پاورپوینت کامل سید عارف نوشاهى ۲۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سید عارف نوشاهى ۲۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سید عارف نوشاهى ۲۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سید عارف نوشاهى ۲۵ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ولادت
۲ تحصیلات
۳ آثار
۴ منابع مقاله
۵ وابسته‌ها

ولادت

سید عارف فرزند سید بشیر احمد، در ۶ فروردین ۱۳۳۴ش، ۲ شعبان ۱۳۷۴ق، ۲۷ مارس ۱۹۵۵م در روستای چَنبَل، بخش شیخوپوره، پنجاب پاکستان به دنیا آمد.

عموی وی مرحوم سیّد شریف احمد شرافت نوشاهی (۱۹۰۷- ۱۹۸۳م) بر او «رضا الله شاه» نام گذارد. بعداً در حدود بیست سالگی دکتر نوشاهی، مرحوم شرافت نوشاهی به وی نام «عارف» داد که با پسوند نام خانوادگی «نوشاهی» به «عارف نوشاهی» تبدیل شد چنانکه اکنون نام اصلی او به فراموشی سپرده شده و در هم‍ محافل علمی و فرهنگی او با نام «عارف نوشاهی» شناخته می‌شود و نوشته‌های وی نیز با همین نام منتشر می‌شود. پسوند «نوشاهی» نشان‍ تبار وی است، یعنی او فردی از خاندان نوشاهی است که بنیانگذارش حضرت حاجی محمد نوشاه گنج بخش (۹۵۹- ۱۰۶۴ه .ق) یکی از مشایخ بزرگ طریق‍ قادریه بود. این خاندان در پاکستان، سنت دیرینه‌ای در خدمات ادبی و عرفانی دارد که در تکوین و رشد شخصیت دکتر نوشاهی بی‌تأثیر نبوده است.

تحصیلات

در هفت سالگى پدرش را از دست داد. عموى او شریف احمد شرافت – که از بزرگان علم و فضل روزگار خود بود و نزدیک دویست و پنجاه اثر به اردو، فارسى، عربى و پنجابى نوشته است – سرپرستى و تربیت او را به عهده گرفت و ذوق کتاب‌دوستى و کتاب‌خوانى را در او بیدار کرد.

عارف، پس از آنکه در سال ۱۳۴۹، دوره دبیرستان را به پایان رساند، عمویش او را براى فراگیرى دروس سنتى به یکى از حوزه‌هاى علمى شهر گوجرانواله در پنجاب برد، اما تمایل او بیشتر به تحصیلات دانشگاه و زبان فارسى بود؛ ازاین‌روى، پس از دو هفته حوزه را رها کرد و در ۱۳۵۰، به راولپندى رفت و در مجالس آموزش زبان فارسى که در خانه فرهنگ ایران برپا مى‌شد، شرکت جست.

در سال ۱۳۵۴، دوره چهار ساله آموزش زبان فارسى را به پایان برد و در ۱۳۵۳، موفق به گرفتن دیپلم نیز شد. در ۱۳۵۲، به مرکز تحقیقات فارسى ایران و پاکستان در اسلام‌آباد پیوست و تا سال ۱۳۶۰، معاون کتابدار و فهرست‌نویس آنجا بود.

همکارى با مرکز تحقیقات فارسى بر علاقه او به کارهاى پژوهشى، به‌ویژه کتاب‌شناسى و نسخه‌شناسى، افزود. نوشاهى براى یافتن نسخه‌هاى خطى فارسى به بسیارى از شهرها و روستاهاى دور و نزدیک پاکستان سفر کرد و هزاران دست‌نویس را فهرست کرد.

در ۱۳۵۸، به مرکز تحقیقات فارسى در کراچى انتقال یافت و گنجینه نسخه‌هاى خطى فارسى موزه ملى پاکستان و انجمن ترقى اردو را بررسى و فهرست‌نویسى کرد و فهرست این دو گنجینه را در دو کتاب جداگانه به چاپ رساند. در ۱۳۶۰ش از دانشگاه کراچى مدرک لیسانس زبان و ادبیات فارسى گرفت و در ۱۳۶۱، دوره فوق لیسانس این رشته را در همان دانشگاه به پایان رسانید.

در ۱۳۶۳ش، به مناسبت برگزارى کنگره جهانى بزرگداشت سعدى شیرازى، کتابى با عنوان فهرست چاپ‌هاى آثار سعدى در شبه قاره تألیف کرد. در ۱۳۶۴، رایزنى فرهنگى سفارت ایران در اسلام‌آباد، وى را به سردبیرى مجله فارسى دانش برگزید و نوشاهى تا انتشار شانزدهمین شماره این مجله سردبیر آن بود.

وى در ۱۳۶۷ش، به مناسبت برگزارى سمینار بزرگداشت حافظ شیرازى در لاهور، کتابى به‌نام «حافظ محرم راز» درباره حافظشناسى در شبه قاره تألیف و منتشر کرد. در ۱۳۶۸، براى ادامه تحصیل به ایران سفر کرد و در ۱۳۷۲، دوره پیوسته کارشناسى ارشد و دکترى زبان و ادبیات فارسى را در دانشکده ادبیات و علوم انسانى دانشگاه تهران به پایان برد. پایان‌نامه او تصحیح ملفوظات خواجه عبیدالله احرارى نقش‌بندى به تحریر و تدوین میر عبدالاول نیشابورى بود.

نوشاهى، هم‌زمان با تحصیل در ایران، در کارهاى علمى و پژوهشى درباره شبه قاره با بنیاد دایرهالمعارف اسلامى و فرهنگستان زبان و ادب فارسى همکارى مى‌کرد و با دادن مقالاتى در کنگره بین‌المللى هزاره تدوین شاهنامه (تهران ۱۳۶۹)، کنگره بین‌المللى بزرگداشت نظامى گنجوى (تبریز ۱۳۷۰)، کنگره بین‌المللى تاریخ پزشکى اسلام و ایران (تهران ۱۳۷۱ش) و کنگره بین‌المللى