیز به وجود آورده است:

کز نِیستان تا مرا بُبْریده اند

از / در نفیرم[۱] مرد و زن نالیده اند

یا بیت زیر از حافظ نیز به دو صورت «تعزیز می کنند» و «تفکیر می کنند» خوانده شده و تفاوت معنایی به وجود آورده است:

دانی که چنگ و عود چه تقریر می کنند

پنهان خورید باده که تعزیر/ تکفیر می کنند

۲۰. چینش درست

اشعار را از نظر چینشِ کلمات و جملات و مصراعها به صورت درست بنویسیم و بخوانیم؛ مثلاً این بیت کلیم کاشانی از نظر چینشِ مصراعها به شکل آن چینش معمول در ذهنِ شماری از مردم نیست، بلکه برعکس آن و بدین گونه است:

موجیم که آسودگیِ ما عدم ماست

ما زنده به آنیم که آرام نگیریم

شایان دقت است برخی به اشتباه بر این باورند که این بیت از اقبال لاهوری است، ولی همان گونه که گفته شد، از کلیم کاشانی است.[۲]

۲۱. سالم وزن عروضی

اشعار را از نظر وزن و بحرهای عَروضی، درست بنویسیم و درست بخوانیم تا وزن شعر با مشکل عروضی رو به رو نشود؛ مثلاً کلمه «صاحب هنر» در بیت زیر از سعدی باید به صورتِ «صاحبْ هنر» – نه «صاحبِ هنر» – نوشته و خوانده شود:

اگر هست مرد از هنر بهره ور

هنر خود بگوید نه صاحبْ هنر

یا کلمه «برهانَدم» در بیت زیر از حافظ باید به صورتِ «برْهاندم» – نه «برَهاندم» – نوشته و خوانده شود:

یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

باز آید و برْهاندم از بند ملامت

یک راه حل برای رفع این مشکل آن است که به نوارها و سی دی هایی گوش دهیم که شاعران و دانشوران و ادیبان خبره و آشنا به علم عروض، آن اشعار را خوانده اند.

راه حل دیگر آن است که خودمان آن قدر شعر بخوانیم تا گوشمان با اوزان شعر و بحرهای عروضی آشنا و مأنوس شود به طوری که بتوانیم نادرستی وزن شعر را تشخیص دهیم.

اگر بخواهیم که اشعار به صورت صحیح در ذهن و حافظه ما جای گیرند، باید از همان رو به رو شدنِ اولیه ما با اشعار، آن