پاورپوینت کامل جلوه، ابوالحسن ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جلوه، ابوالحسن ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جلوه، ابوالحسن ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جلوه، ابوالحسن ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

محتویات

۱ ولادت
۲ نسب او
۳ بازگشت به ایران
۴ تحصیل و تدریس
۵ سید رفیع‌الدین نائینى
۶ اساتید
۷ شاگردان او
۸ آثار
۹ گفتار بزرگان دربار او
۱۰ وفات او
۱۱ پانویس
۱۲ وابسته‌ها

ولادت

وى در سال ۱۲۳۸ق در گجرات حیدرآباد چشم به جهان گشود.

پدرش سید محمد طباطبایى اصفهانى در جوانى در امر طبابت از راه کرمان به بلوچستان و حیدرآباد هند رفته و در آنجا اقامت گزیده بود. او پزشکى ماهر و شاعرى ادیب بود، در همانجا دختر ابراهیم شاه وزیر میر غلام على خان و خواهر میرزا اسماعیل شاه را به همسرى برگزیده بود.

نسب او

نسب شریف او با سى واسطه به امام حسن مجتبی‌ علیه‌السلام مى‌رسد و از طریق مادر نیز به فاطمه دختر حضرت امام حسین‌ علیه‌السلام (همسر حسن مثنى) منسوب است.

بازگشت به ایران

سید محمد داراى جایگاه بلندى در نزد امیر بود اما بزودى حسودان کین او را به دل گرفته و نظر امیر را از او برگرداندند و او بناچار به گجرات حیدرآباد رفته و در آنجا به تجارت مشغول مى‌شود. در این شهر خداوند سید ابوالحسن را به آنها عنایت نموده و پس از مدتى خانواد آنها به بمبئى رفته و سپس به سفارش بستگانشان به ایران برمى‌گردند.

در سال ۱۲۵۲ در شهر زواره پدر بزرگوارش وفات مى‌کند و او را به دریاى پر تلاطم مشکلات مى‌سپارد او که در این سن توانایى حفظ میراث پدر را نداشته بزودى فقیر شده و توانایى مالیش را از دست مى‌دهد.

او با اطلاع از سابق علمى اجداد طاهرینش و بخصوص سید رفیع‌الدین محمد طباطبایى معروف به آقا رفیع اصفهانى (متوفاى ۱۰۹۹ ق) که از بزرگان علم و نخبگان حکمت بوده‌اند، به طورى که صاحب وسائل الشیعه شیخ حر عاملى (متوفاى ۱۱۰۴) میرزا رفیع‌الدین نائینى را از مشایخ اجازه‌اش بر شمرده است، تصمیم بر تحصیل علوم اسلامى مى‌گیرد و در مدرس کاسه‌گران اصفهان حجره‌اى گرفته و در اوج فقر و تنگدستى به تحصیل علم مشغول مى‌گردد.

تحصیل و تدریس

پس از به پایان رساندن دروس مقدماتى و ادبیات عرب، بخاطر تمایل فطرى و کشش درونیش به تحصیل علوم مختلف و بخصوص فلسفه و علوم عقلى علاقمند مى‌گردد و به آموختن علوم طبیعى و ریاضى و فلسفه مى‌پردازد و از محضر بزرگانى همچون ملا على نورى، میرزا حسن حسینى و ملا عبدالله جواد تونى خراسانى استفاده مى‌نماید.

از همان اوان جوانى به دلیل طبع لطیفش به سرودن شعرهاى عرفانى علاقه‌اى خاص داشت و مصاحبت با ادبا و شعرا را غنیمت مى‌شمرد. او در شعرهاى زیبا و عمیقش به «جلوه» تخلص مى‌نمود و کم کم به این نام مشهور گردید.

پس از مدتى احساس مى‌کند که نیازى به شرکت در درس اساتیدش ندارد و در علم معقول کامل شده و بنابراین خود به مطالعه و تدریس پرداخته که تا آخر عمر لحظه‌اى از این مهم غفلت نمى‌کند. در سال ۱۲۷۳ و در سن ۳۵ سالگى به تهران رفته و در مدرس دار الشفا حجره‌اى گرفته و تا سال ۱۳۱۴ حدود ۴۱ سال به چیزى جز مطالعه و مباحثه و تألیف نپرداخته است.

او به تألیف کتاب مستقلى نپرداخته است و آن چنان که در نام دانشوران آمده است دلیل ننوشتن کتاب مستقل را این گونه بیان مى‌کند: «و لما علمت أن التصنیف الجدید صعب بل غیر ممکن لم أکتب شیئا مستقلا و لکن کتبت حواشی کثیره على الحکمه المتعالیه المعروفه بالأسفار و غیرها.

چون دانستم تصنیف تازه صعب بلکه غیر ممکن است، چیز مستقلى ننوشتم ولى حواشى بسیار بر حکمت متعالیه که معروف به اسفار است و غیر آن نوشته‌ام».[۱][۲]

اگر چه وى کتاب مستقلى در علوم عقلى ننوشته است اما حواشى وى بر اسفار و ذکر مآخذ و مصادر اقوال از منابعش از نظر وسعت تتبع و دقت نظر نزدیک به اعجاز علمى مى‌باشد.

وى آن چنان خود را غرق در تحصیل علم و افاضه به طلاب علوم دینى کرده بود که در زمان خود استاد یگان این فن شده بود و حتى از تشکیل خانواده خوددارى نموده و صاحب فرزندى هم نشده است.

سید رفیع‌الدین نائینى

سید رفیع‌الدین معروف به آقا رفیع اصفهانى از مشایخ علام مجلسى (متوفاى ۱۱۱۰) و شیخ حر عاملى صاحب وسائل الشیعه (متوفاى ۱۱۰۴) و از شاگردان شیخ بهایى (متوفاى ۱۰۳۱) و ملا عبدالله تسترى (متوفاى ۱۰۲۱ ق) مى‌باشد.

در أعیان الشیعه دربار او آمده است: «فرید عصره و وحید دهره قدوه المحققین سید الحکماء و المتألهین برهان أعاظم المتکلمین و أمره فی جلاله قدره و عظم شأنه و سمو رتبته فی العلوم العقلیه و النقلیه و دقه نظره و إصابه رأیه و حدسه و ثقته و أمانت