پاورپوینت کامل بنده ی آنی که در بند آنی ۳۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بنده ی آنی که در بند آنی ۳۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بنده ی آنی که در بند آنی ۳۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بنده ی آنی که در بند آنی ۳۹ اسلاید در PowerPoint :

>

قسمت دهم: سرگرم عیش و لذتی نباش که…

قدر لحظه هایت را بدان

عموم انسان ها نیمه ی نخست زندگی خود را به «انتظار» آینده می گذرانند و نیمه ی دوم را در «حسرت» گذشته! حسرت، افسوس، دریغ و اندوه فرصت های از دست رفته، که می شد تصمیم بهتری گرفت و فردایی بهتر از امروز ساخت!

گویی حکایت زندگی همانند اشتباه بستن دکمه ی اولی پیراهنی است که تا آخر می روی و تازه آن جا متوجه اشتباهت می شوی.

به این خاطر توصیه می کنند:

* چنان زندگی کن که در لحظات آخر حیات، آرزو داری چنان باشی.

* اگر بازیگر زندگی خود نباشی، بازیچه می شوی.

* به آن می ارزی که به آن می ورزی.

* پاورپوینت کامل بنده ی آنی که در بند آنی ۳۹ اسلاید در PowerPoint.

مبادا به خاطر دیگران زندگی کنی که اغلب مردم از ترس این که مسخره شوند، به گونه ای مسخره زندگی می کنند! به این دلیل که اگر به غیر از ما همه کور بودند، نه به خانه ی باشکوه احتیاج داشتیم، نه به مبل عالی و نه ماشین شیک و آخرین مدل به آن گرانی!

با نگاهی به اطراف درمی یابیم: بعضی به لبه ی مرگ می رسند بی آن که زندگی کرده باشند؛ بلکه همیشه در هیاهو و هیجان، ساده انگاری و سطحی نگری، خوش گذرانی، بیهودگی و سرانجام افسوس، حسرت، اندوه و دریغ!

از این رو، صاحبان خرد و اندیشه با زبان دعا گفته اند: «خدایا! رحمتی کن تا در لحظه ی مرگ بر بیهودگیِ لحظه هایی که به نام زندگی تلف کرده ام، سوگوار نباشم.» پروردگار حکیم حقیقت یا واقعیت جاری در اندیشه ها و انگیزه ها را در پنج دوره ی: کودکی، نوجوانی، جوانی، میان سالی و کهن سالی این گونه مطرح می ‎فرماید: «بدانید زندگی دنیا بی هدفی یا بازی، سرگرمی و گذران زندگی، تجمل پرستی یا زینت گرایی، خودبرتربینی و فخرفروشی و افزون طلبی در فرزند و دارایی است» (حدید، آیه ی ۲۰).

گویی در این نقشه ی راه، دارندگان عمر زیاد، کودکان میان سال و کهن سال هستند که با اشیا و اشخاص کسب شخصیت و با هیاهو و هیجان های ظاهریِ زندگی، احساس برتری می کنند؛ گاه به زینت و ثروت و گاهی به عظمت و شهرت دل خوش کرده اند. غافل از این که:

* زندگی برای کسانی که عاقلانه زندگی می کنند، کُمدی است و برای احساسی ها تراژدی.

* سعادت و کام یابی در زندگی تابع حوادث نیست؛ بلکه از خود ما منشأ می گیرد.

* برای آن که عمر طولانی و آرامش شایسته ای داشته باشیم، باید آهسته زندگی کنیم.

* خوش بختی در زندگی، پروانه ای است که اگر او را دنبال کنید، از شما می گریزد؛ ولی اگر آرام بنشینید، روی سر شما خواهد نشست!

قرآن کریم پایان این همه هیاهو را «هیچ» می داند و سرانجامِ سطحی نگری و روزمرگی را چونان بارانی می داند که با آمدن آن کشاورزان را شاد و خوش حال می سازد؛ اما پس از نوروز و بهار [زندگی] سرمایه ی آنان رو به خشکی و زردی می گراید و آن سبزی و زیبایی را به زردی می کشاند. بادهای داغ تابستانی آن را خشک و دمِ سرد پاییزی ریزریز و پراکنده کرده و بر زمین و زیر گام ها می نشاند و پس از این سرا، (اگر گناه کار باشند) گرفتار عذابی سخت و رنجی فراوان می کند (حدید، آیه ی ۲۱).

پیامبر اعظم(ص) با توجه به جلوه های زیبا و فریبای زندگی در کودکی با بازی، نوجوانی با سرگرمی، جوانی با زینت گرایی و ظاهربینی، میان سالی با تفاخر و کهن سالی با تکاثر یا ثروت اندوزی که همگی ظاهری زیبا و هیجان افزا و باطنی زشت و تاریک افزا دارد و چونان اژدهایی چندسر عمر و حیات، نیرو و توان و برکت و بقایی شیرین و روح افزا را می رباید فرمود: «سرگرم عیش و لذتی [ظاهری و گذرا] نباش که پایانش حسرت و ندامت است» (مجلسی، ج ۷۰، ص ۳۰۵).

حسرت هایی که ناشی از اعمال ماست!

سرشت آدمی به گونه ای است که بین دو نیروی عقل و احساس او تعادل وجود ندارد؛ از این رو، ندامت و حسرت گریبان او را می گیرد؛ یعنی احساس توأم با یأس، نومیدی و نارضایتی که به خاطر انجام ندادن عملی در زمانی یا توجه نکردن به وظیفه ای در موقعیتی پدید می آید. در یک نگاه حسرت، دریغ و افسوس یا تأسف و اندوه به موقعیت هایی در گذشته است که می توانست به گونه ای دیگر انجام شود و حال و آینده ای بهتر برای خود رقم زند.

قرآن کریم یکی از نام های روز قیامت را «یوم الحسره» یا روز ندامت و حسرت می نامد و خداوند به پیامبر خود می فرماید: «آنان را از روز حسرت [روز رستاخیز که برای همه مایه ی تحسّر و تأسف است] بترسان که در آن زمان، همه چیز پایان می یابد و آن ها در غفلت اند و ایمان نمی آورند» (مریم، آیه ی ۳۹).

سپس راز آموزه های مذهبی، بعثت رسولان و تلاش دل سوزان را این گونه می فرماید: «(این دستورها و زحمات برای آن است که) مبادا کسی روز قیامت بگوید افسوس و حسرت بر من از کوتاهی هایی که در اطاعت فرمان خدا کردم و از مسخره کنندگان (آیات او) بودم» (زمر، آیه ی ۵۶). آنان که در بهار تلاش و تکاپوی زندگی، خواب، خموده و خسته باشند، در زمستانِ نیاز و احتیاج در دنیا و آخرت دچار حسرت و افسوس می شوند که این حسرت و پشیمانی دو گونه است:

مفید و قابل جبران: خطاها و اشتباهاتی که امکان جبران آن وجود دارد و پشیمانی برای هر یک سود دارد؛ مثل جبران اشتباهات دنیوی مان که پیش از مرگ فرصت لازم برای هر یک وجود دارد و نوعی آرامش وجدان به آدمی می بخشد.

غیرمفید و بی جبران: خساراتی که به خود و دیگران وارد کرده ایم و پس از مرگ از کیفر تأسف بار آن باخبر می شویم که دیگر فرصت جبرانی وجود ندارد و حسرت و افسوس بی حاصل است.

چنان که خداوند درباره ی گمراهان می فرماید: «در آن سرا دهان به حسرت و آه می گشایند و می گویند: کاش بار دیگر به دنیا برمی گشتیم تا از رهبران ناشایست خود بیزاری جوییم!» (بقره، آیه ی ۱۶۷).حسرت، افسوس، دریغ و آه در «روز بین المللی ندامت و پشیمانی»، یعنی «یوم التغابن» تنها برای «نبود» مقام و موقعیت مطلوب از سوی کافران و منافقان نیست، بلکه برای کمبود زاد و توشه و کاستی درجات عالی بهشت نیز هست؛ وقتی مؤمنان و صالحان حسرت می خورند که چرا بیش تر نیندوختند تا به کمال بهتری دست یابند.

امام صادق(ع) نمونه هایی از زیان های اخروی در زندگی روزمره ی مؤمنان را این گونه بیان می کند: «مجلسی که مردم در آن گرد هم آیند، خدا را یاد نکنند و بر پیامبرشان درود نفرستند، م