پاورپوینت کامل صحنه، خاک دامن گیر داره ۲۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل صحنه، خاک دامن گیر داره ۲۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل صحنه، خاک دامن گیر داره ۲۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل صحنه، خاک دامن گیر داره ۲۴ اسلاید در PowerPoint :

>

حرف اول و آخر

مهریه را کی داده کی گرفته؟ متأسفانه این حرف در جوامع مشترک المنافع، مانند بوته ی توت فرنگی، به نوعی روندگی دچار است! یعنی آن قدر رفته تا به این جا رسیده که «وقت های فراغت را کی داده کی گرفته؟» و در نهایت معنایش برای بانوان، شبیه الپیشانی این است که «هیچی به هیچی».

معروف است که زنان ایرانی، همیشه دوشادوش همسرشان زندگی را پیش رانده اند؛ اما معلوم نیست چرا آقایانِ همیشه کارمند، مشمول حق عائله مندی، کار در مناطق محروم، دشواری کار و این جور الطاف مدیریتی می شوند؛ اما زنان هرگز؟ آیا دوشادوش، معنایی جز معنایی که به ما یاد داده اند دارد؟

برعکس، چنین زنان دوشادوشی، روزانه سه بار متهم می شوند به این که تمام عمرشان را یا در مسیر باد کولر یا کنار شومینه مشغول شکستن تخمه بوده اند. این می شود که تا حرف از سفر به میان می آید «آقانادرِ ما» می فرماید: «تو که کل سال انگار در سفری، زندگی برایت درست کرده ام عین سفر… آه… توپ.» بله! طبیعی است که در چنین شرایطی، من از پشت پرده ی سکوت خارج شوم و در هاله ای از ابهام فروبروم و دیگر هیچ.

شورآفرینی مرحله ی آلفا

فکرهایم را می کنم و با کمک بچه هایم دست به کار می شوم. اردی بهشت که از کف رفت، مگر از روی جنازه ام رد شود که اجازه دهم خرداد هم کف رو گردد.

اول، پخت غذای خانگی را تعطیل می کنم و برای چند روز، به اشتراک رستوران سرِ خیابان درمی آیم. دوم، تمام پیراهن های آقانادرِ ما را می برم خشک شویی و محال است برای پس گرفتن شان، اقدام مقتضی را مبذول دارم. سوم، با کمک گوگل، نمایش نامه نویس می شوم. بازی گردان، کارگردان و تهیه کننده هم، ایضاً. قیافه ی آقانادر ما همین روزها دیدنی تر هم می شود. حالا از این بگذریم که ممکن است برای خودم هم خلأ عاطفی ایجاد شود؛ اما سفر به آنش می ارزد.

ورود جسورانه به مرحله ی بِتا

«این بچه، همش دارد ناخنش را می جود» بجو مامان! بیش تر بجو… «ببین تو رو خدا! این بچه یک درد روحی دارد ها!» آقانادر ما، سرش را تا ته کرده توی واتس آپ: «مثلاً چه دردی؟ فوقش یک فَکتوری ریسِت نیاز دارد، دیگر.» یواشکی به سام جانم اشاره می کنم، بیا خودت را برای من لوس کن. او هم که دست فرهاد آییش را از پشت بسته است، جلو می آید و چنان نمایشی اجرا می کند که دهان منِ کارگردان بازمی ماند و همان جا به خودم قول می دهم در کار بعدی هم از همین هنرپیشه ی محبوب و مردمی استفاده کنم. آقانادر ما، تکانی به وضعیت واتس آپی اش می دهد و پا به قلمرو وایبر می گذارد: «این بچه از اولش هم معلوم بود صفت های مردانه ندارد.» دلم کباب می شود: «چرا روی بچه ام عیب می گذاری؟ خودت می توانی توی این یک گُله جا ژیمناستیک بازی کنی؟ یا مثلاً گل بزنی به مسی؟» آقانادر ما می رود سر اصل مطلب: «شما که استاد ماری کوری هستید، بفرمایید چاره چیست؟»

برای بیان چاره، نیازمند عشوه های دخترکانه ی نارگل هستم. از همین جا که اتاق فرمان باشد، چشمکی برایش می زنم و او می آید: «مامان! مامان بریم پارک… بابا! بابا بریم پارک… بابا دریا چه شکلیه؟ مامان ببین نقاشی مو.» از نارگل می پرسم: «این ها چیست مادر؟ سبزه است؟» پیچی عمودی به تمام بدنش می دهد و می گوید: «نه خیر! این سبزها دریاست.»

لحظه ای همانند کسی که تمام آرزوهایش از بلندی های بادگیر، به باد رفته است به گل های قالی چشم می دوزم. ژولیت وار سعی می کنم قطره اشکی فلسفی در حدقه ی چشمم جمع کنم؛ سپس سر را بالا می گیرم و در حالی که به آقانادر ما خیره شده ام، می گویم: «دیدی؟ نارگل ما نمی داند دریا چه رنگی است.» الکی گریه ام می گیرد و صحنه را ترک می کنم.

حالا نوبت این است که آقانادر ما، بیاید دنبال من. اگر بیاید یعنی من آن قدر نقشم را خوب بازی کرده ام که جا دارد در اولین مص